°Helping the player°

~Κεφαλαιο 34~

Δεν έκατσα να περιμένω πολύ. Άρπαξα κινητό και κλειδιά και έφυγα για να τον βρω. Θα πάω πρώτα από το σπίτι του, ελπίζω να είναι εκεί. Ξεκίνησα να περπατάω , βασικά τι να περπατάω , μόνο που δεν έτρεχα, με δάκρυα στα μάτια με κατεύθυνση το σπίτι του."Θεέ μου πως το άφησα να συμβεί αυτό?Είμαι τόσο ηλίθια" Έφτασα στο σπίτι του και αφού σκούπισα το πρόσωπο μου από τα δάκρυα χωρίς καμία καθυστέρηση χτύπησα το κουδούνι. Η φωνή της Κυρίας Σοφίας ακούστηκε από το εσωτερικό , ενημερώνοντας με πως είναι καθοδόν για να ανοίξει την πόρτα.

(Κυρ. Πην.)- Αχ γεια σου Κλειώ μου.

-Εμμ γεια σας.

(Κυρ.Σοφ.)-Τι θα ήθελες γλυκιά μου?

-Τον Αχιλλέα ψάχνω. Είναι εδώ?

(Κυρ.Πην.)-Οχι, έχει φύγει εδώ και κάμποση ώρα.

-Αα εντάξει ευχαριστώ.

(Κυρ.Πην.)-Θες να περάσεις μέσα να σε κεράσω κάτι?

-Σας ευχαριστώ πολύ αλλά πρέπει να φύγω μια άλλη φορά.

(Κυρ.Πην.)-Καλα κορίτσι μου θα σε περιμένω. Άντε γεια σου.

-Γεια σαςς.

Που να έχει πάει τώρα γαμώτο!!!Έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη και κάλεσα τον αριθμό του.

~Ο αριθμός που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος παρακ..~

Τερμάτισα νευριασμένη την κληση. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ιδια. Εδώ και πόση ώρα που τον παίρνω τηλέφωνο βγαίνει η ίδια φωνη.Το ιδιο μύνημα. Που μπορεί να έχει πάει τώρα . Κατευθείαν μια σκέψη, που θα έπρεπε να είχα σκεφτει  προ πολλού , ήρθε στο μυαλό μου.

"Το διαμέρισμα!!Μα φυσικά πως δεν το σκέφτηκα νωριτεραα"

Έστριψα κατευθείαν στο στενό που βρισκόταν δίπλα μου και που έβγαζε στην στάση. Το ρολόι έδειχνε 8:15 ωραία σε πέντε λεπτά έχει αστικό. Στάθηκα τυχερή καθώς το αστικό ήρθε χωρίς καμία καθυστέρηση. Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής προσευχομουν να βρίσκεται ο Αχιλλέας στο διαμέρισμα και να μπορέσω να του εξηγήσω τι πραγματικά έγινε. Δεν άργησα να φτάσω και αφού η στάση ήταν ακριβώς έξω από την πολυκατοικία που βρίσκεται το διαμέρισμα μπήκα χωρίς δισταγμό και ανέβηκα μέχρι τον τέταρτο. Κοντοσταθηκα έξω από την πόρτα κάποια δευτερόλεπτα και προσευχήθηκα για μια τελευταία φορα και χτύπησα το κουδούνι. Δυστυχώς δεν ακούστηκε τίποτα από το εσωτερικό οπότε ξανά χτύπησα και ξανά χτύπησα και ξανά χτύπησα και ξανα χτύπησα μα τίποτα. "Γαμώτο!". Έφυγα νευριασμένη και κατευθύνθηκα προς το ασανσερ πριν μπω όμως μέσα σκεφτηκα τα κλειδια. "Μα φυσικά !!! Τα κλειδιά που μου είχε δώσει τότε" Ξαναγύρισα πίσω και έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη. "Ήρεμα Κλειώ". Έβαλα το κλειδί στην κλειδαρότρυπα και με το χαρακτηριστικό κρακ , η πόρτα άνοιξε και το εσωτερικό του σπιτιού εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου. "Ω θεέ μου" Το θέαμα μπροστά μου ήταν τρομακτικό. Τίποτα δεν βρισκόταν στην θέση του. Βάζα και κορνίζες ήταν ριγμένα και σπασμένα στο πάτωμα. Οι καρέκλες ήταν αναποδογυρισμένες και σκορπισμένες . "Τι συνέβη εδώ μέσα" Σκέφτηκα και τρομαγμένη περπάτησα προς το εσωτερικό. Δεν φαινόταν να ήταν κάνεις μέσα καθώς δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος. Όλες οι πόρτες του διαμερίσματος ήταν κλειστές εκτός από μια. "Περίεργο" Η μόνη πόρτα που ήταν ανοιχτή ήταν αυτή του δωματίου μου. Βασικά πρώην δωματίου μου. Περπάτησα τρομαγμένη προς τα εκεί και όσο πιο πολύ πλησίαζα τόσο πιο μεγαλο μέρος του δωματίου έβλεπα μα κανείς δεν φαινόταν να βρισκόταν μέσα. Πλησίασα περισσότερο και έφτασα μέχρι το καφασοτο της πόρτας.