Harry Potter the Horcrux

4. De huiself met een boodschap

Beste lezers;

Ik probeer elke week één hoofdstuk te posten. Sommige delen zullen wat korter zijn, maar dat ligt er maar net aan hoe druk ik het heb met school. Zelf heb ik heel veel zin om verder te schrijven en hoop dat jullie mijn versie van het verhaal net zo leuk vinden als ik doe. Veel leesplezier!!!

Ginny stond moeizaam op en veegde haar gewaad schoon die onder de vlekken zat. Ze leefde nog! Harry schreeuwde haar naam, maar ze keek niet op. Zou ze hem niet gehoord hebben? Hij rende naar haar toe, maar het leek alsof hij geen meter dichterbij kwam. Achter haar stond een zwarte schim op en hij hield zijn toverstok op haar gericht. Harry rende zo snel als zijn voeten konden lopen, maar hij kwam maar niet in de buurt. Hij bleef maar schreeuwen, totdat zijn keel begon te prikken. Een groende flits raakte haar en sloeg in op haar rug. Ze viel voorover met haar hoofd in de duisternis, en bleef roerloos liggen. Harry zakte door zijn knieën en keek haar met tranen over zijn wangen, van een afstandje aan. De zwarte schim kwam dichterbij en kreeg eindelijk een gezicht. Hij hield nu ook zijn toverstok gericht op Harry.'' Het is jouw schuld Harry, je was te laat!'' De beheerste stem van Voldemort galmde door zijn trommelvliezen en hij voelde zich verplicht hem aan te kijken. Zijn vuur rode ogen keken hem recht zijn ziel in.''AVADA KEDAVRA!'' Harry schrok wakker en pakte met beide handen zijn hoofd vast, terwijl de groene flits langzaam zag verdwijnen. Hij lag in een bed op de ziekenzaal, en voor zijn bed zag hij twee abnormaal grote groene ogen die hem aanstaarde. Het was Dobby de huiself die hij voor het eerst bij de Duffelingen had ontmoet.
'' Harry Potter leeft nog!'' en hij sprong zijn bed op en sloeg zijn flinterdunne armpjes om hem heen. Hij huilde luidruchtig en zijn tranen gleden over Harry's gewaad, terwijl hij tussendoor een paar keer hardop snikte. Harry pakte Dobby bij zijn schouders en trok hem terug, zodat hij meer ruimte had om rechtop te kunnen zitten.'' Dobby hoelang heb ik geslapen?!'' Dobby snoot zijn neus in de viezige kussensloop die hij als kleding gebruikte.''Ongeveer twee dagen meneer,'' snikte Dobby.'' Ik had u nog zo gewaarschuwd niet te komen naar Zweinstein hogeschool voor hekserij en hocus-pocus.'' Hij snoot zijn neus opnieuw. Hij had al twee dagen geslapen, hij moest Perkamentus nog op de hoogte stellen, en Ron vertellen over Ginny? Iedereen was nu in gevaar en waarschijnlijk wisten ze niet eens