WABI-SABI (Life's Imperfection) By: ABC

Chapter Seven

SY BREIL POV

WHEN? When was the last time, I feel this kind of excitement? I already forgot how it feels and it's all coming back- back when I first see him playing drums. Back when I started to like him and promised myself, that one day... I'll tell him that he's been my inspiration. But it's all for nothing since we grew up hating each other, instead.

Eleven years ago

"Sy, anong ginagawa mo d'yan? Kanina ka pa hinahanap ng daddy mo." Nakapamaywang na tanong sa'kin ni Aling Ruby, ang yaya ko simula noong baby pa raw ako.

"Shhhhh," senyas ko sa kanya saka muling sumilip sa bahagyang bukas na pintuan kung saan nakangiting nagda-drum ang isang batang lalaki na sa tingin ko ay kasing edad ko lang.

Walang kakurap-kurap na pinanood ko siya habang tila kumukumpas ang mga kamay nitong may hawak na drums stick na animo'y magic wand katulad ng mga faries sa napapanood kong fairy tales.

Ilang minuto ako sa ganoong posisiyon na bakas sa aking mukha ang pamamangha na tila idinuduyan ako sa isang musika na na bago sa aking pandinig.

Kasalukuyan kaming nasa bahay ng kaibigan ni daddy, si mr. Amari. We were invited dahil birthday daw ng anak nitong bunso.

Excited pa naman ako kasi akala ko childrens party ang pupuntahan namin , 'yon pala ay hindi. Isang simpleng salo-salo lamang iyon at ang mas nakakainis ay hindi naman sumabay sa dinner ang sinasabi nitong anak na may birthday.

Gusto ko pa naman sana personal na ibigay 'yong regalo ko. It was a handmade bracelet. Syempre nagpatulong ako kay yaya, pero ako ang pumili at nagdesign.

"Who the hell are you? And what the hell are you doing here?"

Tila ako naparalisa sa narinig ko kaya naman tila nakaramdam ako ng takot lalo na nang nakatayo na pala sa aking harapan ang batang lalaki na kanina lang ay tumutugtog ng drums.

His gray eyes is looking at me amusingly, may bahid din ng ngiti sa mga labi nito na para bang gusto nitong tumawa subalit nagpipigil lang.

Ilang saglit pa na hindi pa rin ako nakahuma. Wala na rin pala si yaya sa tabi ko.

"I'm Clive, and you're?" muli nitong tanong kaya naman ang kaninang pagkabigla ko at takot ay unti-unting napalitan ng tuwa. He looks so friendly and I've to admit that he's handsome lalo na nang ngumiti ito.

"H-hello. I'm Sy Breil, nice to meet you. Can you teach me how to play drums?" nakangiti kong pakilala kasabay na rin ng pagtatanong kung pwede niya akong turuan mag-drums subalit ang kaninang maamo nitong aura ay napalitan ng nagtatagis na bagang.

"So, you're Sy Breil, who's going to fill my father's wallet?!" sarkastiko nitong tanong na ikinalito ng bata kong isipan. What does he mean by filling his father's wallet?

"You want to play drums? It's not suited for some princess like you. You should play your barbie instead!" sarkastiko nitong turan na akma na sanang tatalikod.

"What do you mean by that? And I-I'm not a princess. Ayaw mo ba akong maging kaibigan?" mahina kong tanong na ikinatigil niya sa paglalakad palayo.

He looked at me directly, and there I saw a sudden flicker change of emotions.

"Friends? If you're not Sy Breil Himura, maybe we can." mahina ngunit may diin na sabi nito saka walang lingon na nagpatuloy sa paglalakad.

I thought, I already forget him, hindi pa rin pala! Admit it or not hindi man naging maganda ang nakaraan namin ni Clive siya pa rin ang naging inspirasyon ko kung bakit ako nagpursigeng mag-aral magdrums not just in drums but in some things as well.

I slowly open my eyes na hindi ko napansing habang tumutugtog ay naipikit ko pala. It's my way to feel the beat of the drums. I feel like pouring all my emotions everytime I played the drums or even guitar.

Sa muling pag-angat ko ng tingin ay napatingin ako sa lalaking may berdeng mata na nakatitig sa'kin at sa halip na magbaba ng tingin ay tila ba nakikipagtagisan pa ako ng tingin dito.

Naputol lang ang aming titigan nang marinig ko ang hiyawan ng mga estudyanteng nanood ng praktis namin.

We don't usually played in a crowd. Madalas ay sa bahay lang kami tumutugtog pampalipas oras. Kompleto kasi sa gamit pang-banda si Cheng. This is the first time na tutugtog kami sa harap ng buong campus.

And the excitement fire me up.

We were going down sa stage nang may lumapit at makipagkilala kay Cheng pero 'di niya iyon pinansin kaya ako na ang nakipagkamay pero sa totoo lang di ko rin matandaan ang pangalan ng lalaking 'yon!

Napaismid ako nang mapansing nakakunot-noo si Clint habang nakatingin sa'kin subalit agad din iyong napalitan ng blankong expresyon.

He reminds me of Clive. Actually, the first time I saw him at the registrar office akala ko siya si Clive, pero hindi pala. Their eyes are different. Clive's eyes are gray while Clint's are green. Noong una akala ko ay baka naka-contact lens lang ito pero hindi dahil totoong green eyes ito.

To be honest, it's not just about his eyes. Pakiramdam ko ay matagal ko na siyang kilala, 'di ko alam pero iba 'yong nararamdaman ko sa tuwing nagtatama ang aming mga mata na para bang may mga nais itong sabihin subalit nagdadalawang isip ito. Marami rin akong gustong itanong, pero natatakot ako sa maaaring sagot nito.

CLINT POV

I don't know why, pero simula nang marinig ko kay Mrs. Johnson na may transferee sa Law dept. Ay hindi na ako mapakali pakiramdam ko ay may kung anong naghuhurementado sa loob ng aking dibdib na mas lalo pang tumindi nang tumambad sa aking harapan si Sy Breil Himura!

Since then I kept a distance and make sure na sa tuwing magkakaharap kami ay blanko ang expresyon ng aking mukha. I want it to be that way! It has to be that way!

She already had a fiance, I don't know what their issue is. I just want to keep a distance from her... It's the best way!

But seeing her playing drums, makes my heart soar and I feel proud of her. I can't help but stare at her absorbing the beat of the drums. Di ko maiwasang mapangiti na agad ko ring binawi saka mariing binalik ang tingin sa dalaga na ngayon ay nakatitig na rin sa'kin.

My heartbeats gone wild and I want to hug her tightly but I refrain myself from doing it... it's the best way!

Late afternoon ay nagpasya akong kausapin ang isa sa kaibigan ni Sy na si Ayesha. We're not close but there's a lot of question in my mind and I need some answer.

We go to Elchengkay's cafe, pero hindi rin nagtagal ay nagpaalam na ako. I really want to ask her, but i can't!

Because I know it's the best way.

tbc