"Korkma" dedi "Korkma,yanındayım"...
Aslında yanımda olmasının korkmam için oldukça yeterli bir sebep olması aramızda göğe yükselen aşılmaz bir gerçek duvarıydı sanki...
Ama korkmuyordum.Hiç korkmamıştım...Başıma gelen her şeyin altından o çıkıyordu ama bu hikayenin kötü çocuğu değildi o ben de bir sorun vardı.Belki de lanetlenmiştim...
Başıma iş açsa da,beni kurtaran taraf da olsa hatta iki rolü kendisi bile oynasa bir şekilde hep yanımdaydı...
Kerem...
18 yıllık yalnızlığımın başı,sonu,ortası...
"Korkma" dedim "Korkma,yanındayım"
Onca yaşanandan sonra bu sözleri söylediğime ben bile inanamıyordum ama söylediğim sözlere inanıyordum.Onun için ve daha birçok kişi için tehlikeli olabilirdim ama aynı zamanda onun için bende başka bir tehlike de olamazdı artık..Bu biraz hastalıklı bir düşünce belki ama ben de kaybettiğim onca şeyden sonra çok da sağlıklı bir adam kalamadım zaten...
Zeynep...
Bir ömrümün bütün kayıplarının sadece sonu...
Yalnızlığı ve umursamazlığı en büyük zırhı olan masum bir kız...
Bir o kadar umursamaz ve yalnız...Kaybetmeye tahammülü olmayan,ruhu yaralı, tehlikeli bir adam...
İki yalnızlıktan bir hayat çıkar mı??