dat ze in gevaar waren! Dobby ging op de rand van het bed zitten en liet zich vallen op de grond.'' Harry Potter moet goed op zichzelf passen nu Jeweetwel terug is, en het dagboek...'' Dobby pakte de lamp van zijn nachtkastje en sloeg die hard boven op zijn hoofd. Harry trok de lamp uit zijn handen en Dobby liep wankelend naar de achterkant van zijn bed.'' Een geheim van mijn meester,'' en hij schopte ruw zijn been tegen het standaard van zijn bed.'' Dobby stop!'' fluisterde Harry dreigend en hij voelde een pijnscheut door zijn hoofd schieten. Hij schudde zijn hoofd en deed net alsof de pijn er niet geweest was.'' Wat heeft het dagboek met jouw meester te maken Dobby?'' Vroeg Harry gedecideerd. Zijn grote groene ogen schoten paniekerig alle kanten op en hij wreef ongemakkelijk met zijn voet heen en weer.'' Dobby kan niet zeggen, anders moet Dobby heet water uit een kruik over zich heen gieten.'' Plotseling klonken er gedempte stemmen vanaf de gang, waarnaar Dobby de pols van Harry vast pakte en hem recht n zijn ogen aan keek.'' Harry Potter mag niet falen in zijn lotsbestemming, ga opzoek naar het gene wat hem sterker maakt.'' Hij liet zijn pols los en knipte in zijn vingers. '' Nee Dobby wacht!'' riep Harry hem nog na, maar hij was al verdwenen. Het geluid uit de hal kwam nu de ziekenzaal binnen, en Harry gooide onmiddellijk zijn dekens over zich heen en deed alsof hij sliep.'' Albus, ik mag zelf kiezen wie ik inlicht en hoe ik met deze kwestie overweg ga, want ik ben verdorie de minister van toverkunst,'' verhefte de man zijn stem.
' Hij kan niet terug zijn, want het is gewoon niet mogelijk  het zal ook nooit gebeurden.' Hij hoorde Perkamentus bijna geluidsloos zuchten.' Mijn beste Cornelis Droebel heeft u het teken boven de school nog niet gezien? Of hebben de schouwers de geheime kamer nog niet doorzocht, want er is genoeg reden om hier een zaak van te maken,' vertelde Perkamentus op redelijke toon, maar ook hij leek verhit te zijn. Perkamentus vervolgde, zonder dat Droebel op zijn argumenten kon ingaan.' Hoofdzaak was een plan om Voldemort zijn oude krachten te laten herwinnen en dat plan is geslaagd. Voldemort heeft zijn lichaam terug.'  Harry draaide zich heel langzaam om en kneep zijn ogen tot spleetjes, zodat hij beide heren kon zien praten. Het was alsof Droebel een klap met een zwaar gewicht had gehad en hij zijn oren niet geloven kon. Totaal overdonderd staarde hij met grote ogen naar Perkamentus en sputterde:' jeweetwel...terug? belachelijk! kom nou, Perkamentus.'

