When You Came|JoyRi

7•Together

Seven.

-----

Yeri.

"Ah... Araaaay." namimilipit sa sakit na sabi ko.

My goodness, ang sakit ng pilay ko. Ansama talaga ng pagkakabagsak ko to the point na kailangan ko na ng pain killers.

"Yeri! What happened?" I saw Joy unnie entered our room. Andito kase kami sa dorm. Kami lang dalawa, may event kase yung group nagpaiwan lang si Joy unnie to take care of me.

"It hurts unnie." naiiyak na sabi ko.

"Wait for me here okay." sabi niya bago lumabas ng kwarto.

Mahinang napapadaing ako kase masakit talaga siya. Pero pagbalik ni unnie may dala siyang medicine container at water.

"Hey, drink this to lessen the pain okay?" sabi niya. Nagtiwala lang ako sa mga mata niyang nagsasabi na I'll be alright.

Ininom ko ang gamot tsaka napasandal sa headboard ng kama ko.

Masakit padin syempre mamaya pa eepekto yung gamot. Napapikit ako ng madiin dahil ayokong dumaing dahil nahihiya ako kay Joy unnie.

Alam ko naiinis na siya sa akin from the very start.

Hindi ko inaasahan ang nangyare ng bigla akong ikulong ni Joy unnie sa bisig niya.

"Let out the pain. I'm here." sabi niya, hinigpitan ko ang yakap sa kanya.

I closed my eyes, ang hina ko talaga kapag dinadamdam ko sakit physically.

Ilang minuto ang lumipas na nasa ganoon padin kaming posisyon.

Nung mawala na yung hapdi ako na mismo ang humiwalay sa kanya.

"Thank you for staying here with me unnie." sabi ko.

"Yeah, I hate you for making me feel na I'm replacable but still I can't stand seeing you on pain Yeri." kalmado lang ang pagsabi niya noon sobrang bilis ng tibok ng puso ko. "Lalabas na muna ako, I'll cook for our lunch. Siguradong gagabihin ng uwi sila unnie. Walang tatayo na muna, Yeri." dagdag niya pa. Is she really worried?

Sa pananatili ko dito ngayon ko lang siya nakitang ganun kaalaga sa akin.

I can feel her sincerity, kahit naman pala masungit yun maalaga siya.

Buong araw labas masok siya sa kwarto namin para icheck ako.

Hanggang nagstay nalang siya dito sa room namin at busy sa paggawa ng paper works niya sa school.

May pasok pala kami bukas, paano ako neto. May pilay pa naman ako.

Magkaibang school pa naman kami ni Unnie. Mabuti narin siguro yun para wala siyang iniitindi sa school.

Isang taon nalang gagraduate na si Unnie. Eh ako? Nako, tatlong taon pa.

Ang cute ni Unnie habang nag aaral. She's serious na parang pursigido lang nga siya sa ginagawa niya.

Nakasandal lang ako ng biglang may tumawag sa akin sa phone.

Kim Saeron❤😍 calling...

"Hey Sae,"

"How are you girlfriend?"

"I'm good. Nagpapahinga dahil sa injury ko."

"Sinong kasama mo dyan?"

"Si Sooyoung unnie."

"Yung masungit? Inaalagaan ka naman ba?"

"Oo naman."

"Siguraduhin mo lang."

"Oo na."

"Sige na. I have to go, may shooting pa ko. Kinamusta lang kita. Bye, I love you, girlfie."

"I love you too, Sae."

End convo.

Well, that girl is my bestfriend. She used to call me girlfriend ewan ko ba dun.

"Sino yung kausap mo?" tanong ni Sooyoung unnie na abala parin sa ginagawa niya at di niya padin ako nililingon.

"Si Saeron. Nangangamusta lang." sagot ko nalang kaya di na siya nagsalita ulit.

Nakasandal ako sa may headboard ng kama habang nagbabasa ng pocket book.

Inabot na ng 5pm nasa ganung set up lang ako si Sooyoung unnie naman pansin kong napapahilot nalang siya sa sentido niya.

"Unnie, magpahinga ka muna kaya? Kanina kapa nakatutok dyan eh." awat ko sa kanya pero umiling lang. "Unnie sige na please." pangungulit ko pa.

Wala siyang nagawa kundi tumayo, buong akala ko didiretso siya sa kami niya pero nagkamali ako tumabi siya sa akin. Dito sa kama ko. Malaki naman yung kama kaya hindi masikip para sa aming dalawa.

"Unnie naman, bakit ka andito? Dun ka sa pwesto mo." awat ko sa kanya.

"Ikaw yung umawat sa akin kaya dito ako tatabi sayo." sabi niya tsaka sumiksik at yumakap sa akin.

Hindi ko alam kung anong trip ni Unnie. Pero ang alam ko masaya ako sa simpleng gestures niya. Masaya akong kasama siya.

Hindi lang pala kasungitan ang taglay niya, childish din at may pagkabully.

Sa sobrang lapit niya ambilis na ng tibok ng puso ko.

Hindi ko alam kung bakit kaya di ko na pinagtuunan ng pansin.

Maya maya pa naramdaman ko ang paglalim ng paghinga niya.

Napailing nalang ako, dahil itong si unnie ay nakatulog na pala.

Hindi ko siya masisisi maghapon niya kong inasikaso siya na ang naglinis ng dorm at isa pa marami siyang works na ginawa.

Pagod siya, kaya hinayaan ko nalang siyang magpahinga.

---