Bazı kadınlar kırgın hissederler kendilerini bıkmış, yorulmuş, icindeki kırgınlıkları niyedir,kimedir çözememiş. Hayata desen hayata değil. Hayatlarını yaşanılmaz kılan insanlara mı acaba ya da titreyen ellerine mi kırgınlardır,çatlamış dudaklarına belki de yapılanlara kurup kurup düşündüklerine akıllarına, bilinmez. Sadece kırgındırlar. Bazen gidip babalarının kafalarıni yaslayamadığı o göğsüne vurarak "burası beni sevmedi burası beni sevmedi" diye haykırmak isterler ama susarlar. Bazen gidip yapışmak isterler annelerinin yakasına "Beni herşey için suçladınız,yaranamadım kimseye ama kimse beni doğduğum için suçlamadı onun içinde ben kendimi sucluyorum" diye bağırmak isterler ama bağıramazlar, bağıramayacak kadar yorgundurlar. Sonra anlatamayacaklar,anlaşılamayacaklar ve kimse anlamayacak. Anladıkları tek şey anlaşamadıklarıdır. Yorgun bedenleriyle çürümüş ruhlarıyla odalarına girip intihar ederler her gece. Bazı kadınlar gökyüzünden atlarlar pislij yuvası dünyaya, yıldızlar bir bir kayar gözlerini diktikleri tavandan, her gece kendilerini gömdükleri yatağın altından. En başta babaları sonra hayatındaki adamlar bırakmıştı onları bir ceset yığını gibi, parçalarını bir araya getirmeye çalışsalar da biliyordurlar benzemeyecektir onlara cesetleri. Sonra anlarlar bu dünyada onları kendilerinden başka kimsenin anlamadığını.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Babasızın Günlüğü
RomansaBu Hayatta babasız büyüyenleri hele ki babasız büyüyen kızları kimse anlayamaz. Çünkü bazı şeyler yaşanmadan anlaşılamaz. Ama yazdıklarım da biraz da olsa anlamaya çalışabilirsiniz. Babasız büyüyen kızları daha cok sevin onlar zaten eksik sevgisiz y...
