My cold-one murderer

Melody

hey peoplzzzz

weer een nieuw deel van my cold-one murderer (nee echt?)

nou ik ben net begonnen aan mijn nieuwe school jaar (shit!) en ik heb dus zeer weinig tijd om aan dit boek te schrijven (heb het voor elkaar gekregen drie boeken tegelijk te willen schrijven :O)

nu heb ik dus tijd nodig voor : school, huiswerk, liza, vrienden, facebook (hyves vergeten we ff) eten (duh) en last but not least: mijn familie. (druk dus).

nou om toch zo veel mogelijk tijd over te houden schrijf ik maar midden in de nacht (je merkt wel wanneer mam me betrapt want dan komen er geen boeken meer :( )

nou geniet er maar van, als je wil lees je het 100 keer.

plz vote, comment and enjoy!

xxx just me

***************

Melody

Mijn wangen waren nat van de tranen die er over stroomden. Het beeld van Macina was niet meer uit mijn gedachten te wissen. Ik zag haar steeds weer voor me liggen. Haar bange geschrokken gezicht, de vampieren beet, haar gebroken botten. En dan die geur. Het kwam mijn neus binnen terwijl ik dat niet eens wou. Ik wou haar niet ruiken, ik wou het niet lekker vinden. Maar die geur, van dat zoete bloed waar nog een heel klein beetje van op de grond lag rook zo lekker. Ik walgde er van. Dat ik ooit een mens zou moeten doden om voldoening te voelen voor mijn dorst. Dorst die niet weg zou gaan door een glas water te drinken. Dorst die pas weg zou gaan na het drinken van dat zoete bloed dat bij mensen door hun aderen stroomt.

‘Gaat het met je?’ Destiny probeerde behulpzaam te zijn, maar het zat duidelijk niet in haar aard om zo veel medeleven te tonen.

‘Hoe kun je dat nou vragen?’

‘Sorry hoor, ik doe ook mijn best.’

‘Nee, je doet het goed.’

Ze zuchtte en ging langs me op bed zitten. Voorzichtig legde ze een arm om me heen om toch iets meer steun te geven. Met haar andere hand streek ze over haar training broek. Destiny droeg in haar vrije tijd regelmatig een training pak. Waarom ze dat deed wist in niet, ze was tenslotte niet aan het trainen.

‘Waarom vond ik dat lekker ruiken?’

‘Omdat je een vampier bent. Dat heeft Zeno je toch vertel?’

‘Ja, maar ik wil die geur niet lekker vinden

‘Geloof me, je rook nog maar de heft. Wij ruiken de geur van bloed veel sterker als jij.’

‘Hoe komt dat?’

‘Die uitleg krijg je nog wel.’

‘Nee, ik wil het nu weten.’ Ik heb er nooit tegen gekund dat mensen dingen voor me achter houden. Zeno is daar lang geleden achter gekomen toen hij iets van plan was bij een van de leraren. Geloof me, hij heeft het uiteindelijk gewoon verteld. Maar nu, nu had ik geen zin om door te drammen. Als Destiny het nu niet zou vertellen dan zou ik daar geen bezwaar tegen kunnen maken.

‘Dat is niet aan mij om te vertellen oké?’

Ik knikte. Dit bedoel ik, ik kon niet meer verder vragen.

‘Moet ik iets voor je gaan halen?’

‘Nee, het is goed zo.’

‘Als je iets nodig hebt moet je het maar zeggen, dan haal ik dat wel.’

Ik knikte weer en haalde een keer mijn neus op.

Er viel een doodse stilte in de kamer van Destiny. Destiny zou eigenlijk een kamer moeten delen met Colette maar Destiny is zo erg in protest gegaan dat ze nu alleen een kamer heeft gekregen. Colette is naar Sue gegaan.