Liv
'Heb ik iets gemist?' Vraagt Niall terwijl hij de kamer inloopt met, nou ja, best behoorlijk veel chips. 'Niall, we moeten ook nog íets aan eten hebben vanavond,' zucht Liam.
Ik schiet in de lach. Ik maak een schijnbeweging en Niall springt naar achter. 'Mine!' 'Hé hé, we zijn hier niet die meeuwen van Finding Nemo,' zeg ik. 'Ja, Nemo,' roept Niall dan. Ik zucht en schud mijn hoofd.
~•~ Die avond ~•~
'Oké, en nu gaan we 'Truth or Dare' doen,' zeg ik vastberaden. 'Maar dat is voor meisjes,' klaagt Niall. 'Niet zeuren Nialler,' zeggen ik en Liam tegelijkerheid. 'Ja papa en mama,' zegt Niall met een gezicht wat ik gewoon niet kan omschrijven. 'Braaf,' mompel ik.
'Nou, wie begint er?' Vraagt Niall. 'Jij denk ik maar,' zeg ik. 'Oké, truth or dare aan... jou!' Zegt hij terwijl hij naar mij kijkt. Ik knik. 'Euhh, truth,' zeg ik. Ik ga niet meteen volledig erin.
'Hoe ben je in het weeshuis gekomen?' Vraagt Niall lief, maar doordringend.
Ik kijk Louis wanhopig aan.
Dan knikt hij, en begint hij maar.
Ik heb tot het einde mijn huilen in kunnen houden. Toch ontsnapt er een traan, en nog één. En nog één. En zo stroomt er al snel een hele WATERVAL naar beneden. Ik sta op. 'Ik ga even naar de WC,' zeg ik terwijl ik wegloop.
'Vanuit de voordeur eerste rechts' roept Harry me na.
Ik loop naar de WC, doe de deur op slot en ga, met mijn broek aan, op de deksel zitten. De tranen blijven stromen en er is geen houden aan.
'Liv?' 'Hmmm,' 'Mag ik binnen komen?' 'N-Niall?' 'Ja, ik ben het.' Ik haal mijn neus op en haal de deur van het slot. Meteen opent hij zijn armen en ik val er snikkend in. 'I-ik k-kan het n-niet,' huil ik. 'Wat kan je niet?' Sust Niall mij. 'M-mijn ou-ouders,' stotter ik. 'Ik b-blijf maar aan ze d-denken,' huil ik. Niall drukt mij steeds steviger tegen zich aan.
Zijn hele shirt is nu vast nat van de tranen. Terwijl ik dat bedenk deins ik geschrokken achteruit. 'Wat is er?' Vraagt Niall ongerust. 'S-sorry v-van je shirt,' zeg ik dan maar. Hij lacht en drukt mij weer stevig tegen zich aan. 'Je kunt altijd naar mij komen voor een HoranHug hè?' Ik lach en veeg mijn tranen weg.
Dan lopen we samen weer naar de woonkamer. Daar zijn alle ogen op mij gericht. Ze kijken mij aan met medelijden, wat wel echt pijn doet. 'Soms heb je gewoon een HoranHug nodig,' zeg ik zacht. Iedereen lacht, en ik krijg een zwakke glimlach op mijn gezicht.
Ik ga dan weer zitten. 'Truth or dare aan... Liam,' zeg ik dan uiteindelijk. 'Dare,' zegt hij zelfverzekerd. Die zelfverzekerdheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik zijn dare vertel. 'Eet ketchup... met... een lepel!' grijns ik.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lepels
of
Vorken
JE LEEST
Adopted by Larry Stylinson (NL)
FanfictionDeel 1 van de ABLS-serie (VOLTOOID) "Dan hoor ik het stemmetje in mijn hoofd, het stemmetje dat mij nachtenlang laat piekeren, het stemmetje dat een negatieve invloed heeft op mijn emoties, het stemmetje dat tegen mij zegt dat ik niet goed genoeg be...
