GÜVENMİYORUM🍁

-GECENİN GERÇEK KARANLIĞI-

Baran'ın feryadını ve yakarışını biri görse o acıyı kalbrn hissedebilirdi.O kadar kötü ağlıyorduki..Bu acı onu cidden olgunlaştırmanın hazırlığıyd, belliydi çünkü...Baran saatler baya ağladı...İçini ferahlattı diyemeceğim çünkü bu acı diş ağrısına benzemez yürek yangını bu...Baran ağladıktan sonra ayağa zorlada olsa kalkmaya çalıştı.Duvara tutunarak kalkmayı başardı.Lavaboya geçti elini yüzünü yıkadı ve ışıkları kapatarak evdeb ayrıldı.Ona kalsa hiç durmadan sabaha kadar ağlayabilirdi ama annesi vardı onu yalnız bırakmazdı.Bu düşünceler eşliğinde yan villalarında yaşayan amcasının evine gitti...Evin ziline bastı ama ses yoktu.Bir daha basınca evin hizmetlisi Zehra Hanım kapıyı açtı.Baran üzgün ve hafif bir sesle:
-Zehra abla annemeler nerede?
-Kuran okundu herkes dağıldı yarın taziye var biliyorsun erkenden uyudu herkes.Annende (yutkunarak) ağlamaktan uyuyakaldı oğlum.Gel seninde yatağını kurdum gel içeri
dedi.Baran dahada yıkıldı."Annem ağlamaktan uyuyakaldı tamam peki ya amcam yengem kuzenlerim onlar nasıl olurda böyle bir günde sakince rahatça uyuyabilir kimse mi endişelenmedi benim  için...Olanlar için"diye içinden geçirdi.Bu düşünceler eşliğinde içeri girerek:
-Tamam Zehra abla ben bir anneme bakayım.
-Yemek ye sonra.
-Yok abla annem üst katta değil mi?
-Evet...
dedi ve mutfağa  geçti.Zehra abla orta yaşlarda orta kilolu,kumral saçlı tatlı olduğu kadarda saf ve iyi yürekli bir insandı.Hep öyle kalmayada devam edicek gibi...Zehra hanım bu sözleri  düşünerek ve Baran'ın bu acı durumuna yana yana gitti.Ardından Baran üst katta annesinin olduğu odaya yöneldi.Tam amcasının kapısının önünden geçerken yengesi ve amcasının tvnin sesini yüksek açmış izlerken kocaman gülüştükleri sesleri geldi.Baran gülme sesini duyunca çıldırdı resmen.Ya babasının ilk günüydü sevgi var sanıyordu ama kocaman bi hayal kırıklığıyla anladıki yok peki saygıda mı yok...Sinirleri birden büyüdü kocaman hemde..Ama en çokta kalbine bir ateş daha düştü.İçinden "Baba sen bu saygısızlığı hakedicek naptın onları sevmek saymak hep yanlarında olup en büyük desteği vermek dışında naptın ki baba bunlar böyleler..."Sonra o sinir ve acıyla kapının kolunu tuttu açıp içeri girip bağıra bağıra saygısını bozmadan onlara haddini bildirmeyi planlıyordu.Ama annesi bunları duyarda üzülür  diye domdu kapının önünde..Hayal etti birden oraya girmesiyle olabilecekleri...Acıyla yutkundu ve annesinin kapısına yürüdü...Annesi uyuyordur diye sessizce açtı kapıyı.İçeri girdi.Annesi yatakta Baran'a ters tarafa dönmüştü.Ama vücudu titriyordu.Baran bunu görünce birden korktu.Annesinin yanına dahada yaklaşıp yüzünü görebileceği tarafa kafasını eğdi.Ama keşke eğmeseydi.Karşılaştığı manzaea karşısında gözünden akan tek damla yaş çok acıydı.Annesi uyumuyordu.Yatağında sessiz sessiz ağlıyordu.En acısıda bu değil midir?Bağıra bağıra ağlayarak ve bu sesi çıkarabilecek bünyen varken sessiz sessiz ağlamak gözyaşlarını kimseye duyurmadan acını yutkunarak dindirmek...Cidden en acısıda bu? Annesini o halde gören Baran'ın aklına en sevdiği şarkıcı olan Ahmet Kaya'nın "Sessiz sessiz ağlar gibisin"sözü geldi aklına.Belkide bu cümleyi en çokta bugün anlamış hissedebilmiş onunla kalmamış yaşamıştı...Cümleyi iliklerine kadat hisseden Baran annesinin gözyaşlarını sildi ve:
-Anne yalvarırım sessiz sessiz ağlama.Hıçkırarak ağla ama sessiz sessiz değil kurban olduğum...
dedi ve annesinin omzuna yattı.Onu susturmak ve ağlama demek gibu bir niyeti yoktu çünkü annesi kadar acıyı hissedebiliyordu bu yüzden ağlamasına izin verdi...Ne acı değil mi? Bir evladın annesinin ağlamasına izin vermesi ona bir çare bulamaması..Baran annesine öyle dedikten sonra annesi hıçkıra hıçkıra ağladı.Baranda sessizce gözyaşı döktü.Annesini ilk defa böyle gören Baran'ın içler acısı bir durumu vardı.O sert kılıfının  içinde volkanlar patlıyordu ama bubu sadece Baran hissedebiliyordu.Öyle bir his ki diri diri yanarcasınaydı.Tek bir günde saliseler sonunda tüm hayatları değişen anne ve oğulun döktükleri gözyaşları acı doluydu..Baran ve annesi uyumak istemesede biribirlerine sarılmış vaziyette bir kaç saat sonunda ağlmaktan veacıdan uyuya kaldılar...