Benimle Kal.

°1°

Rüzgarın hışırtısı saçlarımı dalgalandırırken başımı eğdim.Dalgalar başımı döndürürken herşeyin biteceğini anlamıştım.

Şans hiç benden yana olmamıştı.Hayatımda ilk defa herşey istediğim gibi-hava da tam intihar etmelikti de neyse-ilerliyordu.

Hayatıma son vermek bir adımıma bakıyordu.Bir adım sonra yıllardır hayalini kurduğum-planladığım-ölümümü görecektim.Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım.Mavilik uçsuz bucaksız bir özgürültü.Ve ben bu özgürlüğe sahip değildim.Ailem işkoliğin tekiydi ve benim de böyle olmamı istiyorlardı. Ve beni kurtarabilecek kimse yoktu.Buna artık son vermenin zamanı gelmişti.Arkamdaki tıkırtılar yükseliyordu ama aldırış etmedim.Bu sesler umrumda değildi.Başımı aşağı indirdim ve ayaklarımın altındaki uçuruma baktım. Ölmek için muhteşem bir yerdi....

Kollarımı açtım. O anda koluma birşey değdi ve korkuyla ellerimi çektim.Bu hareketim dengemi kaybetmemi sağladı.Harika! Artık kesin düşecektim.Ayaklarım kaymaya başlamıştı. Tutunacak yer aramadım.Nasıl olsa ölecektim.Bu olay ölmemi kolaylaştırdı sadece.

Tabi bir kol tutup beni kendine doğru çekmeseydi...

Kollarımı açtığımdan beri kapalı olan gözlerimi açtığımda bir çocuk beni kendine yapıştırmıştı.

"Ne yapıyorsun sen ya? Beni neden tutuyorsun!" Adınıbilmediğim çocuk bana şaşkın gözleriyle bakıyordu.

"Demek sende bu havanın intihar etmek için mükemmel olduğunu düşündün ha! Ne tesadüf bende!" dedi ve bana sarılmaya çalıştı.Onun kollarından kurtulduktan sonra bu sefer şaşkın bakan taraf ben oldum.Adınıbilmediğimçocuk ufka doğru bakıyordu. Birşey demedim.

"Hayatımda sürekli başkalarının sorunlarını önemsedim. Kendi sorunlarımı göz ardı ettim,başkalarıyla ilgilendim. Ama sonra birgün sikik hayatımın aslında daha da sikik olduğunu öğrendim."

"Benim yanımda küfretmezsen sevinirim."

"Tabii! Zaten ben hep başkalarını dinlediğim için senide dinlerim sorun yok!"

"Siktir tamam mı? İstediğini söyle."

"Vayy! Hanım kızımız küfür de ediyormuş ya neyse.Benim hikayem bu. Başrolü de herkesi koruyup kollayan ama kendini önemsemeyen çocuk. Ya sen Adınıbilmediğimkız?"

"Ben... ailemin holdinginin başındayım. Bir ortağım var ama hiç görmedim onu. Neyse,ailem sürekli onların istediği şekilde yaşamamı istiyor. Özellikle annem. O bana çocukluğumu yaşatmadı. Hep kardeşimle ilgilendi. Sıra bana gelince beni kum torbası gibi sinirini çıkarmak ıçin kullandı. Ama ben onların büyük kızıydım değil mi?Bunu sonra farkettiler. Sonra beni düzeltmeye çalıştılar ama olmadı , annemin istediği kız olamadım.Annem de en sonunda bana bir ev aldı ve beni kendi başıma bıraktı.İçine edilmiş hayatımın daha fazla içine edilmemesi için buna bir son verip rahata kavuşmayı diledim ama birde sen çıkıp bu isteğiminde içine ettin.Harika çok sağol! Ben neden bunları sana anlatıyorum ki!?"

Adınıbilmediğim çocuk ufka bakmaya devam ederken elimi tuttu ve"Hadi beraber atlayalım"dedi.Elimi hızlıca çektim.

"Saçmalama ailem illaki ölümü bulacak ve yanımda tanımadıkları bir adamın elimi tuttuğunu gördüklerinde delirirler.Bi git ya!" deyip arkamı döndüm ve yürümeye başladım.Belime bir el dolandığında istemsizce çığlık attım.Önüme döndüm.Tabi ki O!

"Tekrar selam! Telefon numaran kendi telefonunda kayıtlı mı ?" diye sordu."Sanane!" dedim.Elini cebime attı ve ekranı havaya doğru kaldırdı.

"N'apıyorsun? Ver şunu!" dedim ama beni dinlemeyip havada tuttuğu telefonun ekranına bakıp"Şifreni çözüyorum." dedi ve şifremi telefonuma yazdı. Doğru bulmuştu. Eline doğru bir hamle yaptım ama o benden daha güçlüydü.Ellerimi bir hamlede arkamda tutup beni kendine çekti.

"Gel de kendin bak."

Ekrana baktığımda rehberimdeydi.Üzerinde"BEN" yazan kişiye tıkladığında numaram çıkmıştı.Kollarında rahatsızca kıpırdandım ama o benimle ilgilenmeden numarayı kendi telefonuna kaydetti ve beni bırakıp yürümeye başladı.

"Hey! Ne yaptın sen? Numaramı niye aldın?"

Bu sözleri söylememe rağmen arkasına dönmedi. Ama konuştu.

"Görüşürüz!"