My cold-one murderer

Proloog

Ola peoplzzzz,

Dit verhaal laat ik er maar een tijdje op staan, dus als je het leest, lees zo snel als je kan. tot op een bepaalde hoogte ben ik van plan dit verhaal steeds te uploaden, maar na een tijdje zal het ineens weg zijn.

ik heb er een reden voor om dat zo aan te pakken. geniet er van zolang het kan, vertel je vrienden, vote, comment, fan. het maakt niet uit, maar laat zien wat je er van vind. als je dan geluk hebt laat ik het er langer op staan.

voor nu alvast veel lees plezier xxx Just me XD

hier is de proloog 

***********

Proloog

De dagen waren lang en beangstigend. Er hing een rode gloed over de straten. Rood? Ja rood. Nadat de maan verdwenen was keerde hij een dag later rood terug. De dagen zijn niet meer gekomen en iedere minuut is het nacht. Alles is donker en stil. Soms hoorde je het vuur branden dat overal in de straten te zien was en de andere keer hoorde je hoe mijn soort door de lucht werd gegooid. Dit hadden we niet voorzien. Wij mensen leefden onder deze wezens zonder te weten waar ze toe in staat waren. Het was moeilijk te voorzien, maar we hadden op moeten letten. De wezens waren ijskoud en hun tanden blonken in het maanlicht. Ze waren scherp, vlijmscherp en gevaarlijk. Ze pakte ons op alsof we veren waren en gooide ons door de lucht. Ze deden ons pijn voor dat ze ons beten en het leven uit ons zogen. Er liep een rilling over mijn rug wanneer ik dacht aan hun ijzige huid. Zo bleek en koud als de sneeuw uit de hoogste bergen.

Ik keek naar de maan die zo rood als bloed aan de hemel stond, al leek het meer op een hel. Een ijzige koude bloedrode hel, net zoals zij: “The cold ones”.

Iedere seconde die ik verspilde door mijn gedachten op een rijtje te zetten was een seconde die de oorlog langer liet duren. De oorlog tussen “The cold ones” en de mensen. Het leger werd kleiner, maar zij niet. Zij bleven met even aantallen naar ons komen , maar wierven geen nieuwe vechters. Het leek ze niet te boeien dat ze hun soort konden uitbreiden. Ze deden dit met een andere reden, maar welke? De oorlog begon gewoon zomaar ineens zonder enige waarschuwing of teken. Van de een op de andere dag rende er soldaten door de straten die uit alle macht de wezens wilde doden. Tot zo ver was het nog nooit gelukt. Geen enkel dodelijk wezen was tot nu toe gedood. Elk van hen ging verder zonder waarschuwing onder leiding van hem. De leider van “The cold ones” was gevaarlijker dan elk ander wezen in de hele wereld. Zelfs in films waren er geen wezens die ze konden doden. Ik dacht ook dat deze wezens alleen in films voor kwamen net als al de anderen die we “fabels” noemen. Maar deze waren levens echt, gevaarlijk en dorstend naar ons bloed.

Stil liep ik door de lege straten. Ik omzeilde het vuur en negeerde mijn angst. De angst die groeide, die angst die zij zagen, die angst die zij je aan joegen, die angst die zij zagen in de ogen van hun prooi voor de dood ze overnam.

Het gegil van een vrouw, die door twee van de wezens tegen de vuilnisbakken werd gegooid, vulde de stille straten. Ik keek terwijl een van hen zijn scherpe tanden in haar nek zette. De ander keek alsof zijn vriend zijn tanden in een insect zette. Wij betekende niks voor ze. Nog niet een klein beetje. Ze zagen ons als eten en ze vonden het leuk om met hun eten te spelen en ze op te jagen. Maar dat liet ik me niet gebeuren. Vlug liep ik een steegje in dat met een trap naar beneden liep. Ik rende stil door de straten en hield ieder punt in de gaten, zelfs de daken. Het vuur dat op het pad lag brandde mijn benen, maar ik negeerde de pijn. Als ik nu zou gaan gillen dan zou ik dood zijn. Weer een trap naar beneden, nog een straat om door te rennen. Om de zoveel tijd keek ik achter me de rode straat in, maar ik zag niks. Steeds dacht ik iets te horen dat er telkens als ik om keek niet meer leek te zijn. Zo snel het geluid kwam leek het ook weer te verdwijnen.