Het is ook nooit goed!

Proloog

Lieve Kitty

Heeft het wel zin om jou te spreken? Is het niet gek dat papier nooit meer onze manier van communiceren zal zijn? Is het niet vreemd dat jonge mensen met dromen hier vindbaar zijn?

Iedereen danst ooit met de dood. Het is dan ook eigenaardig hoe opgelucht we wel niet zijn na al het strijden... Na de lange tunnel boordevol herinneringen en bekende gezichten zet je voetje voor voetje je eerste stapjes alsof je net hebt leren stappen en bang bent om te vallen. Je kijkt rond en hoort je luidop dromen: "Is dit het? Is dit wolkenpaleis mijn nieuwe thuis?"

De illusie van het eeuwige leven...
Welkom in het dodenrijk...

Pff, dodenrijk! Dat klinkt zo zwaarmoedig. Ik geef toe dat de dood een vreselijk complex onderwerp is met negatieve bijklank. Het feit dat mijn lichaam levenloos is hoeft nog niet te zeggen dat mijn ziel zich daar bij heeft neergelegd!

Wat met je gebeurt na de dood is voor vele niet alleen een flinke levensvraag, maar ook een heuse kwelling. Als je als mens zoveel kan verklaren is juist de onwetendheid pijnlijk...

Als ik had geweten dat we uiteindelijk met z'n allen toch ten onder zouden gaan, dan zou ik me de dag van de arrestatie op zolder hebben verstopt en hebben gewacht tot het kwade geweken was. Het zou toch zo gemakkelijk zijn als we eens wisten waar de toekomst ons brengt!

Als snorremans wist dat hij de oorlog zou verliezen, dan was hij er misschien nooit aan begonnen.

Maar als ik nooit was ondergedoken, dan zouden wij nooit zo een hechte band hebben gehad en was ik niet de Anne die ik nu ben.

Wellicht is het toch niet zo een goed idee om alles te kunnen verklaren en te weten. We zouden ervan uit gaan dat zaken zich vanzelf oplossen. We verliezen dan niet alleen de magie, maar ook het oog voor schoonheid dat zich juist in kleine dingen bevind. Misschien zou het ons ook angst inboezemen en onzekerder maken...

Denk trouwens nou niet dat de dood, nog mijn lot me verbitterd heeft of haat laat koesteren voor degenen die mijn toekomst hebben bepaald. Ik koester voor niemand wrokgevoelens al blijft de samenloop van omstandigheden betreurenswaardig. Als ik hen zou haten, dan zou ik vroeg of laat alles en iedereen haten. Ze zouden hun doel hebben bereikt en mijn hart zou haast bevriezen door al die negativiteit!

Het is mooi zoals het is geweest. Men moet nu eenmaal tevreden zijn met wat men heeft en dankbaar zijn voor de momenten die men heeft mogen meemaken.

Je Anne