Adopted by Larry Stylinson (NL)

Hoofdstuk 2

Liv
No way dat dat Harry Styles en Louis Tomlinson zijn!

Nou, dus toch wel. Twee van mijn idolen staan gewoon tien meter verder!

Ze staan in het midden van de woonkamer, een woonkamer die best groot is voor een weeshuis van deze grootte. Ze zijn omringt door een paar weeskinderen.

Maar even, ze staan er dus echt. Ik word in hun richting geduwd, en dan merken ze mij op. Ik tril van de zenuwen, ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet niet wat ik moet denken, ik weet alleen maar dat ik niet moet vergeten adem te halen!

Dan hoor ik het stemmetje in mijn hoofd, het stemmetje dat mij nachtenlang laat piekeren, het stemmetje dat een negatieve invloed heeft op mijn emoties, het stemmetje dat tegen mij zegt dat ik niet goed genoeg ben.

'Oh, niemand zou het erg vinden hoor, als je zou vergeten om adem te halen'

Ik word ruw in mijn gedachtegang onderbroken door een schelle stem die door de woonkamer schalt.

'En, dit is Liv, ze is veertien.'

'Precies ja, veertien, oftewel; te oud'

Ik staar naar de grond, die opeens heel interessant is geworden.

Ze glimlachen lief naar mij wat mij laat blozen.

Ik kijk voorzichtig omhoog, zie dat beiden mij aankijken en kijk weer weg naar de heel interessante grond.

'Zij zouden ook wegkijken als ze dat mochten'

'Holy carrots ze zijn echt' fluister ik tegen mezelf. Weer iets te hard, want Louis kijkt me raar aan en Harry schiet in de lach. Ik wordt helemaal rood en beweeg wat met mijn voet. Nu is mijn schoen opeens heel interessant.

'Ze lachen je niet toe, ze lachen je uit'

Ik kijk voorzichtig omhoog naar Louis en Harry, die mij blijkbaar al de hele tijd aanstaren, en kijk snel weer naar de interessante grond. 'Oh help...' mompel ik.

'Houd jij je bek maar, want niemand, hoor je, niemand zal jou ooit willen adopteren!'

'Fan?' vraagt Louis uit het niets, waardoor ik opschrik uit mijn gedachten.

'Ehm, een beetje?'

'Niet liegen,' zegt Harry met een grijns.

'Je liegt nu al, en jij wilde zo graag geadopteerd worden'

'Oké, misschien een beetje heel erg.'

'Nou, tjop tjop kinderen, allemaal naar je kamer zodat meneer Styles en meneer Tomlinson een keuze kunnen maken!'

'Ik heb mijn keuze al gemaakt hoor' zegt Harry droogjes.

Ik schiet in de lach, en voel de ogen van dezelfde vrouw in mijn rug branden.

'Je lach is echt lelijk'

Ik herstel me niet zo soepel en race naar boven. Op mijn kamer aangekomen zet ik de muziek weer aan.

"Right Now" springt aan. Ik zing mee, en heb niet door dat het lampje weer aangaat. Pas na een minuut heb ik het door.

'Sukkel'

Ik ren de trap af. En natuurlijk gaat het weer eens fout en glijd ik drie treden naar beneden.

'Je kunt echt helemaal niets!'

Ik zucht en strompel verder naar de woonkamer. Daar zie ik niemand behalve Harry, Louis en die vrouw.

Harry glimlacht naar me, waardoor zijn kuiltjes tevoorschijn komen. Ik bloos en draai mijn hoofd snel weg.

'Stop nou eens met blozen, jij lelijk wijf'

'Je bent geadopteerd,' zegt de vrouw.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wat cursief staat is dus het stemmetje.