Can't Go Back

Chapter 8

  Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου.
Ο Προμηθέας ξύπνησε λίγο νωρίς σήμερα. Άνοιξε το κινητό του. "Δεν έχει δει ακόμα το μήνυμα.. μα γιατί;" Έκλεισε το κινητό και πήγε να ετοιμαστεί για το σχολείο. Το λεωφορείο του άργησε λίγο να έρθει με αποτέλεσμα να χάσει λίγο την πρωινή προσευχή. Όταν πήγε σχολείο για κάποιο παράξενο λόγο είχε πολύ ησυχία. Κάτι τους έλεγαν. Πλησίασε περίεργος και έκατσε δίπλα στον Θησέα.
"Τι έγινε;"
"....."
Μετά άκουσε τον διευθυντή να λέει"Θερμά συλλυπητήρια στους γονείς της."
Ο Προμηθέας έκπληκτος και φοβισμένος, ρωτάει τον Θησέα για ποία μιλάει. Έψαξε την Κάτια με το μάτι του γύρω γύρω. Πουθενά δεν ήταν. Άρχισε να αγχώνεται. Άνοιξε το κινητό και της έστειλε μήνυμα. "Είσαι εδώ; Είσαι μαζί μας; Σε παρακαλώ." Ο Θησέας παραξενεύτηκε.
"Τι ώρα της έστειλες το προηγούμενο μήνυμα που γράφει παραδόθηκε;"
"Ένα λεπτό..εμ...7:02 γιατί;"
Ο Θησέας δυσκολεύτηκε λίγο να το πει...
"Ε...η ώρα θανάτου της..ήταν...7:00 μ.μ...."
Ο Προμηθέας έμεινε. Δεν κουνούσε.
"Τιι;;; Όχι δεν είναι αυτή δεν σε πιστεύω όχι."
"Την βλέπεις εδώ;"
"Μπορεί να είναι άρρωστη."
"Δεν είναι άρρωστη είναι νεκρή."
"Σκάσε δεν είναι!!!"
Όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν. Σταμάτησε, έκατσε κάτω και άρχισε να κλαίει. Πρώτη φορά έκλαιγε τόσο πολύ.
[...]
Όταν σχόλασε πήγε γρήγορα στο λεωφορείο. Όταν μπήκε μέσα έψαξε στο διαδίκτυο για το περιστατικό αυτό. Την βρήκε. Ήταν όντως αυτή. Άρχισε και έβριζε τον εαυτό του που δεν της είπε πιο νωρίς ότι και αυτός νιώθει κάτι για αυτήν. Το μήνυμα που της είχε στείλει ήταν αυτό:
" Κάτια συγγνώμη. Μου αρέσεις και εμένα. Απλά ντρεπόμουν να στο πω. Δεν θέλω να νιώθεις άσχημα. Όταν το δεις άπαντα μου σε παρακαλώ."

"Αλλά δεν θα το δει ποτέ"...σκέφτηκε.
Κρατήθηκε να μην τον πιάσουν τα κλάματα μέσα στο λεωφορείο και τον δουν όλοι.
[...]
Όταν έφτασε σπίτι του τα πέταξε όλα κάτω και πήγε στο δωμάτιο του. Έμεινε εκεί όλο το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ. Δεν διάβασε τίποτα. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν: " Δυο γαμημένα λεπτά...δύο...άμα το είχε δει πιο νωρίς θα ήταν κοντά μου ακόμα....θα ήμασταν μαζί...." είπε και τον έπιασαν τα κλάματα. Της έστελνε συνέχεια διαφορά πράγματα άσχετα. Ήξερε ότι δεν θα τα δει ποτέ, αλλά έπρεπε να της τα πει να μιλήσει σε κάποιον. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε.
[Στο όνειρο]
Ήταν ο Προμηθέας όρθιος μέσα σε ένα μαύρο δωμάτιο. Τότε τον πλησιάζει η Κάτια. Είχαν απόσταση περίπου ένα μέτρο. Ο Προμηθέας τέντωσε το χέρι του και της είπε:"Σε παρακαλώ! Θέλω να σε αγκαλιάσω. Θέλω να σε νιώσω κοντά μου πάλι. Έλα δίπλα μου."
Του έπιασε το χέρι. Πλησίασε ο Προμηθέας το πρόσωπο του στο δικό της. Την φίλησε. Σιγά σιγά όμως, άρχισε να ξεθωριάζει η όψη της Κάτιας.
"Τι συμβαίνει;"
"Τίποτα, απλά είναι πια αργά" του είπε και ξεθώριασε.
"Κάτια συγγνώμη! Γυρνά πίσω!"είπε και ξύπνησε από τα κλάματα.
"Τι έκανα;..." είπε και χτυπούσε τα χέρια του στον τοίχο και έκλαιγε οδυνηρά. Έκλεισε ξανά τα μάτια του και κοιμήθηκε αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι σαν να ήταν αυτή.