Aurelian [Dramione]

4. Het Onderzoek Begint

"Goeiemorgen," Begroette Hermelien Harry vlak toen ze de trap afkwam en halt hield op de derde verdieping.

"Morgen," Antwoorde Harry terwijl hij tegen de muur leunde en in z'n ogen wreef. "Heb je wat oké geslapen?"

"Je maakt een grapje, toch?" Antwoorde Hermelien neerslachtig.

"Ja, het is wel een tijd geleden dat een van ons beiden hier nog geslapen heeft, niet waar?" Zei hij, terwijl hij met een melancholische blik naar de scheve trap keek.

"Jij weet best dat onze slapeloosheid niets te maken heeft met waar we zijn," Zuchtte ze terneergeslagen, leunend tegen de muur naast hem.

"Ja, wellicht," Antwoorde Harry, goed beseffend dat ze gelijk had, "maar ik ben er zeker van dat Rons gesnurk er ook wat met te maken had."

Een kleine glimlach trok Hermeliens mondhoek omhoog. "Ja, in jouw geval misschien wel. Erover sprekende, waar is Ron?"

"Dat is op wie we wachten," Informeerde Harry haar, wijzend naar de gesloten badkamerdeur.

"Hij doet er precies wel lang over, zelfs voor een douche," Ze Hermelien.

"Je weet hoe hij is voor hij z'n kop koffie opheeft," Glimlachte Harry. "Dus, uh, waar is Aurelian?"

"Beneden. Molly is hem aan het wassen. Hij raakte een beetje plakkerig door de sinaasappelen bij het ontbijt," Antwoorde Hermelien, nog steeds iet wat ongemakkelijk bij het idee van het jongetje.

"Jullie hebben dan al gegeten?"

"Ja... Hij heeft ook niet goed geslapen. Hij... wel hij werd erg bang 's nachts en toen moest ik verhuizen naar de kamer van de tweeling en in het andere bed slapen, zodat hij niet alleen was." Ze slikte hard en bestudeerde angstig haar vingernagels zodat ze niet naar Harry zou moeten kijken. "Dus... wat zei Robards over het feit dat je een geheim onderzoek hebt geopend?"

"Niets echt," Antwoorde Harry, z'n schouders ophalend.

"Natuurlijk. Wie zou jou nou in vraag trekken?" Hermelien rolde met haar ogen. "Wat zei hij toen je specifiek naar mijn hulp vroeg?"

"Weer niets," Antwoorde Harry. "Hermelien, het is niet zo ongewoon dat we samenwerken."

"Hoewel dat waar is, vraag je meestal enkel dat ik wat voor je test, of wat papierwerk doe."

"Ja, en hoewel dat waar is, ben je nog steeds de beste persoon die ze hebben in het bewijs- en onderzoeksdepartement, om maar even niet te vermelden, dat je mijn beste vriendin bent. Ik verzeker je ervan dat het er echt niet gek uitziet dat ik om jouw hulp vroeg."

"Hoe gaat Ron ermee om?" Vroeg Hermelien droevig.

"Hij is een beetje slechtgemutst dat hij niet met ons mee kan werken, maar we kunnen er niets aan doen. Hoewel ik wel met jou kan samenwerken, en hij dat ook kan, zou het te veel opvallen als Ron en ik samenwerken. Zijn werk is algemene criminaliteit, niet het achternazitten van duistere tovenaars. Als Robards of iemand anders ons gedrieën zag samenwerken aan een geheime zaak, zou er paniek ontstaan," Redeneerde Harry.

"Dat weet ik wel, ik vind het gewoon vreselijk dat we hem hieruit moeten laten," Legde Hermelien uit. "Ik weet het, ik weet het," Zei ze toen ze Harry's blik zag. "Het is niet alsof we hem buitensluiten. We zullen hem alles vertellen. Ik weet gewoon dat ik het zou haten om op dezelfde verdieping te werken, slechts een paar kantoren verder en niet te kunnen helpen."

"Oh, maar hij gaat wel helpen. Gewoon niet direct. Verdikke, waarom heeft hij zoveel tijd hierbinnen nodig? Ik moet me ook douchen en als hij zich niet haast, zijn we vast te laat," Morde Harry voor hij ongeduldig op de deur bonkte. "Waar wacht jij eigenlijk op? Jij hebt al kleren aan," Zei hij met een blik op Hermeliens beige blouse en grijze kokerrok.