Djemt E Varrezave

20

Me duket vetja nje djale i dobet.
Nuk zgjohem me vone ne mengjes sic duhet te beja gjithmone.
Kur i hipja makines naten vone me Reksin,Nicholain dhe Damonin der ne fund te autostrades dhe ndiqnim dritat e rrugeve.
Tani nuk mund te fle i qete duke ditur se jeta ime nuk ia vlen me sepse nuk mund te rregullohen shume gjera.Nuk mund te jene si me pare.

Eshte nje bote kaq e vetme ,e di.
Une jam i vetem.
Familja e Reksit u shperngul ne Kanada dhe gjithashtu durova te qarat e Melodys,ajo nuk donte te ndahej nga une.As une nuk doja qe ajo te ikte duhej te isha une Reksi per te.Ajo me ndihmonte te qetesohesha gjithashtu.

Dua serish dite me Reksin.

Ashtu sic isha zhytur ne ujin e pishines time u hap dritarja e dhomes se Lexit.Pashe dhe vete ate e veshur me kemishen e bardhe te shkolles tone dhe canten e hedhur ne njerin krah dhe syte tane pane njeri tjetrin.

Leviza menjeher nga vendi dhe dola jashte ujit.
Lexi do te shkonte ne shkolle?

Ashtu i lagur sic isha u kujtova se kisha dhe 3 dite te tjera leje nga shkolla per nje gjendje jo te mire shendetesore.Me notin vazhdoja akoma te merrja pjese ne stervitje por nga kampionati u terhoqa, smund te merrem me televizone dhe gara tani. Me duhet me shume kohe.
Mendoj ter kohes vetem per Reksin.
As me Damonin dhe Nicholain nuk kam folur qe nga dita e varrimit sepse ne varrim nuk me lane te marr pjese.
U terbova saqe preka dhe trupin e Reksit, e mbaj mend nje arome te cuditshme qe kishte trupi i tij ,nuk ishte ai parfumi i Davidoff Champion qe ai hidhte cdo dite, as xhel nuk kishin floket e tij.Ishte i bardh debore, me vetullat dhe floket sterr te zeza, sy mbyllur dhe buzet qe prej vitesh rrinin te mbledhura duke thithur bishtin e marijuanes, hunda e tij ate dite gjeti qetesine; neper nervat e saj dhe cdo qelize nuk ishte me mbeshtjellja e kokaines, nuk do kete me.

Nata e fudit qe degjova zerin e Reksit? Me kujtohet cdo nate zeri i tij.
Kujtimet me bashkohen bashke me momentet me te bukura, ato kur ai qeshte dhe uleriste neper festat ose udhetimet tona.

Britmat e tij kur kthente shotsin e fundit dhe djegja qe i jepte ne fyt i shtonte adrenaline dhe ne te njejten kohe deshiren per te shtuar shpejtesine e Audit te tij.

Ai mori nje kthese te pathyeshme. Ishte aq i forte ai ndryshim qe ai pati saqe ne se kthyem dot me. Nuk e kthyem dot me derisa.....derisa ate e humbem. Dhe ajo humbje na shkaterroi.

Tashme ai ka ikur dhe mbase po na sheh.Po sheh dhe mbase po qesh, sepse ai qeshte per cdo gje. Qeshte dhe me te qeshuren e tij na jepte plot kurajo. Madje dhe kur humbja garat ne not ai prap qeshte dhe une nuk merzitesha. Kurre nuk mungoi ne asnje gare timen.Dhe tashme qe Reksi nuk do te jet me kurre une nuk besoj se do te jem po i njejti notar.

Tashme zemra ime eshte bere aq e ftohte si akulli ne goten e uiskit qe mbajne demonet e mendjes time.

Me e tmerrshmja eshte se perpara familjes jam nje djale dhe dukem sikur mezi pres lindjen e diellit ne mengjes qe te ndritconte po ashtu si buzeqeshja ime.Kurse ne te vertete jam djali qe gjates nates vizaton krahet me briskun ne dore dhe uleret si ujku nen driten e henes.

"Por ajo qe di eshte se ndoshta eshte e thene se erresira duhet te ekzistoje.Ajo eshte pjese e jetes; erresire dhe drite.Jo vetem dielli duhet te rrije lart,thjesht ndikojme ne.Besoj se pa kete bota do te ishte ne rrenoja. Por ne nuk duam te jete ne rrenoja." - e mbaja mend mire se cfare kishte thene Reksi para disa vitesh.
"Pikerisht , ne duam qe te punoje."

Ishim kaq te rinj dhe naiv por Reksi e dinte mire se cfare fliste. Mamaja e tij e kishte mesuar qe te ishte nje xhentellmen qe ne moshe te vogel.Fjalet e tij gjithmone ndihmonin.

Por njerezit ndryshojne. Ashtu sikurse dhe largohen. Dhe papritur ndihemi bosh.

Ckemi njerez. Me kishit munguar. Po ashtu dhe une jam vonuar pak dhe kerkoj ndjese. Do te perpiqem qe tashme qe kemi dhe dite pushim te jem me aktive dhe truri (bashke me shpirtin tim) te jene me kreativ. Ju dua!