Eridim. Bitiyorum yavaştan. Kimse bilmiyor. Kimse duymuyor. Sessizce çığlık atıyorum. Yaş akıtmadan ağlıyorum. Çaresizim. Hayatıma odaklanamıyorum. Herkesten özür diliyorum...
BEN YAPAMIYORUM!
Yaşayamıyorum. 18 yaşındayım ve bu hayatı yaşayamıyorum. Bilmiyorum. Beceremiyorum mutlu olmayı. Sevemiyorum gülmeyi.
Sahtecilikten sıkıldım. Sahiden gülememekten sıkıldım.
BU İLK ÖLÜŞÜM DEĞİL...
Bilmiyorum nasıl idrak edersiniz bu cümlelerimi ama ben göründüğüm gibi değilim. Söylediğim gibi asla. Sevenimden fazladır belki sevmeyenlerim. Belki güleceklerdir bunu okuduklarında ama emin olun umursamıyorum. Gerçekten dertleştiğim insanlar beni iyi bilir. Düşüncelerimi, çaresizliğimi, ağrılarımı...
Her gece 9 kat aşağıya bakmak ne demek bilmiyorsunuz. Oradan atlamaya, bu saçma yaşamı sonlandırmaya çabaladığımı bilmiyorsunuz. Bunun kadar cesaretli de değilim zaten şu an.
BELKİ BİR GÜN.
Benim hikayem başlıyor.
Geriye kalan her şey gerçek. Tüm doğrularıyla, tüm yaşadıklarımla... Belki bitince bende biterim ha ? Belki de zaten bitmişimdir ben.
'Beta- Dolunay'
