Λεωφόρος των χαμένων ονείρων #SBC18#TYS18

Πρόλογος

Αυτή η ιστορία είναι απλά μία ιστορία του 21ου αιώνα της οποίας ο συγγραφέας είναι ένας παράξενος άνθρωπος που θέλει να την παρουσιάσει σαν να είναι διαχρονική! Σαν να μην έχει σημασία ποια χρονολογία του 21ου αιώνα διαδραματίστηκε, κάποτε πριν το 20ΧΧ σίγουρα...

Και ποια είναι αυτή η ημερομηνία του 20ΧΧ που έχει τόση σημασία όταν οι αξίες που οφείλουμε να προωθήσουμε είναι διαχρονικές; Έτσι ακριβώς πίστευε η Ταμάρα, μία από τις βασικές πρωταγωνίστριες!

Το γραφείο που υπήρχε στο δωμάτιο της Ταμάρα έδινε τα περισσότερα στοιχεία για την ζωή και τον χαρακτήρα της. Το πάνω ράφι ήταν γεμάτο με διάφορα βιβλία που είχε διαβάσει με το πέρασμα των χρόνων. Το κάτω είχε μόνο σχολικά βιβλία γυμνασίου και αντίστοιχα τετράδια, ένα για κάθε μάθημα. Στον χώρο του γραφείου που υπήρχε ώστε να κάνει τις εργασίες για το σπίτι υπήρχαν μολύβια και γόμες διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία, ενώ υπήρχε και μια μολυβοθήκη γεμάτη χαλασμένα στυλό.

Επίσης υπήρχε και ένα ροζ τετράδιο που εξωτερικά έμοιαζε με ένα κοινό ημερολόγιο, όμως μέσα ήταν γραμμένα στιχάκια. Στιχάκια που δεν περιορίζονταν μόνο σε ερωτικά απωθημένα, στιχάκια βγαλμένα από τη ζωή. Στην πρώτη σελίδα ήταν γραμμένο το εξής στιχάκι:

<<Μόνο αν είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα περάσουμε τη λεωφόρο των χαμένων ονείρων αποφεύγοντας τα στερεότυπα και θα φτάσουμε στο δικό μας αληθινό όνειρο.>>

Έγινε λόγος για την Ταμάρα χωρίς την Ταμάρα! Το παρατήρησε κανένας; Σε τι χρειάζεται ο συγγραφέας όταν υπάρχει η γραφή; Σε τι χρειάζεται η Ταμάρα όταν υπάρχει το γραφείο της; Σε τι χρειάζεται αυτή να γράφει τα στιχάκια όταν τα στιχάκια είναι ήδη γραμμένα; Όχι,η Ταμάρα δεν χρειάζεται! Και το ξέρει καλά ότι δεν χρειάζεται καθώς βρίσκεται γυμνή πάνω στο παλιό κρεβάτι με τα άσπρα κάγκελα του μισοσκότεινου αυτού δωματίου και παραμιλάει...

"Λεωφόρος των Χαμένων Ονείρων... Λεωφόρος των Αναγκαίων Πράξεων! Των δικών μου πράξεων..."ψελλίζει καθώς το αριστερό της χέρι είναι δεμένο με γύψο πρόχειρα σε ένα από τα κάγκελα του κρεβατιού και το δεξί το συγκρατώ εγώ ακίνητο στην επιφάνεια του στρώματος όσο βρίσκομαι από πάνω της και απολαμβάνω την αδυναμία της. Δεξιά ακριβώς από το δεξί της χέρι το οποίο συγκρατώ ακίνητο βρίσκεται η αιτία: μία άδεια σύριγγα. Δίχως να υπάρχει λόγος να την κοιτάζω - δεν βρέθηκα άλλωστε πάνω από την Ταμάρα για να έχω το βλέμμα μου στραμμένο σε μία σύριγγα, στρέφω το βλέμμα μου στο στήθος της και έπειτα στο χρυσό κόσμημα που φοράει στον λαιμό: ένα μενταγιόν με τον αριθμό 18!