Owned [ON HOLD]

Chapter 8.1

"Emergency?"

Apat na araw na ang lumipas na medyo kalmado at gentle ang mga nangyayari sa kabahayang ito. Pero, halos yumanig ang buong mansiyon nang may biglang kumaripas ng takbo pababa galing sa second floor.

It turned out it was Jay na parang nagmamadaling umalis.

"Yeah," Sagot ni Jay, at habang nagmamadaling isinusuot ang blazer niya . "Something came up. Kailangan ako doon."

"Is it necessary?" Nag-aalala kong tanong, "Baka naman, pwedeng ipagbukas yan? You're already working too much in here."

"Can't." Mabilis niyang sagot, "I gotta go. I'll be back tomorrow first thing in the morning." He said lastly at mabilis na hinalikan ako sa noo. After that, pumunta na siya sa pinto at agad na umalis.

I sighed. "Okay. Ingat ka." Iyon na lang ang sinabi ko kahit na kakaalis niya lang.

Jay is so committed to his work. Wala namang kaso doon pero, I'm really worried na hindi siya gaanong nakakapagpahinga. Sa trabaho, he's always working his ass off, hangga't sa makauwi, magkukulong siya sa workroom niya at mag tatrabaho parin siya.

I don't even know if he's ever taken a day off once.

Umiling na lang ako. I turned my heels at bumalik sa kusina para tapusin ang naudlot kong trabaho nang nakita ko si Alex na nakatayo galing sa likuran ko.

He was wearing his casuals. Newly polished black shoes, dark slacks, pairing it with his navy blue blazers at white undershirt. Nakapamulsa siya habang matiim na nakamasid sa akin.

He doesn't look happy. His lazy eyes pierced right through me. Napaisip pa ako tuloy kung ano bang ginawa ko kung bakit ganito na lang siya makatingin na parang ang lalim ng galit niya sa akin.

I shook the feeling off. Ibinaling ko ang tingin ko sa orasan. 5:04 pm. I see. He's getting ready for work.

"Jay?" He asked.

"Oo." Matipid kong sagot, still avoiding eye contact. "May emergency raw."

"Oh." He simply nodded. "Well, aalis na rin ako."

Hindi ko na siya sinagot pa. I held my breath habang nilalampasan ko siya para bumalik na sa kusina. God, I know it looks obvious na iniiwasan ko siya, it's my reflexes that's doing this.

"Say, Rose.." Halos manigas ako sa pagbanggit niya ng pangalan ko, "You need anything on my way? I can fetch it for you if you like."

Relax, Rose. Keep it cool. "Wala naman."

"Rose."

Why does he keep calling me?! Ano pa bang kailangan niya? Ba't ba hindi na lang siya umalis para makapagtrabaho na ko?!

Dahan-dahan ko siyang nilingon at hinarap. Ilang hakbang lang ang ginawa niya para magkaharap kami ulit. Ilang beses akong kumurap at napalunok. Parang may world war sa tiyan ko, it's fucking terrifying how he  manages to make me instantly nervous gayong wala pa naman siyang ginagawa.

Napansin ko ang pag-angat ng kamay niya. It made it's way to my face.

Napasinghap ako at mabilis kong tinampal iyon papalayo before it made contact with my cheek. I looked at him, wide eyed. I was surprised myself why I did that.

Nanatili ang mata naming nakatingin sa isa't isa. Medyo nagulat siya sa ginawa ko. Then, his face fell. His shoulders dropped, along with his hand dropping beside his legs. Umiwas siya ng tingin sa akin.