Ο εφιάλτης

Cb||14

Ο Χάρης με πλησίασε απειλητικά.

Φοβήθηκα και μονο κοιτάζοντας το πρόσωπο του.

Τόσο ψυχρό...

Με έσπρωξε με δύναμη με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία νου και να πέσω κάτω στο πάτωμα.

Αυτο πόνεσε.

"Σου αξίζουν και χειρότερα." Ειπε και μου έριξε μια δυνατή κλοτσιά στο στομάχι.

Τύλιξα αμέσως τα χέρια μου γύρω απο την κοιλιά μου.

Ήταν έτοιμος να μου ριψει και άλλες, αλλα τον σταμάτησε το κουδούνι.

" Την γλίτωσες τώρα! Αλλα δεν τελείωσα μαζι σου." Ειπε με δυνατά.

Τα αγόρια έφυγαν απο την τάξη και βγήκαν έξω για προσευχή.

Σηκώθηκα απο το πάτωμα, κρατώντας την κοιλιά μου πήγα κατευθείαν στην τουαλέτα.

Στήριξα τα χέρια μου στον νιπτήρα.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

Αντίκρισα το ταλαιπωρημένο είδωλο μου και τρόμαξα.

Μαζεψα τα μακρυά μαλλιά μου και σήκωσα την μπλούζα μου.

Όλο το δεξί μου πλευρό είχε κοκκινίσει.

Κατέβασα την μπλούζα μου και έκατσα κάτω στο πάτωμα.

Στήριξα το κεφάλι μου στα χέρια μου και καθησα εκεί αρκετή ώρα.

Γιατι μου συμβαίνει αυτο;

Πως γίνεται να αλλάζει τόσο απότομα η ζωή σου;

Ξαφνικά να μην έχεις τίποτα και το μόνο που σου φαίνεται ως η καλύτερη και η πιο αποτελεσματική λύση να είναι ο θάνατος.

Έτσι θα αλλαχτούν όλοι από την παρουσία μου.

Ίσως αυτο θα ήταν το καλύτερο.

Η ζωή ειναι πιο επώδυνη απο τον θάνατο.

Έβγαλα τις απαίσιες σκέψεις που βασάνιζαν ώρα το μυαλό μου και αποφάσισα να πάω στο μάθημα.

" Γιατι άρχισες Άννα;" Με ρώτησε με απορία η καθηγήτρια μου, μόλις μπήκα στην τάξη.

" Συγνώμη, άργησα να ξυπνήσω. Αυτό ειναι ολο." Απολογήθηκα.

" Να μην ξαναγίνει." Ειπε αυστηρά.

[...]

Οι ώρες πέρασαν και επιτέλους χτύπησε το κουδούνι για το σχόλασμα.

Όλα τα παιδιά βγήκαν έξω.

Είδα τον Χάρη να με πλησιάζει, μαζι με τους φίλους του.