Harry Potter the Horcrux

9. Het huis op Grimboudplein 12

'Harry Potter...Ik heb zolang gewacht op dit moment....Je kunt niet meer ontsnappen.' Het slangachtige gezicht staarde Harry aan, vanaf de andere kant in de donker gehulde kamer. Zijn gewaad wapperde achter hem aan, terwijl hij naar hem toe schreed.' Jullie hoeven je niet te verbergen mijn vrienden, het is tijd om onze gast te verwelkomen, eindelijk.' Zei Voldemort beheerst. Vele gedaantes stapte vanuit alle kanten uit de duisternis en omsingelde Harry. Allen hadden ze zilverkleurige maskers op die hun gezichten verborgen hielden, en lange zwarten gewaden aan waardoor ze er erg dreigend uitzagen. Voldemort's lach ging door merg en been en er ontstond een zacht rumoer tussen de dooddoeners. Harry stond recht tegenover Voldemort en keek in zijn rood gloeiende ogen. Hij stond nu op tastbare afstand en Harry zag dat zijn beide mondhoeken omhoog krulde. 'Harry Potter, eindelijk na al die tijd, sluit je aan bij ons...' Hij greep met zijn magere dunne vingers Harry's pols vast en kneep er hard in, waardoor Harry een kerm van pijn niet kon onderdrukken. De pijn was intens en vloeide door zijn hele lichaam, maar vooral brandend in zijn litteken. Harry zakte  als een hoopje in elkaar op de grond en trok zijn arm angstig terug uit de greep van Voldemort, zodat hij zo ver mogelijk achteruit kon kruipen. Op de plaats waar Voldemort hem had vastgehouden brandde nu een zwart teken in de vorm van een schedel waar een slang uit kroop. Het teken wat Sneep ook had en wat de harde waarheid tot hem liet doordringen.Voldemort had het duistere teken op zijn huid gebrand, maar was dus niet van plan geweest hem te vermoorden.' Harry,' verschillende stemmen fluisterden zijn naam, terwijl nog steeds in een foetushouding op de grond zat.' Harry!' Schreeuwde nu iemand. Het voelde alsof iemand hem heen en weer schudde, en dat was waar ook, want Hermelien schudde hem wakker.' Ik dacht dat je nooit meer wakker zou worden,' lachte ze een beetje nerveus. Harry griste zijn bril van nachtkastje en ging overeind in bed zitten. Zijn shirt was nat van het zweet en Hermelien bleek dat ook te merken, want ze keek nogal vies. Eenmaal zijn bril opgezet, scande hij de kamer, maar kwam tot de conclusie dat hij deze ruimte nog nooit eerder gezien had en keek hij Hermelien vragend aan.' Waar zijn we precies?' vroeg hij haar, terwijl hij zoekend de kamer doorkeek naar zijn toverstok.' Dit huis word gebruikt door de Orde van de Fenix, Harry...Een speciaal genootschap die jaren geleden opgericht is als verzet tegen Jeweetwel en zijn volgelingen. Perkamentus is ook onderdeel van de orde net zoals Ron's vader en moeder. Harry sprong onverwacht energiek zijn bed uit, waardoor Hermelien schrok en bijna achterover viel.' Er was een zwart...wezen in een mantel die mij vast greep, en daarna sprong er plotseling een zwarte hond boven op hem en zo zorgde hij ervoor dat het ...wezen mijn gezicht niet kon kussen...' Harry somde de momenten die hij zich nog kon herinneren van het voorval in de tunnel op en Hermelien leek hem wonder boven wonder te begrijpen .' Oh je bedoelt zeker een Dementor?' Hij dacht diep na en herinnerde zich wat Perkamentus vorig jaar tegen hem gezegd had.' Ja Volgensmij wel, die dingen beschermen Azkaban toch?' Hermelien knikte.' Maar waarom viel het mij dan aan? Ik deed niks verkeerds, ik volgde alleen die...' Harry hield snel zijn mond, want hij wist dat hij iets verkeerds had gedaan. Die schim was misschien wel van een Dementor geweest, ook al leek het meer...menselijk. Harry kon bijna de vraagtekens boven haar hoofd zien zweven, maar ze hield wijselijk haar mond en vroeg niet verder. ' Ik had het deels van Sirius gehoord...Neem hier maar wat van, daar knap je wat van op,' en Hermelien gaf hem vervolgens een stuk chocola verwikkeld in een een rode wikkel. Sirius...die naam kwam hem bekend voor...was het misschien de naam van de mollige postbode in de Ligusterlaan, die geen post meer durfde te bezorgen door de uilen plaag die een paar jaar geleden plaatsvond? Nee dat was onmogelijk.
'Blijf jij nog even in bed liggen dan roep ik mevrouw Wemel wel even en' -
'Nee ik ga wel mee, ik voel me goed,' bracht Harry daar gelijk tegenin. Hij had geen zin in de overbezorgdheid van mevrouw Wemel en dan zou hij zekerweten in bed moeten blijven, ook al voelde hij zich nog wel slap en de pijn in zijn litteken bonkte nog een klein beetje. Hij negeerde de opmerkingen die Hermelien ondertussen tegen hem maakte, over zijn gezondheid, en liep door de deur de kamer uit.