Ο Γρίφος των δύο Βασιλείων: Ο Διάδοχος [Βιβλίο 2, μέρος 2] ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Κεφάλαιο 11

Laura's POV

«Μπορείς να σταματήσεις; Ζαλίστηκα!» είπε ο Jason και γύρισα να τον κοιτάξω θυμωμένη.

«Μη μιλάς, Jason! Ο Daniel λείπει εδώ και μία εβδομάδα! Οι ιχνηλάτες δεν έχουν βρει σημάδι ζωής! Εσύ τι θα έκανες αν η Kathryn εξαφανιζόταν έτσι;!» είπα έντονα.

«Ο Errikos την προσέχει σα τα μάτια του και πιο πολύ! Πιστεύεις ότι θα την άφηνα να τον παντρευτεί αν δεν τον έλεγχα πρώτα;! Η κόρη μου είναι σε καλά χέρια, το ίδιο και τα Βασίλεια των Έρων και Animalia!» είπε έντονα πίσω και σήκωσα το ένα μου φρύδι.

«Και αν ήταν ο Alessandro ή ο Radnor;» είπα στον ίδιο τόνο και ύφος με πριν και η Sarah με κοίταξε δολοφονικά.

«Ο Alessandro είναι υπεύθυνος! Ο Radnor είναι μόλις εφτά! Δε φταίμε εμείς που ο Daniel έμοιασε σε εσένα!» είπε η κολλητή μου εξίσου έντονα κοιτώντας με ακόμα με δολοφονικό βλέμμα που θα μπορούσε άνετα να με σκοτώσει.

«Ώστε σε εσένα έμοιασε, ε...;» είπε παιχνιδιάρικα ο Jack και τον κοίταξα δολοφονικά.

«Σκάσε εσύ!» είπα απότομα και κατέβασα γρήγορα το κεφάλι μου κάτω για να μη δει τα κόκκινα μάτια μου.

Ξεφύσηξα και κοίταξα κάτω θλιμμένη μόλις θυμήθηκα ότι ο γιος μου λείπει. Ο Jack με πλησίασε και με έβαλε στην αγκαλιά του. Άρχισε να μου χαϊδεύει την πλάτη τρυφερά και τον αγκάλιασα πίσω θάβοντας το πρόσωπο μου στο στήθος του.

«Μην ανησυχείς... Θα τον βρούμε...» μου είπε σιγανά και αναστέναξα λυπημένη βγαίνοντας από την αγκαλιά του.

«Κι αν είναι πολύ αργά; Κι αν τον βρήκαν οι Λυκάνθρωποι; Όλοι ξέρουμε πως θέλουν τη Natsou πίσω...» είπα έτοιμη να κλάψω και αναστέναξε.

Σα να θυμήθηκα κάτι άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και πετάχτηκα μπροστά.

«Λυκάνθρωποι! Πώς και δε το σκέφτηκα πιο νωρίς;!» αναφώνησα ενθουσιασμένη και όλοι με κοίταξαν μπερδεμένοι.

«Τι λες κόρη μου;» είπε ο πατέρας του Jack απορημένος.

Πήγα τρέχοντας στη βιβλιοθήκη πίσω μου και έψαξα τις ράχες των βιβλίων με τα μάτια μου. Πήρα στα χέρια μου το μαύρο χοντρό δερμάτινο βιβλίο που έγραφε με χρυσά καλλιγραφικά γράμματα: "Ens", που σήμαινε "πλάσματα" στη γλώσσα της Natsou. Το άνοιξα και άρχισα να ψηλαφίζω γρήγορα τις σελίδες ώσπου πέτυχα την εικόνα της. Δίπλα από την εικόνα ήταν γραμμένες με μαύρα από μελάνι και πέννας καλλιγραφικά γράμματα οι πληροφορίες για αυτήν. Δεν ήταν τόσες όσες των άλλων πλασμάτων εδώ και μου έκανε εντύπωση. Γέμιζαν μόνο μια σελίδα, ενώ τα άλλα πλάσματα έφταναν και την πέντε με απανωτές πληροφορίες!

