railway station | woosan ✔️

4

San

13.03.2018

Tren Wooyoung'ın mahallesinde durdu. Gözü Wooyoung'ın ışığı açık odasına takılmıştı. Sevdiği ile ilgili her şeyi özlediğini fark etti, bu onu gülümsetmişti.

Gülümseyerek pencereye bakmaya devam ederken birisi geçti pencerenin önünden. Nefesi kesildi, onu görmeyeli aylar olmuştu. Zayıflamış hatta saçını bile boyamıştı.

Trenin kapısına bakındı, kapanmak üzereydi ama umrunda değildi. Tek istediği şey onu görmek, ona sarılmak, onu öpmekti.

Gözlerinden süzülen yaşlarla koşarken anılar doldurmuştu beynini. Kapanmak üzere olan kapıdan geçti, yüzüne vuran soğuk havadan bir miktar bile etkilenmemişti. Koşmaya devam etti.

Evin önündeydi, merdivenden çıkıp zile basabilir, sevdiği adama sarılabilirdi. Merdivenlerin basamaklarını yavaş yavaş çıktı. Kazadan sonra ilk defa basıyordu bu merdivenlere.

Titreyen eliyle zile basmaya çalıştı. Olmuyordu, basamıyordu. Sanki ayaklarının altından kayıyordu zemin. Kalbi yerinden çıkacak gibi atıyor, başı onu bayıltmak istermişcesine dönüyordu.

Geri çekildi, bunu yapamazdı. Zamanı değildi.

Koşarak uzaklaştı evden.

Sanki koşarsa 3 yıl öncesine gider gibi geldi ona, daha hızlı koştu. Durdu, hala buradaydı. Hızlı hızlı nefes alıp veriyordu, ayakları taşıyamıyordu ağırlığını. Düştü, tıpkı ameliyatın kötü geçtiğini öğrendiği zamanki gibi. Tıpkı sevdiği adamın onu hatırlamadığını duyduğu zamanki gibi.

Bu sefer ulaşmıştı uçurumun sonuna ve onu kurtaracak kimse yoktu. Tekti, yalnızdı. Sevdiği onu unutmuş, yeni bir hayata başlamıştı.

İlk zamanlar kitaplardaki gibi olur sanıyordu, sevdiği adam bir sabah uyandığında onu hatırlayacak ve koşarak yanına gelecekti.

Her şey kitaplardaki gibi olmuyordu işte.

Sevdiği adam onu hiçbir zaman hatırlamayacaktı.

°•°

Merhaba, yine ben :)  Ufak bir soru sormaya geldim.

Hikaye nasıl gidiyor sizce? Karşılaşmaları biraz uzun sürmüş olabilir ama ilk ficim olduğu için anlayışla karşılaşırsınız umarım. Neyse, gelecek bölümde görüşmek üzere.