Sensiz Bir Ben (ASKIDA😞)

2. Bölüm | Kaza

Eve dönüyorduk. Anneme hâlâ kızgındım. Neden bana söylemeden beni babamın evine götürmüştü ki? O anda annem sanki içimi okumuş gibi bana baktı. Oma soğuk davranıyordum. İçimden ona üzülmüyor değildim ama olsun. Bir anda çığlık attım;
"ANNE ÖNÜNE BAAAK!

***

Olamaz!
Hayır!
Başım dönüyor!
Doktor bana neden öyle bakıyor?
"

Efendim.. Ne yazık ki hastamızı kaybettik."
O BENİ BU ACIMASIZ DÜNYADA TEK BAŞIMA BIRAKMIŞ OLAMAZ!
ANNEM BANA BUNU YAPMAZ! KAMERA ŞAKASI, DEĞİL Mİ?
O kadar çok ağlamıştım ki Yeşim'in ve Berna teyzemin geldiğini fark etmemiştim. Berna teyzem...
O çok kötü görünüyordu.
İkizi ölmüştü!
Yeşim yanıma geldi ve bana anlamadığım bir şeyler söyledi. Kulaklarım duymuyordu.
O an aklıma ben 7 yaşımdayken, annem ve babam ayrılırken söylediği o söz geldi.

7 yaşımdayken olanlar;

Ağlıyordum. Annem bana sarıldı. Ve ona o anda ağzımdan kaçan o kelimeleri söyleyiverdim:
"A-anne, s-sen de onun gibi bı-bırakıp gitmiyeceksin d-değil mi?"
"Alevimm...
Anneler çocuklarını hiç bırakmazlar. Merak etme. Heep yaninda olacağım. Hep."

***

ANNE, BANA DEDİKLERİNE NE OLDU! BENİ BIRAKMA!! Beni bırakmaa!😢

***

Annemin cenazesinden çıkmıştık. Yeşim'in omzunda ağlıyordum. Berna teyzem sürekli "Semra, semra" diye sayıklıyordu. Yeşim mi? O boş gözlerle annemin tabutuna bakıyordu. Babam bana doğru gelmeye başladı. Yüzünde yine o her zamanki ifade ama...
Bu sefer daha hüzünlü. Şaşırdım. Babamın duyguları yok sonuçta. Yeşim'e uzaklaştır beni buradan, dedim. Annesini de aldı ve arabaya bindi. Onlar bindi. Ben değil. Çünkü babam beni kolumdan tutmuştu. Babama sinirle baktım ve ona saydırmamak için kendimi zor tuttum. Ona "Ne var? Yine ne istiyorsun?" diye sorunca bana terslendi. Biraz haklı olabilir. Ama BİRAZ

Bülent bey (Alev'in babası)
Bana yine ne istiyosun demesi kırmıştı. Benden bu kadar mı nefret ediyor😣
Benimle konuşmamak için her yolu deniyor. Ve başarıyor da. Onunla, Semra'yla boşandığımızdan beri yaklaşık 50 kelime ya oldu ya olmadı. Ama...
AMERİKA'YA GİDECEKKEN BİLE BÖYLE YAPIYOR!
İ N A N M I Y O R U M!!
Ben onun babasıyım sonuçta... "Benden neden bu kadar nefret ediyosun? İnsan babasını bu kadar mı az sever?
"S-SEN DELİ MİS-SİN?! ANNEMİ ALDATTIN BANA KÜFRETTİN VE BENDEN SENİ HÂLÂ SEVMEMİ Mİ BEKLİYORSUN?! SENİ GÖRMEK BİLE İSTEMİYORUM TAMAM MI? ANNEM SENİN YÜZÜNDEN ÖLDÜ!

Alev

Ona 1 gram bile acımıyorum. O bana acımamıştı sonuçta. Cehennemin dibinde gebersin. Bu arada iç sesim anneni özledim deyince ben de arabaya bindim ve iç sesimle konuşmaya başladım.

Ben de. Gız Hatçe! Sen nerelerdeydin uzun zamandır?!

Hiiiç öyle bi Abdullah'la buluştuk da...

Oooooooooooo! Noluyoruz? (Abdullah iç sesimin sevgilisi.)

Salak, öylesine buluştuk biiz!

İNANMIYORUM Kİİ!😛

İnanmazsan inanma. Ben de inanmıyorum zaten

Ok.

Yay.

Off bi git yaa. Kes sesini!

Makas yok!

Bak kendimi camdan atarım.

Oooh iyi olur kurtuluruz senden.

Salak sen benim iç sesimsin ben ölürsem sen de ölürsün. Bu iç ses harbi salak yaa

Neyse. İç sesimle yine klasik bir savaşa girmiştim. Ama süreli annemle olan anılarım geliyordu aklıma. Onu... bir daha hiç görmeyecek miydim?

(Evet dediğinizi duyar gibiyim.)

***

Uçaktaydık. Amerika'ya giden uçakta. Yeşim ve Hilal yanımda koyu bir sohbete dalmıştı. Bense yanımdaki camdan dışarıya bakıyordum. Anonsun sesini duydum;
"Alçalmaya başlıyoruz, kemerlerinizi takınız."

Amerika'ya gelmiştik. Heyecanlanmıştım. Hem de çok. Acaba iki sene boyunca "Amerika'da neler olacak?" diyen Hilal'e gülümsedim. Maceramız başlıyor sanırım...

♡Vote vermeyi unutmayın♡
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