A different song of Ice and Fire

§6: Μαύρο Κάστρο

Τώρα

Κοίταζα αφηρημένη έξω από το παράθυρο του δωματίου που έβλεπε στην εσωτερική μεριά του οχυρού, αντρικές φωνές αντηχούσαν παντού, όταν άκουσα μια συγκεκριμένη. Ο διοικητής βγήκε επιτέλους από το δωμάτιο του Μέιστερ, κρατώντας ένα κατάμαυρο κοράκι στα χέρια του. Σηκώθηκα και βγήκα βιαστικά από το δωμάτιο. Κατέβηκα τα ξύλινα σκαλιά μέχρι που πάτησα στο λευκό, μαλακό χιόνι. Πήγα προς την αποθήκη στη πίσω μεριά του προαυλίου. Είχα παρατηρήσει τις προηγούμενες μέρες πως εδώ αποθηκεύουν κάποια από τα όπλα τους. Έκλεισα σιγά τη πόρτα πίσω μου και άρχισα να ψάχνω. Μόλις τελικά βρήκα αυτό που ήθελα βγήκα ξανά έξω και περίμενα μέχρι το σημείο που είχα εντοπίσει να αδειάσει από τον πολύ κόσμο. Ήταν πρωί ακόμα, και οι περισσότεροι κοιμόντουσαν, οπότε δε μου πήρε πολύ να βρω την ευκαιρία που περίμενα. Αμέσως κατευθύνθηκα προς τα εκεί, στάθηκα και κοίταξα ψηλά. Το κοράκι μόλις είχε απογειωθεί. Έβγαλα προσεκτικά το τόξο που είχα κρύψει κάτω από τον χιτώνα μου και το όπλισα με ένα βέλος. Έπρεπε να το κάνω γρήγορα, είχα μόνο μια ευκαιρία. Άφησα το βέλος να φύγει και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα είδα από μακριά το κοράκι να πέφτει. Αναστέναξα με ανακούφιση στο θέαμα. Τώρα το μήνυμα δε θα έφτανε ποτέ στο προορισμό του. Ή τουλάχιστον το είχα αναβάλλει προς το παρών. Ξαναέκρυψα βιαστικά το τόξο κάτω από τα ρούχα μου και κοίταξα τριγύρω να σιγουρευτώ ότι κανείς δεν με είδε.

Είχα μόλις βγει από την αποθήκη μόλις άκουσα κάποιους να έρχονται προς το μέρος μου. Γύρισα τη πλάτη μου και άρχισα να βηματίζω βιαστικά προς την άλλη κατεύθυνση. Όταν είχα ήδη φτάσει σε "ασφαλή" πλέον απόσταση, ξαναγύρισα κοιτάζοντας προς το μέρος τους. Τρείς άντρες βγήκαν από την πόρτα κρατώντας ο καθένας από μερικά ψεύτικα σπαθιά στα χέρια τους, και ύστερα κατευθύνθηκαν όλοι μαζί προς το κέντρο του προαυλίου. Αφού τα μοίρασαν σε όλους, σχημάτισαν έναν ανομοιόμορφο ανθρώπινο κύκλο και περίμεναν. Κοίταξα πιο προσεκτικά και διέκρινα μια γνωστή φυσιογνωμία ανάμεσα τους. Ο Τζον Σνόου.
Σε λίγο, ένας ακόμη άντρας έκανε την εμφάνιση του κατεβαίνοντας από τα πλαϊνά σκαλιά. Από τον τρόπο που το κοίταζαν όλοι, φαινόταν να ήταν ανώτερος τους. Ήταν σχετικά πιο μεγαλόσωμος από τους περισσότερους, με αραιά ξανθά σχεδόν γκρίζα, μαλλιά. Στάθηκε λίγο πιο πέρα, ξεφώνισε δύο ονόματα και δύο άντρες, ένας ψηλός κι ένας αρκετά πιο μικρόσωμος, κινήθηκαν προς το εσωτερικό του κύκλου. Ο άντρας έδωσε την εντολή κι εκείνοι τράβηξαν τα 'ψεύτικα' σπαθιά τους κι άρχισαν αμέσως να παλεύουν. Στην αρχή ο ψηλός φαινόταν να είχε το πάνω χέρι, μέχρι που ο πιο μικρόσωμος τον βάρεσε με δύναμη στο πόδι, κάνοντας τον να χάσει την ισορροπία του και να πέσει. «Αρκετά!» φώναξε ο άντρας που τους παρακολουθούσε. «Σνοόου είσαι ο επόμενος.» είπε και χωρίς καθυστέρηση ο Τζον με τη σειρά του, μπήκε στο κύκλο. Ο άντρας ξαναέδωσε την ίδια εντολή και αμέσως οι δύο αντίπαλοι πήραν θέσεις μάχης. Ο μικρόσωμος άντρας ήταν αυτός που έκανε τη πρώτη κίνηση, όμως ο Τζον Σνόου την απέκρουσε. Το ίδιο έγινε τις επόμενες τρείς συνεχόμενες φορές. Τι συνέβη στη συνέχεια μου διέφυγε, αφού τη προσοχή μου απέσπασε ο Τύριον που στεκόταν παρέα με τον διοικητή, παρακολουθώντας κι εκείνοι την προπόνηση κάτω στο προαύλιο. 

Είχαν και οι δύο σταματήσει να παρακολουθούν τη προπόνηση και κοιτούσαν τώρα προς το μέρος μου ενώ μιλούσαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα για το πόσο ακόμα θα μπορούσα να μείνω εδώ, μέχρι να ανακαλύψει κάποιος ποια πραγματικά είμαι. Όχι για πολύ ακόμα πάντως. Σύντομα θα έπρεπε να βρω μια δικαιολογία για να φύγω από αυτό το μέρος, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Γύρισα ξανά το βλέμμα μου στο προαύλιο, η προπόνηση είχε σχεδόν τελειώσει και είδα τον Τζον Σνοου να ανεβαίνει τα σκαλιά προς το οπλοστάσιο. Άρχισα να κινούμαι προς τα εκεί όταν παρατήρησα δύο άντρες να μου κλείνουν τον δρόμο.
Σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που είχα αναγκαστεί να μείνω στο Τείχος τα επιφωνήματα κάθε φορά που περπατούσα μόνη μου ήταν κάτι που ο διοικητής με είχε προειδοποιήσει και κάτι που μάλλον θα έπρεπε αναγκαστικά να συνηθίσω, τουλάχιστον για λίγο ακόμα.
Σταμάτησα ακριβώς μπροστά τους, περιμένοντας να κάνουν στην άκρη. Ο ένας από αυτός έγλυψε τα σκασμένα χείλη του μερικές φορές, κάνοντας περίεργους ήχους. Ο άλλος είχε καρφώσει τα μάτια του στο στήθος μου. «Όμορφη...» είπε ο πρώτος. Τον κοίταξα αγριεμένα «Κάνε στην άκρη» Συνέχισε να με κοιτάει έχοντας ένα γλοιώδες χαμόγελο στο πρόσωπό του.