Ghosted [✔]

Το καινούργιο κορίτσι.

"Δύο χρόνια και ακόμη να βρουν τον δολοφόνο του North Finnland. Φήμες λένε ότι η αστυνομία παράτησε την υπόθεση δύο εβδομάδες μετά από τον θάνατο του νεαρού. Δεν βγήκε στην φόρα κανένα στοιχείο και μετά από τις πολλαπλές τρομοκρατικές επιθέσεις, η υπόθεση πήγε στο "ράφι" και μαζεύει σκόνη εδώ και χρόνια," διαβάζει η Callie φωναχτά και φτιάχνει τα γυαλιά της. "Ξεχασμένη ιστορία. Πάντα όμως θα βρουν οι δημοσιογράφοι χώρο για αυτή."

Η Cat γελάει ελαφρώς καθώς βάζει μάσκαρα στης βλεφαρίδες της. Δαγκώνει τα σαρκώδη χείλη της και αφού τελειώσει με το make-up, γυρνάει να δει την θεία της, η οποία διαβάζει την εφημερίδα στην κουζίνα δίπλα. Φαίνεται σκεφτική και πολύ συγκεντρωμένη στο άρθρο, γι'αυτό δεν λέει τίποτα και βγαίνει από το μπάνιο. Το ξύλινο πάτωμα τρίζει κάθε φορά που οι μπότες της ακουμπούν κάτω, κάτι που δεν θα σταματήσει ποτέ να την ενοχλεί. 

Κοιτά τον εαυτό της στον καθρέπτη του δωματίου της και ακόμη νιώθει ότι δεν της αρέσει ο εαυτός της. Συνεχώς να προσπαθεί να φανεί όμορφη και ποτέ να μην νιώθει έστω και λίγο έτσι. Κοιτάει τα σκισμένα τζιν της, την Coca Cola μπλούζα της, το λευκό πουκάμισο και της κόκκινες μπότες της. Τόσο στυλάτη, αλλά η ψυχή της είναι βρώμικη, εκείνη είναι βρώμικη. Τα ωραία ρούχα δεν μπορούν να το κρύψουν αυτό. 

"Cat, πάλι το ίδιο σκέφτεσαι;" ακούει την φωνή της θείας της από πίσω.

"Απλά δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου, θεία Cal. Είμαι απαίσ-" 

"Σους, ομορφιά μου. Αυτό είναι στο παρελθόν τώρα. Γι'αυτό ήρθες στο York, για να ξεκινήσεις από την αρχή. Μην βασανίζεις τον εαυτό σου κι εδώ," μουρμουρίζει η Callie και χαϊδεύει την πλάτη της ανιψιάς της, η οποία φαίνεται να νιώθει ελαφρώς καλύτερα.

"Σε ευχαριστώ, θεία," λέει και χαμογελά, ενώ χώνεται στην αγκαλιά της θείας της σαν ένα μικρό γατάκι.

"Να πας τώρα, κοπέλα μου. Μην χάσεις την ζωντανή συνέντευξη του Gavin Finnland," προτείνει η Callie και η Cat κουνά το κεφάλι της καταφατικά. 

Αρπάζει την τσάντα της από το κρεβάτι και δίνει ένα πεταχτό φιλί στην θεία της. Της χαρίζει το πιο χαριτωμένο χαμόγελο και βγαίνει έξω από το δωμάτιο. Αρπάζει το κράνος της, τα κλειδιά και ένα παλιό χαλασμένο τηλέφωνο που έχει και φεύγει από το διαμέρισμα της θείας της. Περπατά προς το μηχανάκι της, καθώς βάζει το κράνος, και το ξεκινά, οδηγώντας μακριά. 

Καθόλη την διάρκεια, αναγκάζεται να σταματάει που και που και να ρωτάει για προσανατολισμό. Δεν έχει ούτε δύο μήνες και την μόνη φορά που πήγε στο κτήριο δεν την θυμάται και τόσο καλά. Κάποτε η μνήμη της ήταν άριστη, αλλά μετά από όλα αυτά που έγιναν, μετά από εκείνο το φρικτό βράδυ, δεν θέλει να θυμάται τίποτα.