Ο εφιάλτης

Cb||21

Μαριλένας pov

"Χαρηηη. Γύρισα" Είπα μόλις μπήκα μέσα στο σπιτι.

Έκανα μερικά βήματα προς τα μέσα και άφησα το κλειδιά μου πάνω σε ένα χαμηλό έπιπλο.

Περίεργο.

Δε πήρα όμως καμία απάντηση.

"Γιατι δεν απαντάς;" Φώναξα πιο δυνατά.

Πήγα στο δωμάτιο του.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή.

Δεν ήταν μέσα.

Στάθηκα έξω απο το μπάνιου.

"Χάρη; Να μπω; " Είπα χτυπώντας ρυθμικά την πόρτα.

Καμια απάντηση.

Κατέβασα αργά το χερούλι και άνοιξα την πόρτα.

Έκανα μερικά και βήματα.

Το θέαμα με έκανα να λυγισω.

Τα δάκρυα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους στο πρόσωπο μου.

Ο αδελφός μου ήταν νεκρός.

Τα δάκρυα γινόταν πιο πολλα.

Λύγισα τα γόνατα μου και στάθηκα δίπλα στη μπανιέρα.

Κάλυψα το πρόσωπο μου με τις παλάμες των χεριών μου.

Τα δάκρυα πολλαπλασιάζονταν.

Το θέαμα ήταν αποκρουστικό. 

"Γιατι το έκανες αυτο στον εαυτό σου; Γιατι; Μετα το μπαμπά, τώρα έχασα και εσένα. "

Έχασα τον αδελφός μου.

Το μονο άτομο που νοιάζεται και ενδιαφέρεται για εμένα.

Πήρα αμέσως την μαμα τηλέφωνο.

Δεν το σήκωσε.

Με το γκόμενο θα ειναι.

Βασικά ειναι πολλοί δεν ξερω με ποιον θα ειναι τώρα.

Αμέσως πήρα τηλέφωνο την αστυνομία.

Σχεδόν αμέσως το σπιτι γέμισε με αστυνομικούς.

Ενας απο αυτος ήταν εκεινος ο αστυνομικός που είχα γνωρίσει τοτε που έγινε το περιστατικό με την Αννας.