Siyah bir çocuğum ben, hayallerinin göçüklüğünde evsiz kalmış. Evrenleri sığdırdım içime, insanları sığdırdım. Karanlığa yer açtım ben, karanlık bile dolduramadı içimi. Kendi benliğimin gölgesi olmuşum. Yazıyorum, içimde kopan fırtınaların gözlerimden yıldırım olup düşmemesi için yazıyorum. Suskunluğumdur benim yazılar, belki de en iyi yaptığım şeydir bu. Belki de yüzlerce kelimeyi değmediğim için heba edip sıkıştırmışım bir kenara. Bazen yazılarada sığmıyorum, bazen yazılar bile fazla geliyor. İçim deniz olur taşar da, dilim varmaz anlatamam. Yitip gitti çocukluğum, şimdi o salıncak demirlerini tutmaz ellerim. Şimdi o salıncak demirleri bensiz uzanır gökyüzüne doğru. Yitip gittiler, kırık kaldı içimiz, daima sevdik bizde sevmediler hiç.
Ankara kapar gözlerini ve bir adam ağlar...
Sağlıcakla...
Mor asaletin rengidir, yıldızlar ise hayalleri fikir olarak uyandırır insanda. Asildir hayallerim, bu yüzdendir moryildizlar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
,,SaYe''
Poetry"Ben gözlerimi bir sana açmışken senin bana bakar gibi görünüp dünyayı seyretmene kırgınım"🌙🍷
