GÜVENMİYORUM🍁

GARİP BİR GECE!

Her şey bir anda değişmişti aslına bakılırsa Baran'ın dünyası değil tanıdığı insanlar değişmişti. İnsanları gerçek ve iğrenç yüzleriyle tanıdığına bi nevi tecrübe densede o bu konuya baya kırılmıştı...Çünkü onun için kötü insan yok herkesi kendi gibi yüreği güzel bir adam olarak görüyordu...Ne yazıkki en çokta bu oldu onun güzel yüreğini acıtan!

Baran bu acıyla annesinin elini tutmuş zar zor dışarı çıkmıştı.Ne onalara "KAL" diyen olmuştu.Ne de "ÖZÜR DİLERİM" diyen.Öz amcası tarafından kapının dışını boylamıştı.Evet acıydı ama malesefki gerçekti de.Baran annesine dönerek üzgün olduğunu saklamaya çalışarak annesine sıkıca sarıldı ardından
"Üzülme meleğim üzülme.Biz kimseye muhtaç değiliz.Bak aklıma ne geldi istersen Tuğçe'nin evine gidelim.Hem Tuğçeyide görürsün ben bize bir yer bakana kadar.Ne dersin?"
Annesi Elif Hanım üzgün olan ama güçlü davranmaya çalışan oğlunu üstlemek yerine ona ayak uydurmaya karar verdi.Bu yüzden hiç istifini bozmadan oğlunun elini sıkıca tutarak : "Tabi oğlum sen nasıl istersen."
Baran annesinin bu davranışı üzerine annesinin yanağına bir öpücük kondurdu.Sonra yoldan geçen bir taksiyi durudurup yola koyuldular.

Tuğce kapıyı açınca gördüğü kişiler yani Baran ve annesi üzerine hemen düzgünce Elif Hanımın elini öperek "Hoşgeldiniz bu ne güzel ziyaret, buyrun bu tarafdan buyrun" diyerek ikisinide içeri aldı.Odaya geçtiklerinde Tuğçe "Anne ne alırsınız getireyim ben?" diyerek tebessüm etti ama Elif Hanım elini koltuğun üzerinde hazır olan yatağı göstererek "Sen otur kızım yeni çıktın hastaneden dinlen.Hem biz birşey istemiyoruz sen yorulma!"
"Ama anne olur mu öyle?"
"Olur kızım olur hem biz yabancı mıyız dinlen sen."
"Tabiki değilsiniz.Peki anne teşekkür ederim." Dedi ve yatağına oturdu.Elif Hanımve Baranda birşey olduğunu biliyordu ama onların anlatmasını bekliyordu.Tuğce bunları düşünürken Baran içinden (Ne güzel bir sevgilim var.Kalbi güzel sevdiğim benim nasılda annemle bizle bu hasta halinde bile güzel güzel ilgileniyor.)
düşündü.Sanki Tuğçeye bir kez aha aşık olmuş bakışlarıyla Tuğçeye baktı.Ardından olanları sevdiği kadının da bilmesi gerektiğini düşünerek herşeyi anlatmaya başladı.Tuğce duydukları karşısında hem üzgün hemde şok olmuştu. Çünkü o da en az Baran gibi amcasını seviyor ve iyi biri olduğunu düşünüyordu ama insanlar ne kadarda değişikti.Kabuk ne kadar süslü görünürse görünsün neyin ne olduğu içindeki eşyaya bağlıydı...

