My Kind of Perfect (completed)

chapter 33

***

AFTER TWO YEARS...

[YUI’S POV]

Yeah! Two years na nga. And i’m already nineteen years old.

Am i single?

No. I’m married.

Kanino?

Kanino pa nga ba?

Edi kay Will. Itinuloy naming ang wedding kahit hindi pa kami nag-kaayos. Basta he went back to Philippines 3 days before the wedding. 3 days. akalain mo yun? akala ko nga hindi yun sisipot eh. One year na. One year na kami. And today’s our anniversary.

Pero para naman kaming stranger sa isa’t isa. We never talk. I mean, we ony talk if needed. Gaya na lang kapag may bibilhin, may pupuntahan, kakain, etc. It’s like that ever since we were married. But we sleep on the same bed. Yun nga lang may space. Late na siya minsan kung umuwi tapos kapag gumising ako naka-alis na. Nag-aaral pa naman kami eh. We’re both taking up Business Management. 3rd year college na ako. Magka-iba din kami ng section, mabuti na nga yun kesa magpanggap kami na okay kami. He would wait for me every day. Minsan nga hindi pa kami nagkikita sa bahay eh. We’re both busy kasi with our jobs. Hindi pa rin kami nag-quit on our jobs.

Ni hindi pa nga ako nakapag-explain sa kanya eh. I tried talking to him once pero he interrupted me at umalis.

Andito ako ngayon sa kwarto nanonood ng tv nang pumasok siya.

“Yui, get ready we’re going somewhere” sabi nito sa cold na tono.

He’s like that whenever he talks to me. Pero kung sa iba ang lively ng boses niya at ngumingiti siya. Pero ako na asawa niya, cold siya.

Sinunod ko naman ang sinabi niya. Ayaw ko kasi na mag-away kami. Just like noon, pinagalitan niya ako dahil ayaw kong kumain.

*flashback*

“Yui, dinner’s ready!” sabi nito pagpasok sa kwarto namin.

“ayokong kumain”

“at bakit?”

“wala akong gana”

“kelangan mong kumain! Baka mamaya himatayin ka naman tulad noon”

“eh sa wala nga akong gana”

“wala akong pakialam kung may gana ka man o wala. Basta kumain ka. Mamaya magkasakit ka pa niyan tapos ako pa yung pagagalitan nina dad at ryuu”

Ah ganun? So takot lang pala siyang mapagalitan?

“ayoko”

“bahala ka!” sabi nito tapos lumabas ng kwarto at sinarado yung pinto ng malakas.

Masisira yata  yung pinto ko dun ah.

Hindi nga siya nagkamali. I fell unconscious nung papunta ako sa cr.

And when i woke up,

“sabi ko naman sa’yo eh! Hindi ka kasi nakikinig! Pinag-alala mo pa ako? Did you know how worried i am? Sa susunod kasi sumunod ka sa sinasabi ko”

“you were worried?”

Natigilan ito at hindi nakapag-sagot. Napaupo na lang ito sa gilid ng kama namin. And he didn’t talk to me for days hanggang sa nag-sorry ako.

*end of flashback*

Ang sabi niya we’re going somewhere daw. Hindi kaya isecelebrate namin yung anniversary namin?

Spell UMAASA, ito yun oh. Y-U-K-I.

I wore a simple black dress above the knee. And put a light make-up and perfume.

Paglabas ko ng banyo naka-ayos na siya.

“let’s go?” sabi nito in a lively tone. Nakangiti siya sakin?

Wah! I missed his smile!

He held my hand at sabay kaming bumaba sa hagdan.

“ingat po kayo!” sabi ni ate merna. Siya yung nag-iisang maid naming dito.

“salamat po!” sagot ni will kay ate.

Binuksan niya ang sasakyan at pinapasok ako. Then umikot siya papunta sa driver’s seat.

“san tayo pupunta?”

“it’s a surprise. Why dont’ you put this blindfold?” sabi nito ng nakangiti.

Sinunod ko na lang yung sinabi niya kahit na nagtataka ako sa ugali niya ngayon.

Pinaandar niya na ang sasakyan. At dahil sa wala akong makita, pinapakiramdaman ko na lang siya. He turned the radio on.

*my kind of perfect*

Kumanta ito. i know na it’s his song. Sinabayan ni Will ang radio sa pagkanta.

Ba’t ang bait niya ngayon? Nakingiti? Hindi kaya itatapon niya ako sa malayo kaya nakablind-fold ako? Kaya niya ba mabait siya sa akin ngayon dahil huling araw ko na ‘to sa mundo?

“we’re here!”

Nagulat ako ng bigla siyang nagsalita.

Lumabas ito, naramdaman ko na lang na binuksan niya ang pinto ko at hinawakan niya ang kamay ko.

“dahan-dahan lang” sabi nito ng lumabas ako sa kotse.

“nasan na tayo will?”

“basta! Malalaman mo rin yan”

Tumahimik na lang ako. Ayaw kong madaliin ang pagkakamatay ko noh! At si will pa ang gagawa nun? Huhuh. Hindi man lang ako nakapagpagawa ng last will and testament. Hindi man lang ako nakapag-sorry at thank you sa kung sino man diyan.

*tutot*

“and we are finally here!”

Binitawan niya ang kamay ko at iniwan ako.

“will? Wag mo akong iwan dito”

“don’t worry may kukunin lang ako”

Kukunin? Di kaya yun na yung gagamitin niya para patayin ako?

“yui--”

Hindi pa siya nakatapos magsalita when i interrupted him.

“wah! Will! Ayoko pang mamatay!”

“haha! What are you talking about? Why don’t you remove your blindfold?”

Ayokong Makita ang dahilang ng kamatayan ko.

“oh come on! Just remove it. I won’t hurt you”

Sinunod ko naman yung sinabi niya.

at pagtanggal ko...

abangan sa next chapter.. ahahah