Ο εφιάλτης

Cb||9

🥀 We live in a society that
teach women not to get raped
instead of
teaching men not to rape 🥀

Την επόμενη κιόλας μερα βγήκα απο το νοσοκομείο.

Οι γιατροί είπαν πως η υγεία μου ειναι μια χαρα.

Προσπάθησα να τους εξηγήσω με όσο πιο λίγα λόγια μπορούσα τι είχε γίνει.

Δεν μου αρεσει να μιλάει για εκείνη τη νύχτα.

Αυτο που βιώνω ειναι φρικτό, εύχομαι να μην είχα ζήσει ποτε μου κάτι τέτοιο.

Οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως δεν κόλλησα καμία μεταδοτική αρρώστια.

Ειμαι μια χαρα.

Το μονο με συμβούλεψαν ειναι να ξεκινήσω να βλέπω έναν ψυχολόγο.

Θα μου κανει καλό είπαν.

"Δεν θέλω να πάω." Λέω στην μαμα όταν το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω απο την είσοδο του ιατρικού.

"Θα σε κανει να νιώσεις καλύτερα." Απολαμβάνει τα λόγια των γιατρών και με τραβάει προς τα μέσα.

Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.

Θέλω μονο να με αφήσουν όλοι στην ησυχία μου.

Κανεις δεν με καταλαβαίνει.

"Εσυ πρέπει να εισαι η Άννα." Λέει ο ψυχολόγος και με κοιτάζει εξετάστηκα.

"Ναι." Απαντάω γρήγορα.

"Έλα μαζι μου." Λέει ευγενικά. "Εσείς μπορείται να καθίσετε εδώ." Συμπληρώνει απευθυνόμενος προς την μητέρα μου.

Εκείνος προχωράει μπροστά και εγω ακολουθώ τα βήματα του.

"Πέρασε." Λέει ευγενικά και ανοίγει την πόρτα ενός μεγάλου γραφείου.

Δεν δίνω πολλή σημασία στο χώρο γύρω μου και χωρίς να περιμένω να μου το πει αυτος κάθομαι σρην μεγάλη, δερμάτινη καρέκλα για τους ασθενής.

Δεν μου αρεσε καθολου που ηρθα εδώ, παρόλο που δεν ειμαι καλα ψυχολογικά.

Θέλω να το αντιμετωπίσω μόνη μου.

Χωρίς τη βοήθεια κανενός ειδικού.

Θα γιατρός συνεχίζει να μου κανει ερωτησεις.

Αυτο όμως δεν με βοηθάει καθόλου.

Το μονο καταφέρνει ειναι να απαναφερει τις φρικτές αναμνήσεις μου.

Κλείνω σφικτά τα ματια και προσπαθώ να ηρεμήσω.

"Εισαι εντάξει;" Με ρωτάει πλησιάζοντας με.