The bully with the sixteen scars

Hoofdstuk 10

'Maar ik ga even douchen,' zeg ik wil weg lopen, maar Zach pakt mijn arm vast. 'Mag ik nog even een vraag stellen?'

Ik knik en ga weer zitten. 'Dus...'

——————————————————-

'Dus, hoeveel vriendjes heb je al gehad,' vraagt hij. Wat is dat nou weer voor een vraag? 'Hoezo wil jij dat weten?'

'Jij stelde een vraag aan mij en nu stel ik een vraag aan jou. Hij kijkt me met puppy ogen aan' 'Één,' antwoord ik met tegenzin. 'Maar één?' vraagt hij verbaast.

'Ja, en jij bent zeker al lang de tel kwijt.' Hij schud zijn hoofd. 'One-night stands tellen niet mee. Dus twee.' Ik klap in mijn handen. 'Dat had ik echt niet van jou verwacht,' zeg ik 'nep' trots.

'Dus maar één vriendje in je hele leven. Wat ging er mis?' Als je het mij vraagt is Zach echt te nieuwsgierig. Ik zucht. 'Er ging niks mis. Jongens die ik leuk vond, vinden mij jammer genoeg nooit leuk. Dat is het enige.'

'Of ze zijn gewoon te bang.'
'Ja Sure,' zeg ik sarcastisch. 'Waarvoor de boeman?' Zach haalt z'n schouders op.
'Mag ik nu gaan douchen?'
Zach knikt en ik loop naar de douche.

Ik pak mijn kleren en loop naar de douche. Als het water een beetje warm is, ga ik eronder staan. Ik laat de warme stralen over me heen stromen.

Morgen heb ik weer school! Ik heb er echt geen zin in. Jammer genoeg zit Hannah niet meer bij mij in de klas. Kaylie zit trouwens ook niet bij mij in de klas dus dat wordt vrienden maken. Iets wat ik leuk vind, maar soms toch iets te akward voor ben.

Toch heb ik het gevoel dat dit jaar beter gaat worden. Zach doet redelijk normaal, dus dat is al een pluspunt. Alleen die Jayden vertrouw ik niet. Ik zou toch zweren dat ik hem ergens van ken. Helaas is mijn geheugen de beste niet. Wat zeg ik. Jayden en Tyler zitten pas sinds dit jaar op het internaat, dus kan ik hem helemaal niet kennen.

Ik zet de douche uit, droog me af en trek mijn pyjama aan. Ik loop naar de slaapkamer en plof op de bank neer.

Ik pak mijn laptop en start Netflix op. 'Wat kijk je?' Ik schrik me rot en maak een klein sprongetje. Als ik me omdraai zie ik het grijnzende gezicht van zeg.
'Omg, Zach laat me eens niet zo schrikken. Ik zat net in een spannend stukje!'

'Sorry,' zegt hij lachend en hij gaat ook op de bank zitten, maar legt zijn benen over die van mij heen. 'Maar wat kijk je nou' 'Pretty Little liars. Dat vind je toch niet leuk. Dus kun je nu met je benen van me afgaan.'

'Dat is zeker weer zo'n meiden serie. Niet echt mijn ding, maar ik zit eigenlijk wel lekker.' Ik zucht en trek dan maar zelf mijn benen onder die van Zach vandaan.

Na een paar afleveringen voel ik mijn ogen verzakken en val ik langzaam in slaap. Twee sterke armen tillen me op en leggen me in bed. Er wordt een deken over me heen gelegd, maar ik ben te moe om te reageren en val in een diepe slaap.

—•—•

'Vandaag wordt het min zeven graden, met koude vorst.' 'Nee, nou kan ik geen sneeuwballen gooien.' Schreeuw ik naar een eenhoorn. 'Echt wel,' antwoord de eenhoorn. 'Niet,' zeg ik boos en ik pak een sneeuwbal op. 'Haha ik wist dat ik toverkrachten had,' schreeuw ik. Maar dan gooit de eenhoorn een ijspegel naar mij en hij verandert in Zach. 'Er zijn ook hevige stormen met dit koude weer,' zegt hij.

Ik schrik en open mijn ogen. Shit, mijn wekker stond al de hele tijd aan. De weervrouw is nog iets aan het vertellen, maar tot mijn schrik zie ik dat het al kwart over 8 is. Nou die radio wekker werkt dus ook voor geen meter.

