The bully with the sixteen scars

Hoofdstuk 47

Oeps het heeft echt veel te lang geduurd maar hij is er eindelijk

:/TW
————————————————————

Langzaam begin ik naar de deur te lopen.

'Nee, Abby blijf alsjeblieft.'

Ik kijk in zijn helderblauwe ogen die me paniekerig aankijken. Ze smeken me om hier te blijven, maar ik trap er niet in. In een fors tempo loop ik naar de deur, die ik daarna hard achter me dichtsla.

——————————

Pov. Abby

Woedend struin ik door de gangen op weg naar een plek waarvan ik de bestemming nog niet weet. Maar er is dit vervelende gevoel dat aan me knaagt; weglopen voor mijn problemen. Is dat niet wat ik heel mijn leven al heb gedaan?

Ik moet terug...
Moet ik terug?

Pov .Zach

Een flauw zuchtje wind bereikt mijn gezicht wanneer ze de deur achter zich dichtslaat.

Ik kan niet nog langer in onze kamer blijven. Strompelend loop ik naar de keuken en daar zak ik verslagen in elkaar. De klinken van de keukenkastjes steken pijnlijk in mijn rug, maar het maakt me niets uit.

Ik heb het verpest. Hoeveelste keer zal dit wel niet zijn geweest? Verpest ik ook echt alles? Wat een domme vraag natuurlijk doe ik dat. Ik kan me gewoon niet beheersen als ze zo dichtbij het gat in mijn hart komt. Zij kan in mijn ziel kijken. Ze heeft de muren om mijn hart langzaam afgebroken, maar wat daarachter zit was nog niet klaar om het daglicht te zien. Ik word er gek van.

Ik wordt alleen nog maar gekker als ik een traan over mijn wang voel rollen. Ik bonk met mijn hoofd tegen de muur. Het hoort niet. Ik hoor sterk te zijn, maar ik kan enkel wensen. Ik kan enkel wensen dat ik ooit zo sterk wordt als Jayden of Tyler en mans genoeg wordt om mijn verleden onder ogen te komen . Voor die tijd echter is gekomen doe ik wel iedereen om me heen pijn. Waarom voelt het goed om gevreesd te worden! Waarom doe ik Abby pijn. Ik kan de rode strepen op haar armen niet uit mijn hoofd krijgen. Dat heb ik gedaan. Ik had gezworen dat ik haar nooit meer pijn zou doen. Maar mijn beloftes betekenen niks. Ik had ook beloofd hun te beschermen, maar die belofte heb ik ook gebroken.

Nog een keer bonk ik met mijn hoofd tegen de muur. Ik krijg een koppijn van, maar dat doet me niks.

Misschien was mijn vader zo slecht nog niet. Als ik iets fout deed zorgde hij er tenminste voor dat ik dat ik die zelfde fout niet nog een keer beging. Ik heb geprobeerd om mezelf te straffen, voor alles wat ik haar heb aangedaan, maar ik lijk er niks van te leren. Het heeft allemaal geen zin meer. Ik voel me machteloos over mijn eigen gedrag en dat maakt me zo boos. In een beweging sla ik met mijn vuist tegen de muur aan. Mijn hand brand, maar dat weerhoudt me er niet van om het nog een keer te doen. En nog een keer en nog een keer. Langzaam zie ik een rode bloedvlek ontstaan op de stenen witte muur. Maar goed ook.

Pov. Abby

Langzaam open ik de deur van de kamer. Op de een of andere manier hadden mijn benen me teruggebracht naar onze kamer. 

Al bij het zien van mijn rode arm weet ik niet wat me bezielde om terug te komen, maar die zinnen die hij sprak: 'Je gaat me niet godverdomme ook al verlaten!' Het bleef maar door mijn hoofd rondspoken. En die smeekende eenzame blik die hij op het einde had. Wie heeft Zach gebroken? Wie heeft hem zo erg beschadigd dat hij het nodig vond om zulke dikke muren om zich heen te bouwen?

En dan de schok in zijn ogen, toen hij besefte dat hij mij pijn had gedaan. Hij deed het niet expres dat weet ik. Dat ik terug ben gekomen betekent niet dat ik hem vergeef, maar ik moet de waarheid weten en ik heb het gevoel dat ik nu super dichtbij zit.

