"Να περάσω; " Με ρώτησε ο Λευτέρης μόλις άνοιξα την πόρτα.
" Φυσικά." Είπα και σκούπισα τα δάκρυα μου για να μην καταλάβει πως κλαίω.
"Έκλαιγες; " Με ρώτησε και χωρίς να
με αφήσει να απαντήσω με έριξε στην αγκαλιά του.
Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ άλλο.
Άρχισα να κλαίω με λίγους.
" Άννα ηρέμησε! Σε παρακαλώ." Με γλυκά χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου
"Ο Χάρης αυτοκτόνησε... Και ένα μέρος της ευθύνης πέφτει πάνω μου. " Είπα με δάκρυα στα ματια
"Οχι! Δεν φταις εσυ. Δεν μπορεις να ξερεις τους λόγους για τους οποίους αυτοκτόνησε." Προσπαθούσε να με παρηγορήσει.
"Δεν μπορεις να ξερεις τους λόγους για τους οποίους αυτοκτόνησε." Μου ειπε προσπαθωντας να με ηρεμήσει.
"Δεν φταις εσυ" Μου ξανα ειπε και μου έπιασε τους ώμους.
"Και ποιος φταίει; " Τον ρώτησα και σκούπισα τα δάκρυα απο το πρόσωπο μου, προσπαθώντας να ηρεμήσω.
"Εχει προβλήματα με την οικογένεια του τον τελευταίο καιρό. Όπως ξερεις ο πατέρας του εχει πεθάνει και ζούσε με τη μαμα του και τη Μαριλενα. Και πως να το πω... Έλεγε πως η μητέρα του δεν έρχεται σχεδόν καθόλου σπιτι..."
"Γιατι;" Τον ρώτησα διακόπτοντας τον.
" Δεν ξερω αν ειναι αλήθεια, αλλα έλεγε πως είχε βρει γκόμενο και τους παραμελούσε πολυ τον τελευταίο καιρό."
"Λες να το έκανε για αυτο;" Τον ρώτησα.
"Δεν ξερω. Εσυ μην στεναχωριέσαι! Δεν φταις σε τίποτα. " Μου είπα γλυκά και με έριξε στην ζέστη αγκαλιά του.
Με κοίταξε και τοτε ένωσε τα χείλη μας.
"Ξερεις δεν ειναι η ώρα για φιλία. " Του είπα φανερά εκνευρισμενη.
"Ειναι ακριβώς η σωστή ώρα." Ειπε πονηρά και μου έκλεισε το μάτι.
"Σταματα." Είπα προσπαθώντας να ξεκολλησω απο πάνω του.
Κατευθυνθήκαμε προς το σαλόνι και κάτσαμε στο καναπέ .
Με έριξε προς τα πίσω και άρχισε να με φιλάει.
YOU ARE READING
Ο εφιάλτης
Mystery / ThrillerΜακάρι να σε είχα ακούσει μαμά. Πάντα έλεγες "Μην μιλάς σε αγνώστους.", αλλά δεν σε άκουσα, το έκανα. Και τώρα είμαι σε αύτο το δωμάτιο, με έναν άγνωστο. Μακάρι να ειναι ένας εφιάλτης. Θέλω να ξυπνήσω να δω το πρωινό φως του ηλίου και εσένα μαμα. Δυ...
