Harry Potter the Horcrux

1. De badkamer van jammerende Jenny

Hallo allemaal,
Leuk dat jullie besloten hebben mijn boek te lezen. Blijkbaar klinkt de inleiding interessant genoeg het verhaal te openen, wat ik alleen maar super vind! Het verhaal komt van start in bekende elementen, maar in mijn schrijfstyle geschreven. Het verhaal is niet hetzelfde als de algemene Harry Potter reeks, maar een alternatief daarvan. Het zal je verbazen...

Veel leesplezier!
——————

De wastafel schoof krakend opzij en een zwart gat in de massieve vloer werd duidelijk zichtbaar. Harry hoorde Smalhart hardop naar adem snakken, en ook Ron rilde en sloeg zijn armen om zich heen.'' Zou Ginny daar zijn,'' vroeg Ron met trillende stem, hij probeerde de trilling te onderdrukken maar alsnog was het duidelijk hoorbaar. '' waarschijnlijk wel, maar daar zullen we snel genoeg achter komen'' zei harry en hij leunde voorover naar het duistere gat waar eerst de wastafel stond.'' En terplette slaan?! mooi niet,'' riep Ron paniekerig. Harry dacht na, maar richtte zich daarna op Smalhart, wiens paniek was af te lezen.'' Jij bent de volwassene, dus kijk jij of het veilig is.'' Smalhart was ondertussen stukjes achteruit gelopen, om zo dichter bij de uitgang te komen. Harry en Ron trokken hun stokken, waardoor Smalhart abrupt bleef staan.'' Maar jongens ze is vast al lang dood, er is geen enkele reden meer om daar naar binnen te gaan, en waarom ik persé'' lachte hij zenuwachtig.'' Jij liever dan ons,'' en Ron gebaarde Smalhart naar de opening in de vloer. Met tegenzin schuifelde hij naar voren en stond nu op de richel.'' Jongens weten jullie dit wel zeker want eh.'' Zijn zin veranderde in geschreeuw. Smalhart was over zijn eigen voeten gestruikeld en naar beneden gevallen. Harry en Ron was zo gespannen dat ze er niet om konden lachen.'' EN?'' schreeuwde Ron naar beneden. Even bleef het stil, maar al snel galmde de stem van de professor vanuit het donker. Harry liet zich vervolgens ook vallen en kwam terecht op een soort glijbaan die steeds dieper onder de school trok. Al snel was deze afgelopen en viel hij boven op Smalhart die net probeerde op te staan. Kleine witte skeletjes van waarschijnlijk muizen lagen verspreid over de stenen vloer. Vervolgens kwam Ron in een duikvlucht naar beneden, gelukkig was hij in orde. Harry inspecteerde onmiddellijk de ruimte en of hij de Basilisk zag.'' We zullen nu wel kilometers onder de school zijn,'' opperde Ron. Toen Smalhart eenmaal was opgestaan streek hij zijn smerig geworden gewaad schoon, en liepen ze met z'n drieën verder.

''Het zijn buizen onder de school, geniaal van Hermelien,'' zei Ron trots met een verdrietige ondertoon.'' Professor Stronk is bijna klaar met het tegengif, ze word zo weer de oude,'' probeerde Harry hem wat moed in te praten. Ze liep een hoek om en bevonden zich nu in een andere stoffige gang.'' Sluit jullie ogen!'' zei Harry direct. Ze bleven staan en Harry sloop met zijn hoofd omlaag en zijn toverstok in zijn hand de gang in. In de verte leek iets in de vorm van een slang op de viezige vloer te liggen. Toen Harry dichterbij kwam zag hij dat het een kilometers lange huid was.'' Het is enorm,'' trilde Rons stem. Harry en Ron hoorde een doffe klap achter hen, en ze draaide zich verschrikt om. Het was Smalhart die flauw gevallen was.'' En ze noemen hem een held? Wacht maar tot Hermelien hem zo ziet'', lachte Ron. Harry volgde de wit verkleurde slangen huid, en dacht dat er geen einde aan zou komen. ''Harry!'' Hij draaide zich om en zag dat Smalhart alweer was opgestaan met nu Rons kapotte toverstok in zijn hand. Hij had hem afgepakt toen Ron niet keek, en er scheen een vreemde grijns op zijn gezicht.'' Ze zullen me als een held ontvangen als ik vertel dat ik te laat was om het meisje te redden en dat jullie het niet aankonden haar verminkte lichaam te zien, waardoor jullie niet meer bij haar weg wilden en hetzelfde lot ondergingen.'' De spanning was hoog, en Harry sloop achteruit.'' AMNESIA TOTALUS,'' brulde Smalhart en de stok blies groene vonken uit, alleen gebeurde er niks met Ron, maar werd in plaats daarvan Smalhart naar achter tegen de stenen muur aangeblazen. De ruimte begon te schudden onder Harry's voeten, en hij dook weg. Het plafond begon in te stortten waardoor grote keien en stenen naar beneden vielen. Een grote stofwolk steeg op en Harry wreef in zijn prikkende ogen. De stenen hadden hem op een haar na gemist en voorzichtig stond hij op. ''Ron!'' schreeuwde hij wachtend op antwoord.'' Ik ben oké,'' riep Ron met trillende stem. Er viel een korte stilte. Harry dacht aan Ginny wiens leven op het spel stond, en waarvoor ze misschien al te laat waren.'' Ik ga alvast verder!'' ''Is goed maar wees voorzichtig Harry, dan probeer ik een weg vrij te maken voor als je terug komt,'' riep Ron ''Succes.'' Harry liep verder met zijn hart bonzend in zijn keel. Na de zoveelste gang doorgelopen te zijn zag hij een massieve muur waarin twee Samen verstrengelde slangen in afgebeeld waren. In hun ogen fonkelde een gele diamant. Ze leken op de slang die hij gister tijdens het duelleren tegen Malfidus had gezien. Hij had een student van Huffelpuf gered door middel van Sisselspraak, waardoor de hele school dacht dat hij de erfgenaam van Zalazar Zwadderich was. Hij sloot zijn ogen en verbeelde zich dat de slangen op de muur echt waren. Hij sprak de woorden ''open voor mij'' in een vreemd gesis. De muur met de slangen splitste zich in twee waardoor er een kleine opening ontstond. Wie wist wat hem daar te wachten stond.