Last Memories

《το όνομα μου....》

《Μπαμπα.... μπαμπά κοίτα μπροστά σου!!!!! Στρίψε!!》 Του φώναξα αλλά...

ήταν αργά

Ή μάλλον ήταν πολύ γρήγορα... πιο γρήγορα από τι έπρεπε.

Ένιωθα μια αφόρητη ζέστη, σαν κατι να μου καίει το σώμα. Το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να κουνηθω ούτε να ανοίξω τα μάτια μου. Τα βλέφαρα μου βαρια, ασήκωτα και μια πέτρα να είναι πάνω από το κεφάλι μου.

Ο πόνος ήταν έντονος, ειδικά όταν άκουσα κάποιον να με καλει. Η φωνή ετρεμε και έκανε σπασίματα. Έπαιρνε γρήγορες ανάσες και θα μπορούσες να πεις βογγουσε.

《 Ευα... σε παρακαλώ... ξύπνα... σε ικετεύω... μην μας αφήσεις... σε παρακαλώ... απλά ξύπνα... άνοιξε τα μάτια σου... 》

Η φωνή ήταν γλυκιά ... δεν ξέρω αν έχω ξανακούσει πιο γλυκιά φωνή ...

Η φωνή έγινε όλο και πιο δυνατή και πιο καθαρή. Τα μάτια μου σιγά σιγά άνοιξαν μετά από μερικά αφόρητα λεπτά προσπάθειας. Τα μάτια μου έπεσαν στο άσπρο ταβάνι. Αα τέλεια. Πέθανα και είμαι ακόμα στο τούνελ. Μάλλον θα έχει πολύ κίνηση γιατί δεν κουνιέμαι.

《Γιατρέ γιατρέ!!!! Ελάτε γρηγορα!!!! άνοιξε τα μάτια της!!!》

Κούνησα ελαφρώς τα μάτια μου και είδα μια όμορφη γυναίκα με σγουρά μαλλιά και εκφραστικά μάτια. Η όμορφη γυναίκα με κοίταξε τρυφερά και κάπως έκπληκτη ακουμπώντας το ζεστό χέρι της πάνω στο μάγουλο μου κάνοντας με με ένα μαγικό τρόπο να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου. Ήμουν σε νοσοκομείο και όχι δεν ζούσα την μεταθανάτια ζωη μου. Αχ καημένο μου μυαλουδάκι, αν σε έχω ακόμα.

《Πώς είσαι αγάπη μου;》 με ρώτησε απαλα η όμορφη γυναίκα που φορούσε ένα πολύ όμορφο χρυσό δαχτυλίδι . Οπα...βερα ειναι αυτη;;

Την κοίταξε με τρόμο
《 Έχουμε παντρευτεί;;;;》 την ρώτησα έκπληκτη . Εκεινη τραβήχτηκε κοιτάζοντας με.

《Όχι-》δεν πρόλαβε να απαντήσει η όμορφη γυναίκα και μια νοσοκομα μπήκε μέσα. Σήκωσα το χέρι μου τρομαγμένη κοιτάζοντάς την μέσα στα μάτια.

《 Εσύ!!! Ξέρεις αν ειμαι παντρεμένη;;; πες μου την αλήθεια !!!》

Η κοπελίτσα η οποία ήταν μάλλον νοσοκομα φρικαρε και έσπρωξε μια άλλη κοπέλα που φορούσε ένα λεπτό φόρεμα και ένα άσπρο ζακετακι. Της τράβηξα το ζακετακι και άρχισα να την ταρακουνάω.

《ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΏΣ ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΆ!!!》

Οι νοσοκόμοι έτρεξαν και μου τράβηξαν τα χέρια.

《Ηρεμήστε σας παρακαλώ δεσποινίς!!!. Πείτε μου , θυμάστε το όνομα σας;》 ένας κυριουλης με γυαλιά έκατσε δίπλα μου και με ρώτησε αυτήν την ερώτηση ενώ ολο το νοσοκομείο ήταν γυρω μου.

《ΜΑ ΤΙ ΘΡΆΣΟΣ!!! ΦΥΣΙΚΆ και ξέρω το όνομα μου Κύριος!!!》 Τον κοίταξε ειρωνικά παιρνοντας μια βαθιά ανάσα.

《 το όνομα μου είναι-.... εμ..》εξησα το κεφάλι μου.

Η νοσοκόμα γέλασε πνιχτα προσπαθώντας να καλύψει τα χαχανητά της με το χέρι της. Τα μάτια μου τραβήχτηκαν στο μπλοκ που σημείωνε ο κυριουλης με τις γυαλλουμπες.

《Δημητρ- Μητσος!》 ψελισα και κοιταξα τον γιατρό με ένα πλατύ χαμόγελο πιο ψεύτικο και από το στήθος της νοσοκόμας

Ο γιατρός έτριψε το κεφάλι του. 《 αυτό είναι το όνομα του πατέρα σας δεσποινίς στο ακριβώς διπλανό κρεβάτι 》

* facepalm*

《Ν-ναι το ξέρω πφφφ ΦΥΣΙΚΆ και αυτό είναι αγοριστικο ονομ-...》 έπεσα επάνω στο μαξιλάρι μου ενώ ο γιατρός γέλασε και περπάτησε προς την πόρτα

《Εύα Μίλερ δεσποινίς 》 είπε ο γιατρός ενώ όλοι έφυγαν

《 αυτό! Να εδώ το είχα! 》 κουνησα τα δάχτυλα μου επιδεικτικά στα χείλια μου

Εύα ε; εεεε εντάξει Καλό είναι αν και μου θυμίζει κάτι στην ιστορία... Η ωραία ευα; όχι αυτή είναι άλλη...

~Νέο στορυυυυυυ hope you like it♡