Nαĸed || Jikook [completed]

39. No way.

"Δώσε μου λίγο τα ποπ κορν."

Προσταξα τον Jimin κοιτώντας την οθόνη της τηλεόρασης.

"Απορώ πως σου αρέσουν αυτές οι ταινίες."

Μου είπε και μου έδωσε το μπολ με τα ποπ κορν.

"Μην το παίζεις αντρας τωρα. Σε είδα πριν που δακρυσες όταν πέθανε η Γκαμπριελα."

Του είπα αναφερόμενος στην ταινία.

"Ανοησίες, απλώς κάτι μπήκε στο μάτι μου."

Είπε σταυρωνοντας τα χέρια του.

Πήγα να απαντήσω όμως το κουδούνι με διέκοψε.

"Πάω εγώ."

Είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ πηγαίνοντας προς την εξώπορτα.

Την άνοιξα και ένας αστυνομικός εμφανίστηκε μπροστά μου.

"Παρακαλώ;"

Ρώτησα.

"Ο κύριος Park Jimin;"

Τον κοίταξα με απορία.

Γιατί να θέλουν τον Jimin;

"Jimin έλα λίγο."

Τον φώναξα κι εκείνος στάθηκε δίπλα μου.

"Τι συμβαίνει;"

Ρώτησε κι εκείνος φανερά μπερδεμένος.

"Έχουμε μια καταγγελία για απαγωγή ανηλίκου."

Όπα κάτσε τι;

Δεν την πιστεύω..

"Τι; Εγώ δεν έκανα τίποτα τέτοιο!"

Υπερασπίστηκε τον εαυτό του.

"Η μάνα μου σας έστειλε, έτσι;

Μέχρι που είναι ικανή να φτάσει αυτή η γυναίκα;

"Ο Jeon Jungkook;"

Εγνεψα θετικά.

"Θα σας γυρίσω σπίτι σας. Όσο για εσάς κύριε Park θα πρέπει να με ακολουθήσετε στο τμήμα."

"Τι; Όχι! Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό! Δεν με απηγαγε κανεις! Είμαι εδώ με την θέληση μου!"

Του φώναξα.

"Jungkook."

Ο Jimin με έπιασε από τους ώμους και με γύρισε προς το μέρος του.

"Όλα θα πάνε καλά. Πήγαινε στο σπίτι σου προς το παρόν και θα δούμε τι θα κανουμε, ενταξει;"

Με ρώτησε κοιτάζοντας με στα μάτια.

"Σε παρακαλώ Jimin, μην τους αφήσεις να με πάρουν."

Τον παρακάλεσα προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου στα μάτια μου.

"Πήγανε για τωρα μόνο. Ναι;"

Κοιταξα τον αστυνομικό και μας εκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε.

Βγήκαμε από το σπίτι και είδα δύο περιπολικά παρκαρισμένα απέξω, μπήκα στο ένα ενώ ο Jimin στο άλλο.

Έβαλα διστακτικά τη ζώνη ασφαλειας και το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται.

Δεν θέλω να πάω πάλι εκεί.

Όχι με εκείνη.

[...]

Βγήκα από το αυτοκίνητο και ο κύριος αστυνομικός με συνόδεψε μέχρι το "σπιτι μου".

Χτύπησε το κουδούνι και σέ μερικά δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε.

"Παιδί μου, επιτέλους σε βρηκαν!"

Είπε με ένα ψεύτικο χαμόγελο η μάνα μου και με αγκάλιασε.

Ιου.

Έφυγα γρήγορα από την αγκαλιά της και μπήκα μέσα στο σπίτι.

"Σας ευχαριστώ πολύ που τον βρήκατε."

Θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός έτσι όπως κάνει.

Έκλεισε την πόρτα και με κοίταξε.

Το βλέμμα της άλλαξε αμέσως σε θυμωμένο.

"Είσαι ηλίθιος;"

Με ρώτησε βάζοντας τα χέρια της στη μέση της.

"Σε ρωτάω, είσαι ηλίθιος;"

Οχου.

"Τι θέλεις τώρα; Γιατί έκανες καταγγελία στον Jimin; Δεν έκανε τίποτα!"

"Πως τολμάς να υψωνεις τη φωνή σε εμενα; Μήπως ξεχνάς σε ποια μιλας;"

"Στη μάνα μου πάντως όχι."

Της απάντησα κάνοντας τη να θυμώσει περισσότερο.

"Στο δωμάτιο σου αμέσως. Αύριο φεύγεις για Ελβετία."

Για μια στιγμή σταμάτησα να αναπνέω.

Την κοίταξα με αηδία.

"Τι; Αποκλείεται!"

Δεν θα αφήσω τον Jimin.

Δεν μπορώ.

"Έχω κλείσει ήδη τα εισιτήρια. Θα πηγαίνεις εκεί σχολείο. Αφού δεν συμορφωνεσαι με το καλό, θα το κάνεις με το κακο. Πήγαινε."

Είπε και μου έδειξε τις σκάλες.

Έφυγα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου.

Ότι και να της έλεγα είναι ανώφελο.

Αποκλείεται να της άλλαζα γνώμη..

Κλειδωσα την πόρτα του δωματίου μου και επεσα πανω στο κρεβάτι μου.

Άφησα τα δάκρυα που κρατούσα τόση ώρα να πέσουν στο μαξιλάρι μου.

Αγκάλιασα το πάπλωμα και έκλεισα τα μάτια μου.