Ölü Kız | Başlangıç (TAMAMLANDI)

|1.bölüm|

                                                      Yaşam ile ölüm arasında ki kısa çizgi

Merhaba Ben Miray,

Burada size yaşadığım olayları anlatacağım. İnsan hayatında kaç kez ölebilir. Ben birçok kez öldüm. Bir insan ne kadar acı çeker ki , ben çok çektim. İşte şimdi size yaşadıklarımı anlatacağım..

Borandan

Eve geldiğimde kapının önünde bir mektup buldum. Mektubu alıp masaya attım. Koltuğa geçip , televizyonu açtım. Bir kaç şey izledikten  sonra telefonuma bir mesaj geldi. Açıp mesajı okudum. Okuduğum gibi de yerimden zıpladım. Koşarak evden çıktım ve Miray'ın evinin önüne geldim. Etrafta polisler ve ambulans vardı. Ve birçok insan. İçeriden iki görevli siyah bir poşette bir ceset çıkarıyordu Miray'ın evinden. Koşarak polislerin yanına gittim. 

''Hey! Buradan ileri gidemezsin.'' dedi bir polis.

''Ark- arkadaşımın evi burası. Ki-kim öldü?'' dediğimde polis yüzünü astı ve konuşmadı.

''SÖYLESENİZE!'' diye gürledim. Ama bir kişi bile kim olduğunu söylemedi. Arkamı dönüp ellerimi saçlarıma geçirdim. O sırada diğer evin yanında beni izleyen Alp'i gördüm. Onu gördüğümü görünce kayboldu ortadan. Peşinden koştum ama yetişemedim. Ellerimi dizlerime koyup nefes alıp verdim.

Kimseden bir şey öğrenemeyince eve döndüm. Masanın üzerinde duran mektup gözüme çarptı. O sıra kapı çaldı. Gelen annemdi. Ona sarılıp masada ki mektubu aldım.

''O ne oğlum?'' diye sordu annem. 

''Hiç.'' dedim ve odama çıktım. Odama geldiğimde kağıdı elime aldım. Okumaya başladım.

'Merhaba Boran,

Şuan bunu okurken kim olduğumu merak ediyorsundur. Hemen açıklayacağım. Ben Miray. Miray Daner. Beni çok iyi tanıyorsun. Bana neler yaşattığını iyi biliyorsun. Ama sana kızmıyorum. Sana şunu demeliyim ki her gün bir mektup alacaksın. Bana neler yaptığını açıklayan. Ha yalnız değilsin. Senin gibi bana zarar veren arkadaşlarım var. Ve sen onları da tanıyorsun. Şimdi korkma ve diğer mektupları bekle.' 

Bu ne anlama geliyor. Miray bana ne demeye çalışıyor. Ben ona ne yaptım ki. O sırada annemin sesini duydum. Hemen aşağı indim. Televizyonun başında ağlıyordu. Yanına gittim ve habere baktım. Şöyle yazıyordu;

'18 yaşında ki kız evinde asılı bulundu. Ölüm sebebi bilinmiyor. Genç kız bu sabah kendini asmış. Bu genç kız daha 18 yaşında. Yakınları şok içerisinde. Y.O.K lisesinde son sınıf öğrencisiymiş. Yakınlarına baş sağlığı diliyoruz.' 

Bizim liseden biri , kim bu kız. Anneme sarıldım ve ağlamamasını söyledim. Odama tekrardan çıkıp derslerime çalıştım. Daha sonra yatağıma yatıp uyudum.

**************************************************************

Alarm'ın çalması ile uyandım. Hemen üstümü giyip, yüzümü ellerimi yıkayıp , çantamı alıp çıktım evden. Bisikletime binip okuluma gittim. 

Geldiğimde herkes gözyaşlarını salmış , salya sümük ağlıyordu. Bisikletimi bağlayıp sınıfıma geçtim. Herkes bana bakıp ağlıyordu. Hoca girdi sınıfa , herkes yerine geçip , gözyaşlarını sildi.

''Yeni bir öğrenci katıldı sınıfa , kızım boş bir yere geç!'' dedi hoca. Kız Miray'ın sırasına ilerliyordu ki ben ayağı kalkıp durdurdum.

''Hey! Oranın sahibi var. Bugün gelmemiş olabilir.'' dediğimde herkes bana baktı.

''Kızım başka yere geç!'' dedi hoca. O sırada Tuğrul bana bakıyordu, ona baktığımı görünce önüne döndü.

*************************************************

Bugün son ders'e kadar Miray'ı beklemiştim. Gelmemişti.. Okuldan çıkıp bisikletime bindim. Tam gidecektim ki biri beni tutup yere attı. Beni yere atana bakınca Tuğrul olduğunu gördüm.

''Ne yaptığını sanıyorsun sen!'' diye gürledim. Kahkaha attı, yakama yapıştı.

''O öldü! Sen hala onu mu bekliyorsun? '' dediğinde anlamamıştım.

''Kim öldü?'' dediğimde yakamdan ellerini çekip bana baktı şaşkınca.

''Bilmiyor musun?'' dedi kırılgan sesi ile.

''Hayır bilmiyorum kimse bir şey demiyor.'' dediğimde Alp'i gördüm yine uzakta. Yerden kalkıp Tuğrul'un karşısına geçtim.

''Miray öldü..'' dedi. Ne , ne demişti şimdi bu!

''N-ne diyorsun? K-k-kim dedi bunu sana. Hayır o-o ölemez.'' dizlerimin üstüne çöktüm. Ve ağlamaya başladım. Herkes başıma toplanmıştı. Hocalardan biri yanıma gelip beni kaldırdı.

''Sakin olmalısın!'' dedi. Kendimi çekip , bisikletime bindim. Hızla sürmeye başladım. Eve geldiğimde bisikletimi bir kenara atıp koşarak odama çıktım. 

Yatağımın kenarına oturup ağlamaya başladım. O ölemezdi. Neden öldü? O mektup her şeyi çözdürcek miydi? Ben ona ne yapmış olabilirim ki?