The bully with the sixteen scars

Hoofdstuk 46

Een beetje why don't we aan het luisteren, terwijl ik dit aan het schrijven ben. Past niet bij de mood, maar ik bedoel het is wdw <3

Wie gaat er nog meer naar hun concert in october?

-------------------------------------------------

'Wat bedoel je daar mee?' vraag ik verward.

Hij kijkt me nadenkend aan. 'Laat maar.'

'Wat bedoel je laat maar-,' begin ik, maar ik word afgekapt door Zach die plots zijn lippen op de mijne plaatst. En hoe nieuwsgierig ik ook ben ik kan niks anders dan toegeven aan de kus.

—————————

Dezelfde tintelingen die ik de vorige keer voelde, hetzelfde fijne gevoel. Op dit moment zijn ik en Zach de enige op deze wereld.

Ik weet niet hoelang we zoenen. Ik weet alleen dat ik op een gegeven moment terugtrek wegens ademnood. Zach's ogen kijken me intens aan. Zijn helderblauwe ogen waar ik zelfs nu in verdrink.

Maar dan slaat de realiteit in als een bom. Hij deed dit om mijn vraag te ontwijken. Weer liet hij me niet binnen. Hoelang gaat het nog duren voordat hij me binnen laat? Wanneer is hij eens eerlijk met me? Vertrouwt hij me nog steeds niet, na al deze tijd?

Zach trekt me dicht tegen zich aan en kijkt me diep in de ogen aan. We zeggen niks, maar dat hoeft ook niet.

'Abby wordt de mijne. Ik weet dat ik je slecht heb behandeld en het spijt me, maar alsjeblieft gewoon....'

Ik duw me los uit Zachs omhelzing en deins een paar stappen achteruit.

Stilte

Zachs ogen die me smekend aankijken.

Hij verzwijgt iets

Hij vertrouwt je niet.

Een relatie zonder vertrouwen is gedoemd te mislukken.

'Nee.'

Het klinkt als een zuchtje wind, maar ik weet dat Zach het heeft gehoord. Voor een moment zie ik een gekwetste blik in zijn ogen, maar die verandert al snel in woede.   Ik zie hoe zijn handen zich tot vuisten ballen.

'Dus het betekende helemaal niks zeker; alles wat we samen hebben meegemaakt de laatste tijd.' Terwijl hij dit tegen me zegt, zie ik het vuur in zijn ogen oplaaien.

'Je wilde wraak nemen zeker! Nou je hebt je doel bereikt, we staan quite*! Ben je nu blij!'

'Wa-wat nee.... i-ik-'

Zach zet een intimiderende stap mijn kant op. Zijn knokkels zien wit.

'Wat Abby....' zegt hij venijnig. 'Zeg het dan!'

'Je vertrouwt me niet. Je ver-verzwijgt dingen vo-voor me.....'

Zach zet nog een stap in mijn richting.
Zijn helderblauwe ogen staren me hatelijk aan. Ik zet een stap achteruit. Hij zet nog een stap mijn richting op. Ik zet er nog een achteruit. Hij zet er nog een vooruit. Ik wil nog een stap achteruit zetten, maar ik bots tegen de muur op. Zach knalt beide vuisten hard tegen de muur direct naast mijn hoofd. Geschrokken deins ik weg. Ik voel me als een kat in het nauwe. Zach leunt naar voren en ik voel zijn warme adem op mijn lippen.

Denkt hij nou echt dat hij me in een hoekje kan dwingen zonder dat ik van me afbijt.

Met al mijn kracht duw ik hem naar achteren.

'Iedere keer als het te dicht bij de waarheid komt, verander je het onderwerp. Ik heb het iedere keer toegelaten. Ik heb gewacht, totdat jij klaar was om het mij te vertellen! Ik heb jou al mijn diepste geheimen vertelt in de hoop dat jij eindelijk eerlijk zou zijn. Maar nee niks, ik krijg er niks voor terug!'

'Snap je het dan niet Abby! Ik ben verliefd op je!' schreeuwt hij.  En dan zie ik het; die pijn in zijn ogen. De pijn om iets dierbaars te verliezen. De pijn die je alleen maar voelt als je weet hoe het is om iets dierbaars te verliezen.

'Ik weet het Zach,' zeg ik zacht. 'Ik ook. Maar het kan niet. Niet zo.... Kom maar terug als je eindelijk eerlijk tegen me kunt zijn.' Daarna wil ik weglopen, maar Zach pakt mijn arm vast. Zijn greep is stevig en bijna pijnlijk. Mijn keel voelt ineens heel droog en ik krijg er geen woord meer uit. Dit lijkt op vroeger. Vroeger het leek zo lang geleden, terwijl er in feite maar een paar maanden voorbij zijn gegaan.

'Laat me los.'

'Nee!'

'Zach!' Ik probeer mijn hand los te maken, maar dit zorgt er alleen voor dat hij zijn grip verstevigd. Zijn greep doet pijn en ik weet zeker dat hij blauwe plekken achter zal laten.

'Je blijft godverdomme hier Abby!'

'Laat. Me. Los!' schreeuw ik.

'Jij gaat me niet godverdomme ook al verlaten.' Hij duwt me fors tegen de muur. Mijn schouder knalt hard tegen de muur aan.

De angst komt als een sluipmoordenaar. Iets wat je niet ziet aankomen. Ik wilde het niet. Ik wilde niet bang zijn voor hem, maar ik kon er niks aan doen. Het roept oude herinneringen in me op. Herinneringen die ik me liever niet herinner.

'Zach,' piep ik, terwijl ik hem angstig aankijk . 'Je doet me pijn.'

Abrupt laat hij me los. 'W-wa-wat.' Hij kijkt me gechoqueerd aan. Pijnlijk wrijf ik over mijn mijn arm, die zoals ik al verwachtte rood ziet.

Zachs blik valt op mijn arm en zijn ogen worden groot.

'Nee, Abby zeg alsjeblieft niet dat ik dat heb gedaan,' smeekt hij me. 'Ik zweer je het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen.' Hij doet een poging om me aan te raken, maar ik deins weg. Tranen wellen op in mijn ogen.

'I-ik...' Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet wat er net is gebeurd. Ik wil er gewoon van wegvluchten. Het is me teveel.

Zach haalt gefrustreerd een hand door z'n haar en begint onverstaanbare woordjes te mompelen.

Langzaam begin ik naar de deur te lopen.

'Nee, Abby blijf alsjeblieft.'

Ik kijk in zijn helderblauwe ogen die me paniekerig aankijken. Ze smeken me om hier te blijven, maar ik trap er niet in. In een fors tempo loop ik naar de deur, die ik daarna hard achter me dichtsla.

————————————
Dit hoofdstuk was zo moeilijk om te schrijven. I'm sorry Guys ik dacht dat ik het een maand geleden wel af zou hebben.

*En hoe schrijf je quite?

Waar zijn de gekken die dit hoofdstuk nog steeds lezen ondanks het lange wachten? 😂

Volgend hoofdstuk word de verlossing van alle vragen en dan krijg je je antwoorden.

Ik ben trouwens naar China op vakantie geweest en jullie?

Serieus toen ik dit boek begon wist ik alleen het begin en het bijna einde. En toen was ik ook 13 misschien wel 12. Nu al bijna 15 man ik ben een slome schrijfster😂