Trapped By Your Love

8. Εκείνο το βράδυ.

Ο ενοχλητικός ήχος από το ξυπνητήρι του κινητού μου ηχεί όπως κάθε πρωί, ακριβώς στις οκτώ, διακόπτοντας έτσι τον ελαφρύ μου ύπνο.

Κάνω μια προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου - μάταιη όμως καθώς οι φωτεινές ακτίνες του ήλιου μου το κάνουν πιο δύσκολο από ότι θα έπρεπε.

Ηττημένη, δεν κάνω καν τον κόπο να το προσπαθήσω περαιτέρω και απλώς απλώνω το χέρι μου δεξιά, ψαχουλεύοντας στα τυφλά για το κινητό μου.

Όταν το νιώθω να ακουμπάει τα δάχτυλα του χεριού μου, πανηγυρίζω από μέσα μου και σπεύδω να το τραβήξω κοντά μου. Κάπου στην διαδρομή όμως κάτι πάει στραβά, και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το νιώθω να γλιστράει από το κράτημα μου.

Το επόμενο πράγμα που ακούω είναι ο χαρακτηριστικός κρότος που κάνουν τα κινητά όταν έρχονται σε επαφή με το πάτωμα -και ο οποίος μπορεί πολύ εύκολα να σε τρομάξει σε τραγικό σημείο, μέχρι βέβαια να βεβαιωθείς πως το κινητό σου είναι σώο και αβλαβές.

Ο ίδιος αυτός ήχος είναι αρκετός για να με κάνει να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου και να ανασηκωθώ από το κρεβάτι σε χρόνο ρεκόρ.

Βρίζω από μέσα μου για την ατυχία μου και με τρεμάμενα χέρια πιάνω το κινητό από το πάτωμα. Το μόνο που μου απομένει τώρα είναι να προσεύχομαι από μέσα μου όταν το γυρίσω η οθόνη να μην έχει πάθει τίποτα.

Δεν μπορεί να είμαι τόσο άτυχη πια!

Το γυρίζω σιγά σιγά και αφήνω μια σιγανή κραυγή τρόμου όταν αντικρίζω ένα ράγισμα στην μέση της οθόνης να ξεκινάει από την μια άκρη και να τελειώνει στην άλλη

«Όχι, όχι, όχι, δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό!» αναφωνώ χαϊδεύοντας απλά την οθόνη, λες και με αυτόν τον τρόπο επρόκειτο να εξαφανιστεί το ράγισμα.

Σκατά. Αυτό μου έλειπε τώρα, γαμώτο! Το μόνο σώο πράγμα που είχα διαφυλάξει από τα θανατηφόρα νύχια της Κιμ και το κατέστρεψα εγώ η ίδια!

Ξεφυσάω αγανακτισμένη και με μια απότομη κίνηση σέρνω το δάχτυλο μη οριζόντια της οθόνης, κλείνοντας έτσι το αναθεματισμένο ξυπνητήρι που δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει.

Τραβάω από πάνω μου το πάπλωμα, διώχνοντας έτσι την ζεστασιά από πάνω μου. Όταν ο παγωμένος αέρας του δωματίου έρχεται ξαφνικά σε επαφή με το δέρμα μου, σιχτιρίζω.

Γαμώτο, πως στο καλό θα βγω με τέτοιο κρύο έξω;! Σκέφτομαι καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι και -χωρίς να κάνω καν τον κόπο να βάλω παντόφλες-, πηγαίνω ξυπόλητη να ξεκλειδώσω την πόρτα.