Regueifas entre a choiva e o vran
tresmil mortas bágoas caídas van
e aínda así ese anxo vivo voador
o paxaro da terra que me cura san
o mal que me quita a dor
coa súa lingua áspera, sen sabor
deste inferno cálido e húmido
onde o pensamento leve é queimador
e despois eu, fillo do demo, son ido
Adeus