The Vampire Contract ✔

Chapter 21: Danger

-Jasmine's Point of View-

"Where do you think could he be?" Nag-aalala na ako. He seems to be different these days.

"I don't know, ngayon lang namin siyang nakitang ganon umakto. It's like.." Napakunot ang noo ni Lucas na wari bang hindi maipunto ang salita. "..like he's not himself." Sambit ni Rei na kanina pa tahimik.

"So you're saying he's possessed?" Lucas laughed. "No, not like that of course." Sambit nito at muling tumawa. Ugh, I feel so dumb. Aba, malay ko ba.

"He has a problem that he won't or maybe he can't tell us." Muling pagsasalita ni Rei. "And what could that be?" I don't get every single word these two are saying. Ayaw pa akong diretsuhin eh.

"What do you think?" Hinawakan ko ang baba ko upang mag-isip. Hmm? Ano nga kaya? Lutang ako ngayon eh.

Naglabas si Lucas ng kutsilyo at inikot-ikot iyon sa kamay niya. Nanlaki ang mata nang ihagis niya ito sa direksyon ko.

Well hindi talaga sa direksyon ko. Malapit lang sa mukha ko.

Nagulat ako at hindi nakagalaw nang panandalian. Then it finally hit me! "You mean this?"

Hinawakan ko yung band-aid na nakatapal sa mukha ko kung saan may daplis ng kutsilyo.

Umiling-iling si Lucas habang walang imik si Rei. "Just kidding, you mean it's her?" Lumapit si Lucas at binunot ang kutsilyong nakabaon sa puno. "Well, probably."

Napatahimik ako at umayos ng sandal sa puno. Ano namang kinalaman niya sa babaeng yun? Well hindi kami sure na babae nga pero ayon kay Lucas, she is.

Is there a probability that he knows that girl?

---

-Arthur's Point of View-

Living here in the forest is already normal to me. Parang nasanay na ako sa ganitong pamumuhay. But I don't care. Jasmine need me so I have to hurry.

Akmang hahakbang na muli sana ako nang makarinig ako ng kaluskos sa di kalayuan. Sandali akong tumahimik at pinakalma ang sarili ko.

Nagtago ako sa likod ng isang puno. Dahan dahan at walang ingay kong dinukot sa bulsa ko ang isang maliit na kutsilyo.

*tsik* *tsik*

Muli akong nakarinig ng kaluskos. Hinigpitan ko ang hawak sa kutsilyo ko. Hindi ko rin inaalis ang mata ko sa lugar kung saan may kumakaluskos.

*tsik* *tsik*

Lumabas ang mga ibon at nagsiliparan ang mga ito. Nakahinga ako nang maluwag. Itinago ko na ang kutsilyo ko.

"I thought-"

---

-Luke's Point of View-

"Where am I?" Tanong ko. "Guess where?" How can I? It's too dark in here.

Naramdaman ko namang marahan itong naglakad papalayo sa akin. Now I can't see her.

Inadjust ko ang aking paningin at nagulat ako sa nakita ko. "Alam mo na?" Nagloloko ang tono ng pagsasalita nito but I admit it, I missed that voice.

Binuksan nito ang ilaw at pansamantala akong natigilan. I indeed missed this place.

But that little thing almost unseen, that infinity sign caught my attention.

I saw a sudden glimpse of sadness in her eyes but it was suddenly replaced by a hardened expression.

"So what do you plan on doing?" Sambit ko trying to distract her while removing these chains out of me.

Yes, I'm chained. Now I know what Jasmine feels.

"You can't unlock those." Oh, am I that obvious? I adjusted my strength but still no effect. She smirked.

"Well, for now, I got to do my job which is.." Inilabas niya ang isang pamilyar na hat. It took me a minute to recognize it.

"No you can't do that." Again, she smirked. "What if I can?"

That scene keeps flashing on my mind. She's ruining my plan. I grit my teeth.

Pinilit kong tanggalin ang mga bakal na nakakabit sa kamay ko, but then again, I failed.

"What kind of chains are these?!"

---

-Jasmine's Point of View-

*boom*

Nakarinig kami ng malakas na putok sa may di kalayuan. Nagsiliparan ang mga ibon at hindi ko alam pero bigla akong nabahala.

Bakit ako nag-aalala ng ganito?

"Should we check it out?" Sambit ni Lucas. Tumango ako at dali-daling tumakbo. Why do I keep getting this feeling?

"Hey Jasmine are you okay?" Bakas kay Lucas ang pag-aalala. Ngumiti ako. "I'm fine." I hope it wasn't him.

Gaano pa ba kalayo? Kanina pa kami tumatakbo pero hindi pa kami nakakarating kung saan namin narinig ang putok na yon.

Then kung ganon nga kalayo yun pero rinig pa rin namin. Ganon nga kalakas yun.

Red. I can see red. Bumilis ang tibok ng puso ko. Hingal akong tumigil sa tapat ng puno.

Nanlaki ang mata ko. Dead. Red. Blood.

Nakarinig kami ng nag-uusap.

"Pare, ang lakas niyang baril mo ah." Rinig kong sambit ng isang lalaki. "Oo talagang ihinanda ko to para dito."

Sumilip ako nang konti dahilan upang makita ko kung sino ang mga ito.

Wait what?!

"How did they get here?!"

~~~