Beni Bırakma

-7-

"?"

Gelen cevap sadece buydu.

"Kusura bakma yanlışlıkla oldu." diye bir cevap yazdım. Yazdığıma ben bile inanmadım.

"İyi oldu benim de seninle bir şey konuşmam lazım."

"Konuş dinliyorum."

"Böyle olmaz yüzyüze konuşmamız lazım. Sakarya'dayım şu an. Yarın döneceğim o zaman konuşuruz."

"Tamamdır. İyi mi? Kötü mü? Onu söyle bari."

"Konuşalım kendin ver o kararı."

"Peki. Bekliyorum."

'Acaba ne konuşacak?' düşüncesiyle sabahı zor ettim ve uyuyamadım. En azından birkaç saat uyuyayım diye gözlerimi kapattım ve telefonun sesiyle zar zor da olsa gözlerimi araladım.

"Ben gelemiyorum Beste." yazısıyla telefon elimde kalakaldım.

"Alıştım zaten senin gelmemelerine Burkay."

"O ne demek şimdi? Keyfimden gelmiyorum sanki Beste? Sana iyilik de yaramıyor. Ben senin iyiliğini düşünüp seninle konuşmak istiyorum, senin şu ettiğin laflara bak."

"İlk ayrıldığımızda sen buluşalım dediğinde 3 gün üst üste abartısız 2 saat buluşacağımız yerde seni beklediğim yalan mıydı Burkay? Ne zaman buluşalım desen hep bir işin çıkıyor. Anlamıyorum,gerçekten anlamıyorum. Sen buluşmak istiyorsun ve her seferinde gelmeyen sen oluyorsun."

Cevap gelmedi.

Son iftarı büyük bir iştahsızlık ve keyifsizlikle yaparak dışarı attım kendimi. O sırada Ulaş'ın bana ulaşma çabalarına hiç bir şekilde karşılık vermiyordum. Yaklaşık 2 saat sonra daha fazla kayıtsız kalamayarak açtım telefonu

"Efendim?"
"Ohh! Beste o kadar korktum ki bu kadar uzun süre cevap vermeyince Kübra'ya da soramadım. Çünkü duymasını istemedin. İyi misin? Ben çok büyük bir aptalım Beste. Çok özür dilerim. Beni affet."
"Saçmalama Ulaş sen hiçbir şey yapmadın. Buluşalım mı? Anlatacaklarım var."
"Tamam. Nerdesin?"
"Bizim evin oradaki parktayım."
"Tamam. Hemen geliyorum."

Söylediği gibi hemen geldi. Ben ise nasıl söyleyeceğimi düşünüp bir türlü söyleyemesem de sonunda bir çırpıda anlattım her şeyi....