Aurelian [Dramione]

3. Mama!

Wat?” Vroeg Hermelien verward.

“Merlijns baard… dat zag ik niet aankomen,” Zei een met domheid geslagen Ron.

“Mama, alsjeblieft?” Smeekte Aurelian.

Hermelien had medelijden met het jongetje en hoewel ze lichtjes geïrriteerd was door het gebrek aan hulp van haar vrienden, nam ze het jongetje in haar armen.

“Bij Merlijn,” zei ze ontzet. “Hij zit vol bloed. Wat is er gebeurd? Ben je wel oké?” Ze nam haar hand van z’n mantel en staarde naar haar nu eigen bebloede hand.

“Ikke oké, mama. Jij oké? Jij oké, mama?” Vroeg het jongetje met een droevige pruillip.

“Uh… nou.. wel ja. Ik…” Hermelien kon haar eigen zin niet afmaken. Ze was zodanig in de war en werd alsmaar bezorgder door de hele situatie. Kleine Aurelian leek zich haar gestotter niet aan te trekken en in plaats daarvan leek hij net rustig te worden in haar bijzijn. Hij legde z’n hoofdje op haar schouder en nestelde er zich zachtjes. “Hallo? Een beetje hulp?” Eiste ze nogal geïrriteerd van de vier volwassenen voor haar.

“Aurey, liefje, ik denk dat de grote mensen even moeten praten. Waarom gaan we niet even naar de keuken en dan krijg je van mij wat lekkers? Is dat geen leuk idee?” Bood Molly hem vriendelijk aan.

“Mam?” Aurelian keek op naar Hermelien om toestemming te vragen. Hermelien keek op haar beurt naar Molly, met een radeloze, vragende blik.

“Ik ben er zeker van dat ze het niet erg vindt, of wel?” Hielp Molly.

“Neen, uh, zeker niet…” Ging Hermelien langzaam akkoord, nog steeds verward. Molly stak haar hand uit terwijl Hermelien het jongetje zachtjes neerzette op de grond.

“Blijft mama?” Vroeg Aurelian terwijl hij vol verwachting naar Hermelien keek.

“Ja, hoor, die gaat nergens heen,” Stelde Molly hem gerust. “Maar laten we nu maar naar de keuken gaan. Ik heb net vandaag koekjes gebakken. Zou je er eentje willen?”

Het gesprek werd een onverstaanbaar gemompel zodra ze de kamer verlieten.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Hermelien oncomfortabel.

“I-ik weet niet goed waar te beginnen,” Bekende Harry.

“Vertel anders eerst wie dat kind is?” Stelde Hermelien lichtjes geïrriteerd voor.

“Hij… wij… wel, zie je, ik denk dat dat het ingewikkeldste deel is,” Antwoorde Ron.

“Doe je best, Ronald,” Dramde ze voort terwijl ze haar hand op haar heup plaatste.

“Wel, wij denken dat hij jouw zoontje is.” Ron slikte hard en wachtte op een volgende dreun van Hermeliens temperament.

“Wat? Dat is belachelijk,” Hoonde Hermelien, ervan overtuigd dat haar vriend gek was geworden.

“Je trekt voorbarige conclusies, Ronald,” Zei Hermelien tegendraads, niet instaat zijn logica te ontkennen. “Is er nog iets anders? Iets wat ons kan helpen te ontdekken vanwaar hij komt?”

“Wel, er is dit,” Zei Harry stilletjes, en hij toonde de vergeten toverstok aan de anderen. “Hij zei dat z’n moeder had gezegd die niet los te laten.”

Hermelien hapte naar adem. “Dat is de toverstok van Bellatrix!”

“Dat weet ik,” Zei Harry stilletjes.

“Maar… Maar die is dood,” Zei Ginny zwakjes.

“Dat weet ik, maar het doet de vraag rijzen over hoe hij hieraan kwam. Ik denk niet dat het toevallig is dat hij net met deze toverstok in z’n hand kwam. Vooral… als Hermelien z’n moeder is, dan moet het wel een of andere hint zijn,” Redeneerde Harry, terwijl hij z’n best deed om het paniekerige gevoel dat in z’n borst de kop opstak te onderdrukken. “Hermelien heeft gelijk. We kunnen niet gewoon onze conclusies trekken. Maar ik vind dit echt niet fijn.”