Revenge

01. White Gold

Chapter One

Met kleine, stramme passen loop ik door de gangen van het angstaanjagendste gebouw uit deze hele dimensie. De muren zijn van glad witgoud en her en der lopen er stralen bloed naar beneden van eerdere engelen. Als ze niet mee wouden werken of de leider iets aandeden. Bloed wat nooit op houd met stromen, maar niet meer ademt. Wat zich naar beneden probeert te trekken, om op de grond te vallen en uit te rusten. Maar als dat gebeurd, als een straal bijna zo ver is, word de gang simpelweg omgedraaid. Simpel. En ook gelijk de reden waarom ik nu over een raam loop, afgezet met ijzeren rekken, waar de hak van mijn schoenen soms in blijven haken.

De zaal is leeg en kil. Ik ben de enigste die hier rondloopt, en waarschijnlijk ook de enigste die niet alleen maar strak en bang op de witgouden banken plaats neemt en afwacht tot hij of zij kan sterven. Die niet door de lelijke gangen rondloopt en de afschuwelijke schilderijen bekijkt, die in iemand anders zijn ogen vast prachtig zijn.

'Lylith Billiton,' roept een zure stem door de gang heen. Ik draai me met een ruk om, verken de omgeving en vind dan aan het einde van de gang een deur, waar een stevige bewaker in staat. Hij is getint en heeft een net wit pak aan, zoals de meeste mannen en jongens, alleen moet hij hier, op order van de leider, witte vleugels bij dragen. In zijn zak draagt hij een rode roos. Het enigste toefje kleur in deze omgeving.

'Dat ben ik.' Roep ik imiterend op dezelfde zure toon spottend terug. Met een grijns rondom mijn lippen loop ik door de lange gang naar hem toe. De hakken van mijn schoenen echoën tegen de lege muren en als het blijkt dat de zure bewaker er niet tegen kan, neem ik extra veel kleine stapjes. Zijn linker mondhoek gaat walgend omhoog, en even denk ik dat hij me wat gaat aandoen. 'Maar dat mag het bewakertje niet, hé?' Zeg ik op een kinderachtig stemmetje tegen mezelf. 'Dan krijgt hij billenkoek van de grote leider. En daar zijn die bullenbakken hartstikke bang voor.'

Ik begin te lachen, zoals ik de laatste tijd niet vaak heb gedaan.

Als ik de grote deur, van hetzelfde witgoud, heb bereikt, klop ik even met mijn hand op zijn schouder en glij langs zijn vleugels, waarna ik het niet kan laten om er even aan te trekken. 'Prachtige vleugels, ballerina.'