A Dream To Reality

Chapter 4 》Hellow South Korea

"Aemie bilisan mo!"

"Wait lang! Ito na!"

Lumabas ako sa gate dala ang mga baggage ko. Lumapit naman saakin si Kuya Jo at si Manong para tulungan ako.

"Ang dami dami naman nito." -sabi ni kuya.

"Alangan namang iiwan ko ang mga make-up's ko diba? Then my shoes and sandals. All of them are there. Don't worry tama lang 'iyan. Mag pa-private plain naman tayo diba?"
He rolled his eyes towards me at pumasok narin sa van.

Anyway, pupunta pala kami ngayon sa Korea. Kuya Jo and I already talked about it. He found himself kasi na mas nagagandahan daw siya 'dun. Baka next time e sa New York naman. Sawa narin siyang napapalagi sa cities, gusto niyang maiba. Kaya nga iba ang kuya ko, diba?

I didn't plan all of these pero kasi na-impluwesyahan ako ng sira ulo kong kuya. Kung hindi niya sana si-nearch sa google ang mga tourist spots sa Korea, hindi sana ako nakumbinsi. Buti nalang nagustuhan ko ang mga lugar nila. Yung makukulay na punong kahoy? Ang ganda nun. Napapanaghinipan ko panaman yun. Hindi lang isang beses, maraming beses pa.

Pagdating namin sa NAIA, sinalubong agad ako ni Kendy.

"Do you really have to go?"-tanong niya. Gosh she's crying.

"Yes... It's okay. Puwede naman tayong mag video call diba?" Tumango lang siya at hinawakan ang mga kamay ko.

"I will miss your childish personality" -biro niya. Kahit umiiyak siya pilit niya paring tumawa.

"Hayst jinjja?" -pabiro ko din.

Jinjja lang alam ko hehe. Saka yung saranghae at kamsahamnida. Nakakaloko ang pag ko-korean.

"Oh tanggap mo naman pala kung sino ako. Ngayon aalis muna ako, pagbalik ko tanggapin mo ulit si me." -pahabol ko. Niyakap ko siya at hinaplos haplos ang likod niya.

"Yakapin mo si Jung Sok para saakin ha?"

"Ewan ko sa'yo. Hindi ko kilala ang mga 'yan."

"Oh sige na. Tutuloy na kami Kendy" -nagmamadaling sabi ni Kuya. Tumalikod agad si Kendy at lumakad palayo. Naiintindihan ko ang nararamdaman niya kaya hinayaan ko nalang siyang umalis.

Matagal nang pinangarap ni Kendy na makapunta sa Korea. Ngayun naunahan ko pa siya. Labag din saakin ang gagawin ko.

Teka lang! Hindi naman yata necessary na umalis talaga sa Pinas dahil lang nahimatay ako diba? Hayst! Iba talaga pag sobrang mag care ang parents mo. Lalo na't may pera kayo. Well I'm thankful for that. :)

Ah hindi ako nagma-mayabang ha? Sinasabi ko lang ang totoo. Alang naman itago ko pa na mayaman kami. Wala naman yatang masama sa pagiging mayaman namin, diba? Isa pa, pinili ko pa ngang mag-aral sa public kaysa private e. Kasi ayaw kong makisama lang sa mayayaman katulad ko.

I was bullied before but then after malaman ng mga students sa campus namin, that we owned a lot of huge companies in the Philippines, biglang tumaas ang tingin nila saakin. I did not told them to do that. Sila mismo ang nag transform.

Narealize ko nalang, paano naman kaya yung mga taong walang pinansiyal na kayamanan? Ang daya naman ng mga tao. Pag may pera ba ang isang tao saka lang nila ito ni-rerespeto?

Kahit mayaman ako, hindi ako maarteng makipag halobilo sa ibang tao. Kaso yung iba diyan hindi ko alam kung bakit ako kinakatakutan. Maganda naman ang ugali ko ah'. At hindi ako yung tipong namimili ng kakaibiganin. Kahit nga yung mga bata sa elementary para lang kaming magkaklase. Naglalaro kami at nagdadamayan. Pero minsan lang iyan. Ang pagka isip bata ko? Ino'off ko yan pag kailangan.

I am who I am. I switch my personality to whatever I want.

*Just Landed*

Kararating lang namin sa Incheon Airport. Sinalubong kami sa mga lalaking naka formal suit na black at naka ticktoc din na black. Yung isang lalaki- bigla nalang lumapit saakin.

"Who are you? And this people?" - I asked and confidently pointed all of them.

"Annyeonghaseyo!" -sabi niya. Nagulat nalang ako ng bigla siyang nag bow sa harapan ko. Tatawa na sana ako buti nalang naka turn off ang 'tawa pa more' mood ko.

Nag respond ako sa bow niya at nginitian siya. "Who are you anyway? And, can you speak English?" -tanong ko.

"Yes Ms.Fuentes, I am an employee of Mr. Lee. My name is Park Bo Jin, I was told by the boss to guide you since the both of you hasn't known this place yet." -paliwanag niya.
Eh kilala naman pala ako nito. Buti nalang hindi ko ulit gagaguhin ang sarili ko sa pag ko-korean.

"Oh, then please bring us to the nearest restaurant." -I said then walk towards the cadilac. Bago paman ako nakarating in front of the door, nauna niyang binuksan ang pinto para saakin.

"Kamsahamnida" -sabi ko. Char iba talaga ako!

Pumasok si kuya doon sa kabilang door at hinayaang mga tao nalang ni Bo Jin ang kumuha nga mga baggage namin.

"Oh God you're here! Finally!" -welcome ni Tito saamin. Binigyan ko siya ng beso left and right, as well as my kuya. Nandito kami ngayon sa bahay niya. Walang kapitbahay. Syempre, hindi pu-puwedeng may maging kapitbahay ang ganito kasikat na Fashion Designer.

Anyway, Kurt Lee is my Tito. Kapatid ni daddy. Isang Succesful Entrepreneur and Famous Fashion Designer. Almost 10 years na siyang nakatira sa Korea. Siya din ang nagmamay ari ng W Magazine na sobrang sikat din dito sa Korea. As of now, dito muna kami mag stay ni Kuya sa bahay niya.

"Have you eaten yet?" -tanong niya.

"We're done Tito. So, where's our room?" -sabi naman ni Kuya.

"Yes tito, we have to arrange our things narin para tomorrow, maka punta na kami sa company mo. I'm so excited to see your works." -papuri ko naman. Well it's true, excited na talaga ako. Many have kasi said na aside from being so happy ng tito ko, pinapatawa din niya ang mga employees niya. I wanna see how they work together as a team :)

"That's good to hear. Um, can I ask you a favor?" Natatawa siya.

"Yes tito?"

"Just don't talk to me using Filipino language. Okay? Come here, follow me." Lumakad siya at sinundan namin.

_________________________________________
Author's Note:

Hello po! Thankyou for reading my story, A Dream To Reality :*
More readers mwaa ♡