'Zoals Minerva of Severus je ongetwijfeld al  verteld hebben heeft Ginny Wemel met het dagboek van Marten Vilijn de kamer geopend, en heeft Voldemort genoeg kracht kunnen opbouwen uit de arme Ginny, dat hij al haar energie letterlijk uit haar heeft gezogen.' Hoor eens Perkamentus, ' zei Droebel en tot zijn verbijstering zag Harry een flauwe glimlach op zijn gezicht verschijnen,' dat - dat geloof je toch niet echt? jeweetwel - teruggekeerd? kom, kom... misschien heeft één van zijn oude volgelingen dat teken boven de school getoverd niet?...' 'Toen Harry de tand van de basilisk in het dagboek stak was hij al te laat en is hij getuige geweest van Voldemort's wedergeboorte, als je meegaat naar mijn kantoor zal ik het allemaal uitleggen.' zei Perkamentus kalm. Droebel verroerde geen vin.' En jij bent - eh - bereid om Harry op zijn woord te geloven, Perkamentus?'  'Ik bedoel...'Ging Droebel verder 'Harry is de enige wie erbij was en alles heeft gezien.' Er viel een korte stilte, die werd verbroken door de plots slaande deur die opensloeg. Sneep  was de zaal ingestormd met zijn zwarte draperende cape achter zich aan.' De schouwers hebben iets gevonden in het kasteel wat misschien wel van jeweetwel afkomstig is,' Zei sneep serieus. Droebel lachte nog steeds op een vreemde manier en zijn hoofd had een rode kleur, net zoals meneer Duffeling dat heeft als hij heel erg boos wordt. Hij blikte op Harry, en snel trok Harry zijn ogen dicht.' Ginny Wemel is slechts een toevallig ongeval, waar wij als ministerie niks aan konden doen, en dit alles heeft absoluut niks met Jeweetwel te maken,' schreeuwde de minister razend de zaal door. 'Pardon,' zei sneep verbaasd en hij wisselde oogcontact met Perkamentus.' Mijn beste Droebel ik snap dat je overstuur bent, maar dit alles is geen toeval,' antwoordde Perkamentus. De woedende kleine tovernaar die ronduit weigerde te accepteren dat zijn comfortabele, goed geordende wereldje in gevaar was zou niet luisteren en hield zijn eigen voet bij stuk. 'Voldemort is teruggekeerd,'herhaalde Perkamentus.' als je dat feit aanvaardt, Cornelis, en de noodzakelijke maatregelen neemt, kunnen we de situatie misschien nog redden. De eerste en meest essentiële stap is om de leiding over Azkaban uit handen te nemen van de Dementors.' - 'Belachelijk!'riep Droebel opnieuw. ' De Dementors wegsturen? Als ik dat alleen al voorstel, word ik al ontslagen.' Perkamentus was ondertussen ook op hogere toon gaan praten.' Ze blijven je echt niet trouw! Voldemort kan ze veel meer mogelijkheden bieden om hun krachten en lusten te botvieren! Als hij gesteund word door de Dementors en zijn oude volgelingen, zul je er een hele zware dobber aan hebben om te voorkomen dat hij weer even machtig wordt als de jaren hiervoor.' Droebel deed zijn mond open en dicht, alsof er geen woorden sterk genoeg waren om zijn verontwaardiging uit te drukken. Vervolgens stroopte Sneep de linkermouw van zijn gewaad op. Hij stak zijn onderarm uit en liet hem aan Droebel zien, die geschrokken terugdeinsde.' Kijk,' zei Sneep bruusk.' Het duistere teken. Het is niet meer zo duidelijk als twee dagen geleden, toen het zwart verschroeid was, maar je kunt het nog steeds zien. Elke dooddoener werd gebrandmerkt met het teken door de Heer van het Duister. Daar herkenden we elkaar aan en hij gebruikte het om ons op te roepen. Als hij het teken van een dooddoener aanraakte , het gaf niet welke, moesten we ogenblikkelijk verdwijnselen en verschijnselen aan zijn zijde.' Droebel stapte snel bij Sneep vandaan. Vol afkeer staarde hij naar de donkere vlek op Sneeps arm. Op dat moment werd de deur opnieuw opengeslagen en dit keer was het Madam Pleister die kwam binnenstormen.' Het geschreeuw was zelfs op de gang te horen, jullie uilskuikens maken hem zo nog wakker, weg nu - hij heeft zijn rust nodig.'De heren zwegen alle drie en Harry zag dat de vlekken in de nek van Droebel blauw-paars waren geworden. Perkamentus gaf een knipoog, of verbeelde hij het zich maar? en volgens liepen de mannen de kamer uit.

Harry gooide het deken van zich af en Madame Pleister deinsde geschrokken achteruit. Hij zette zijn voeten op de koude vloer en rende de ziekenzaal uit. Hij hoorde Madame Pleister nog roepen:' Blijf staan! Je moet nog in bed blijven,' maar Harry had daar hele andere gedachtes over. Al die informatie die Perkamentus en de minister hadden besproken, en dan ook nog het teken wat Sneep op zijn arm liet zien, drong maar half door tot Harry. Azkaban, Dementors, een zogenaamd teken boven de school en het teken op de arm van Sneep maakte het allemaal veel te veel. Hij zou achter zijn antwoorden komen en terwijl hij nadacht en de deur van de ziekenzaal opengooide botste hij tegen iemand op. Professor Perkamentus draaide zich om en keek hem verrassend maar enigszins ook bezorgt aan. Hij bood Harry een hand en trok hem met moeite overeind.

'het is tijd voor wat antwoorden.'