Ik merk op dat Zach naast me nog heerlijk ligt te slapen. Hij ligt op de rand van het bed en dreigt er uit te vallen. Hij ligt er zo lekker bij dat ik het gewoon niet kan laten om een meesterplan te bedenken. Ik spring op uit bed en zonder er echt bij na te denken duw ik hem uit bed.

'Whaaah,' schreeuwt hij. Even ben ik bang dat hij echt boos is, maar dan zie ik de brede grijns op zijn gezicht en kan ik het niet laten om te lachen. 'Ik zou vluchten nu het nog kan,' zegt Zach met nog steeds dezelfde brede grijns op zijn gezicht.

Snel vlucht ik naar de badkamer en sluit ik mezelf op. Ik hoor gebons op de deur. 'Je zal er toch een keer uit moeten komen.' Ik negeer het en begin aan mijn ochtend routine, nog steeds nagenietend van Zach's reactie.

Als ik klaar ben met mijn ochtend routine leg ik mijn oor tegen de deur aan. Ik hoor niks dus loop ik de badkamer uit. Mijn ogen worden vervuld met zwart en ik kan geen hand voor ogen zien. Ik probeer mijn ogen scherp te stellen, maar zie enkel een paar contouren. Dat is vreemd. Waarschijnlijk heeft Zach het gedaan.

Ik probeer het lichtknopje te vinden maar te vergeefs. Ik begin het een beetje benauwd te krijgen.

Het is niet zo dat ik bang ben voor donker, maar in het donker gebeuren altijd de engste dingen. Dus eigenlijk is het donker gewoon heel erg gevaarlijk.

Ik hoor luid gekraak en spits mijn oren. 'Zach, dit is niet grappig.' Het gekraak stopt, maar Zach reageert niet. Wat nou als er wel echt iets is gebeurt en dit geen grap is.

'Zach,' schreeuw ik bang. Er gaat een koude rilling over me heen als er nog steeds niemand reageert. Ik krijg het steeds benauwder en probeer een stap te zetten, maar ik loop tegen iets aan en val op de grond.

Een pijnscheut gaat door mijn been, maar ik durf niets te zeggen. Een harde klap vult mijn oren. Oow, als dit Zach is dan ga ik hem echt vermoorden hoor! Maar wat nou het niet zo is? Ik weet het allemaal niet meer. Ik moet hem zoeken? Maar ik kan niks zien. Als hij vermoord wordt is dat mijn schuld. Er mag niet nog een dierbare dood gaan.

Dierbaar? Waarom wil ik niet gewoon dat Zach dood gaat?! Niemand verdient de dood. Dat zal het wel zijn, toch? Of komt het gewoon omdat hij de laatste tijd aardig doet?

Ik hoor gekraak en daarna vult een helse kreet de kamer. Ik bol mezelf op en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. "Sta op," zeg ik tegen mezelf, maar ik verroer me niet.

Beelden van vroeger draven op: Mama's bebloede hoofd, haar kapotte kleren en haar levenloze ogen die doelloos voor zich uit staarden.

Mijn ademhaling wordt steeds korter en sneller. Nee, niet weer! Ik probeer me te bewegen maar zit vastgenageld aan de vloer. Ik moet oxazepam* (lees einde voor betekenis) hebben. Dat heb ik in geen tijden meer gebruikt, maar ik heb het wel bewaard. Je weet maar nooit.

Uit alle macht probeer ik me te bewegen, maar de angst neemt mijn lichaam over. Ik voel mijn hoofd lichter worden. Ik voel mijn hartslag in mijn keel kloppen. Ik begin hevig te hyperventileren en er verschijnen zwarte vlekken voor mijn ogen.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heey, it's me. Oke sorry dat het zolang duurde en dat ik weer een cliffhanger heb. Ik had dit hoofdstuk als een gewone schooldag voor gesteld, maar dit is ook erg belangrijk voor het verhaal.

Ik heb dus ook wat research gedaan op internet, vandaar die naam waarvan je waarschijnlijk niks van snapt.

*oxazepam is een soort van kalmeringsmiddel (benzodiazepinen). Het helpt de gevoelens van angst en spanning verminderen. (nee ze heeft geen epilepsie, daar werkt het namelijk tevens ook voor)

Maar je komt er allemaal achter in het volgende hoofdstuk. Misschien post ik maandag al.

XOXO Leviene