III
Tumagal din ng ilang araw na usap-usapan ang nangyaring iyon, maraming nainis at nagalit sakin, may naghinayang, may nalungkot at natuwa. Meron ding iba na tumatawag saking bitch at iba pang mga insulting names.
I keep my cool, hindi ako nagalit or nagsalita…saglit lang yan, at saka ito na an huling beses na paguusapan nila ako…eventually makakalimutan nila ako.
I remain true to my words, I left the team…syempr ayaw akong pakawalan ni coach at kahit ng administration at sports committee. But I made up my mind at wala ng makakapigil sakin. They are still good enough na hindi nila binawi ang scholarship ko for the sem at hindi parin daw nila ako pinagsasarhan ng pinto ukol dito, umaasa parin daw sila that by next school year I will change my mind and join the team again. Gagawin ko parin yung competition, and this would be the last time that I will swim to compete.
I was out after a self intense training, di ko na namalayan ang oras…gabing-gabi nap ala. Lagot ako nito kay mama, ibinaba ko muna yung duffel bag ko ng makarating ako sa waiting shed, kailangan kong tawagan si mama…naku 8:00 pm na…lagot talaga ako.
“Maria Arianna, nasan ka na ba?” salubong ni mama pagkasagot nya
“Ma, kumain ka na, wag mo na akong hinatyin, katatapos ko lang magtraining.”
“Hay naku Arian, ay sya sige…umuwi ka na, magiingat ka ha.”
“Opo mama.” Natapos na ang linya at bigla namang humangin. Napayakap ako sa sarili ko, bigla akong nilamig…sinilip ko muna kung may paparating na bus at nung wala ay binalingan ko yung bag ko para kunin ang jacket ko.
“Badtrip! Naiwan ko ata sa locker ko.” Napakamot ako sa ulo, laking gulat ko na lang ng pagtunghay ko ay may sumalubong na jacket sa mukha ko.
“Malamig…isuot mo na.” sabi nya, napataas ang kilay ko at umirap na lang ng makilala ko kung sino sya
“Hindi na…sayo na lang yan.” Hindi ko na sya pinansin, sinakbit ko na lang ang strap ng bag ko at niyakap ang sarili ko saka ko sinilip ulit ang daan…bakit ba ang tagal ng bus. Naramdaman ko na lang na pinatong nya yun sa balikat ko.
“Ano ba…Pablo! Ayoko na!” dinuldol ko sa kamay nya yung varsity jacket nya…hanggang ngayon galit nag alit parin ako sa kanya.
“Arian sorry.” Mahinang sabi nya, tinitigan ko sya at napnsin ko ang pasa nya sa left jaw nya, napansin nya ring nakatingin ako sa pasa nya kaya hinwakan nya iyon.
“Sinuntok ako ni Aris kanina, nagalit nga si coach kasi nagsuntukan kami kaya ayun hindi natuloy yung meeting.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya, hindi bayolenteng tao si Aris…sya yung pinaka kalmado at mapagpasensyang tao na kilala ko.
“Hindi medaling magalit si Aris, malaki siguro ang atraso mo sa kanya.”
“Ikaw lang naman ang dahilan ng ikakagalit nya h. Hanggang ngayon kahit wala na kayo, over protective parin sya pagdating sayo.”
“Wag mo akong simulan Averion.” Narinig ko ang malalim na paghinga nya
“Arian…gusto ko lang naman mag-sorry dun sa sinabi ko…alam kong mali ako” I heard guilt beneath his voice, I shook my head
“Pablo, I know you’re a jerk and fame whore…you dated cheerleaders, campus queenbee and even the student council president, kasi ano? You treated them as a trophy…they suppliments your popularity. I know that…alam ng lahat iyon.” I look at him and saw madness in his eyes
“Hindi lahat ng tao katulad mong magisip Pablo. Mali yung inisip mo samin, mali yung tingin mo samin ni Aris. There is ‘us’because we are in-love. It doesn’t matter who we are or what we can do.”