«Fetidica...» ψέλλισα διαβάζοντας το όνομα του μαυροφορεμένου με μπέρτα πλάσματος και ένιωσα τα έντονα βλέμματα των άλλων πάνω μου.

«Να μη μπει κανείς εδώ μέσα! Ασφαλίστε το γραφείο!» είπε δυνατά ο Jack στους φρουρούς έξω από τη δίφυλλη πόρτα αναστατωμένος μόλις άκουσε τι είπα και κοίταξα τους υπόλοιπους ερωτιματικά.

«Πώς ξέρεις για αυτήν;» με ρώτησε πανικόβλητος ο Jack  όταν ήρθε προς το μέρος μου πιάνοντας το βιβλίο μαζί μου απέναντι από εμένα.

«Την είδα όταν πήγαμε να βρούμε τον κρύσταλλο... Γιατί; Ποια είναι;» είπα μπερδεμένη και κοίταξα στιγμιαία τους γονείς του.

«Είναι Προφήτης... Έρχεται από τον κόσμο των νεκρών. Εκεί ζουν... Τρέφονται από μετανιωμένες και βασανισμένες ψυχές. Έρχονται στον πάνω κόσμο όταν κάποιος ταξιδευτής πάει να πιει το νερό της λίμνης τους, η οποία είναι η είσοδος για το σπίτι τους. Αν πιεις το νερό τους την ώρα που μεταμορφώνεται σε μαύρο μείγμα, τότε τις ακολουθείς στον κόσμο των νεκρών υποχρεωμένος να τις υπηρετείς... Για να την είδες σημαίνει ότι σου είπε και κάτι... Μια πρόβλεψη... Τι σου είπε;» εξήγησε γρήγορα ο σύζυγος μου και γούρλωσα τα μάτια μου.

«Μ-μου είπε: "Πρόσεχε, ταξιδιώτησα... Ο δρόμος που επέλεξες είναι επικίνδυνος και δεν εννοώ μόνο αυτόν που διανύεις για να φτάσεις στον προορισμό σου με τους φίλους σου, αλλά τον πνευματικό... Δε μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν, γιατί εκείνο πάντα θα σε βρίσκει όπου κι εάν κρυφτείς... Πάντα..."» επανέλαβα τα λόγια της πανικόβλητη και άφησα το βιβλίο στα χέρια του, και κάθισα στη καρέκλα του γραφείου του.

Τα θυμάμαι σα χθες... Ποτέ δεν άφησαν το μυαλό μου σε ησυχία... Πάντα ήταν εκεί... Να με προβληματίζουν κάθε στιγμή...

Στήριξα τους αγκώνες μου στα γόνατα μου και έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου.

«Έι, έι... Θα τον βρούμε... Ο γιος μας ξέρει πως να προστατεύει τον εαυτό του... Ηρέμησε...» μου είπε ο Jack σιγανά και τρυφερά γονατιστός μπροστά μου έχοντας πάρει τα χέρια μου στα δικά του κοιτώντας με στα μάτια ήρεμος συμπονετικά, και του κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη.

«Δε μπορώ να σας καταλάβω! Πρώτα ο γιος μου και τώρα ο εγγονός μου! Τι έχουν αυτές οι θνητές;! Δεν είναι μάγισσες, αλλά σας κάνουν μαγιά!» είπε αγανακτισμένα θυμωμένη η πεθερά μου κουνώντας τα χέρια της πέρα-δώθε σαν υστερική και τη κοιτάξαμε καχύποπτα.

«Μητέρα, ξέρεις πού είναι ο Daniel;» την ρώτησε ο πατέρας του γιου μου καχύποπτος και σηκώθηκε όρθιος.

«Φυσικά και όχι!» είπε με τρεμάμενη φωνή που πρόδιδε τη ψευτιά της.

Ήξερε! Ήξερε και δε μας έλεγε...!

«Πού είναι ο γιος μου, καρακάξα;!»  είπα έντονα και δυνατά καθώς σηκωνόμουν όρθια αργά-αργά με τα χέρια μου μπουνιές δίπλα από το σώμα μου έτοιμη να της επιτεθώ.