Ik schrik als ik plots hard gebonk hoor. In een beweging sla ik de deur open in de verwachting Zach te zien maar hij is nergens te bekennen. Ik maak een sprongetje van schrik als ik weer hetzelfde gebonk hoor. Het komt vanuit de keuken. Zal Zach daar weer zitten? Ik krijg een flashback van een paar maanden terug. Die hartverscheurende pijn die ik toen  in zijn stem hoorde, terwijl hij dat lied zong. Toen was hij ook in de keuken. Ik had hem willen vragen waarom hij zo gebroken klonk. Ik was nieuwschierig naar wat hem zoveel pijn had gedaan. Ik had hem tijd willen geven en als hij me niet tot een relatie had gevraagd, had hij die tijd ook gekregen. Maar aangezien dat niet het geval is, kan ik geen relatie met hem nemen. Ik ga geen relatie beginnen zonder vertrouwen erin. Zonder te weten wat hij voor me verzwijgt. Dat is gedoemd te mislukken. Dat neemt niet weg dat zijn gebroken blik mijn hart breekt. En dat neemt ook niet weg dat ik super ongerust wordt van die bonkende geluiden.

Als de wiede weer ren ik naar de keuken. Als ik de deur open gooi zie ik Zach in elkaar gezakt op de grond zitten. Zijn handen zitten helemaal onder het bloed, maar hij blijft maar tegen de muur slaan met zijn vuisten. Verschrikt blijf ik in de deuropening staan. Ik wil naar hem toe rennen en hem stoppen maar ik sta aan de grond vastgenageld.

'Godverdomme!' hoor ik hem tegen zichzelf mompelen. Even denk ik dat hij het tegen mij heeft, maar hij schijnt me niet opgemerkt te hebben. 'Het is niet genoeg' hoor ik hem mompelen. 'Het zal nooit genoeg zijn in vergelijking met wat je Abby hebt aangedaan. Met wat je je familie hebt aangedaan.'

Met een ruk staat hij op en begint door de keukenkastjes heen te rommelen. Hij laat overal bloedsporen achter maar dat blijkt hem niks te schelen. Pollepels, vorken, gardens alles gooit hij op de grond. Hij trapt tegen een keukenkastje aan. 'Waar is dat klote ding!' Schreeuwt hij woedend, terwijl hij nog een pollepel uit de la gooit. Deze belandt echter niet op de grond en knalt tegen een vaas op tafel aan. Met een luide klap valt deze in scherven kapot op de grond. Ik slaak een kreet. Zach, afgeleid van zijn zoekmissie door het geluid, draait zich met een ruk om. Hij kijkt me echter niet aan, maar naar de scherven op de grond. 'Perfect,' mompelt hij en voordat ik in de gaten heb, heeft hij al een scherf opgeraapt, die hij stevig in zijn hand houdt. De scherf snijdt in zijn hand en bloed sijpelt via de randen op de grond. Hij geeft echter geen kik. Met een trillende hand probeert hij de scherf naar zijn arm te brengen. Tranen springen in mijn ogen en in een flits wordt alles duidelijk: De littekens op zijn lichaam en die keer dat hij met die snee in zijn arm thuis kwam. Hoezo heb ik dit nooit eerder opgemerkt.

Ik slaak een kreet. 'Zach stop!' roep ik, terwijl ik zo snel mogelijk naar hem toen loop.

Zach draait zich om en kijkt me met rode ogen aan. Geruisloos zie ik tranen langs zijn wangen lopen. 'Ga weg Abby. Dit moet! Nu mijn vader er niet is, wie moet me dan corrigeren. Niemand doet het Abby! Dat is het probleem!' schreeuwt Zach.

'Ik verdien dit. Iets blijvends om en eraan te herinneren dat ik heb gefaald. Dat ik toch alleen maar iedereen pijn doe. Kijk dan toch naar je arm, die is helemaal rood. Dat heb ik gedaan, alweer, nadat ik had gezworen je nooit meer pijn te doen. Dus laat me gewoon-'
'Ssssh' sus ik hem, terwijl ik mijn handen om zijn hand heen leg.

'Nee, Abby niet doen laat me dit gewoon afmaken,' zegt Zach smekend. Toch trekt hij zijn hand niet terug, wanneer ik langzaam de scherf uit zijn hand haal en deze op de grond gooi.

Ik trek hem naar beneden in een knuffel. De positie waarin hij terechtkomt zal door ons lengteverschil vast niet erg prettig zijn geweest, maar ik hoor hem niet klagen. Zachtjes streel ik zijn rug.

'Sorry,' zegt hij met schokkende stem. 'Sorry, sorry, sorry. Alsjeblieft verlaat me niet.' Ik voel mijn shirt nat worden, maar dat is een van mijn minste zorgen. 'Sssh, het is al oké. Ik zal je nooit verlaten,' fluister ik in zijn oor.

Voor Zach probeer ik sterk te zijn, maar ook ik voel een paar tranen over mijn wangen rollen.
——————
. Het spijt me dat het 2 jaar heeft geduurd, maar ik heb zoveel moeite gehad alleen al met dit hoofdstuk. Het volgende word nog moeilijker denk ik. De comments van de mensen die dit verhaal ondanks alles nog lezen hem me erdoorheen gehaald dus heel erg bedankt daarvoor :(