Baran tüm olanları anlattıktan sonra ayağa kalkarak "Ben bize bi otelde bir yer ayarlicam.Annem şimdilik yanında kalsın gelicem tamam mı canım? " der demez Tuğçe ayaklanarak Elif Hanım'ın yanina geçip elini sıkıca tuttu."Olur mu öyle şey...Bu ev sizin eviniz nasıl ne oteli itiraz yok bu akşam burda kalın lütfen."
Baran itiraz edicekken annesi söze karışarak "Oğlum evet hem geç oldu şimdilik burda kalsak iyi olur."
"Ama anne peki siz burda kalın bina zaten yüksek derecede güvenlikle dolu.Benim burda kalmam uygun olmaz .Ben bu gece Emirlere gideyim." Tuğce :
"Ama Baran!nedenki ne var benim evimde?" Elif Hanım söze girerek :
"Uygun olmaz kızım.Bizim oralara yakışmaz sonra arkanda söz çıkarırlar bir ton buna izin veremem tamam mı canım? "
Tuğçe annesinin haklı olduğunu düşünerek burukta olsa bir gülümsemeyle "Doğru diyorsun anne.O zaman ben Baran' ı uğurlayayım." Dedi ve annesinin başını sallayıp onaylaması ile kapıya doğru geçtiler. Baran sıkıca Tuğçe sine sarılarak "teşekkür ederim iyi ki varsın TUĞÇEMMM" Tuğçe de sarilmasina karşılık vererek yanağını öptü ardından " Üzülme tamam mı? Bunlar gecicek beraber atlatcaz bunları. "
"Umarım. Neyse kapıda kalma içeri gir iyice dinlenin ikinizde iyi geceler" diyip alnindan öptü Tuğçe sini. Tuğce de karşılık verince Baran Emiri aradı.Emir yatağında kitap okurken bi anda Baran'ın aradığını görünce kitabı bırakıp korkuyla bu saatte birşey mi oldu telaşıyla
"Efendim kardeşim.Noldu bu saatte birsey mi oldu iyi misin sen?"
"Emir telaslanma kardeşim uyuyor muydun sen?"
"Yok kitap okuyordum noldu?"
"Gelsene bizim sahilin oraya az konuşalım."
"Tabi hemen geliyorumm görüşürüz"
diyerek yatağından kalktı.Sahil onların bi nevi dert ortaklariydi.Ondandı bu telaşı yine Baran'ın huzunlendigini düşünerek üstüne bir şey aldığı gibi çıktı evden.Baranda sahile doğru yol aldi.Arabaya binmedi çünkü istemiyordu yürümek düşünmek bu olan yaşadığı herseyi tek tek simdirmeye çalışmak istiyordu...~

Baran neler yapabileceğini düşünür vaziyette sahile gelince arabayla yeni gelen Emiri gördü.Emirde arabadan iner inmez omuzlarına bi acı daha yerleşmiş arkadaşının yanina gitti hemen.Baran Emirle selamlastiktan sonra tüm olanları anlatti.Baran olanları öfke ve acıyla anlatirken Emirde aynı şekilde öfke ve hüzünle dinledi olanlari.Tabi bir o kadarda şaşırmıştı.Emire göre amcası baya iyi rol yapmıştıki kimse bu olanları farkedemişti.Ama çözüm aramak yerine Baran'ı istemesede eve götürdü iyice dinlenmesini ona göre mantıklı bir karar almak için...Çünkü Baranı tanıyorsa onun bu kafayla mantıklı birsey düşünemicegini sadece kafa yorucagini biliyordu.Zaten Baran perisandi, jqvada soğuktu daha fazla kötü olmasın diye götürmüştü.Yatak hazırlayıp "Bak sadece uyu üstesinden gelicez şimdilik dinlenki mantıklı bir karar verebilelim olur mu kardeşim?"
Baran da Emir kadar yorgun olduğunun farkıyla başını sallayıp yataga sokuldu.Dusunmemek uzulmemek daha fazla kirilmamak adina bir geceligine kendini uykunun kollarına bırakmıştı.

Herkes geceleri uyuyamayan insanlar için üzülür...Onlar uğruna sözler söylenir onlar uğruna yazılar yazılır.Ama birde geceleri düşünmemek için kendini uykuya verenleride düşünmek gerek.Onlar ki en kötü şekilde acı çekenler.Biride onlar uğruna sözler söylese birilerde onlar uğruna yazılar yazsa keşke!!!

(ARKADAŞLAR VOTE VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM UMARİM BEĞENMİŞSINIZDIR😊BEGENDIYSENIZ OYLAMAYI UNUTMAMANIZ RİCASİYLA SELAMETLE💕)