"Να με πατήσει κανένα αμάξι καμία μέρα να ησυχασω"
Σταμάτησα για λίγο κοιτάζοντας το βιβλίο και χαχανισα.
《Χαχα Καλό Καλό χαχα-》
Άρχισα να ξεφυλλίζω με μανία το τετράδιο. Χα χα αστείο. Ναι είναι πολυ αστειο. Είναι μια πλάκα. ΠΡΈΠΕΙ να είναι πλάκα!
{Γύρισα από την γυμναστική και νιώθω τα πόδια μου να μην μπορούν να με κουβάλησαν πια. Τα μάτια μου είναι κόκκινα αφού ξέσπασα σε κλάματα μπροστά στον δάσκαλο...Δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά προσπάθησα, ειλικρινά προσπαθούσα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα . Και τι κατάφερα τελικα; να πονάω.
Είχα συνηθίσει την αυστηρότητα του καθηγητή μου αλλά δεν άντεξα μετά από λίγες ώρες όταν άκουσα να φωνάζει μέσα στον κοσμο " ΚΙ ΆΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΊΕΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ!!! ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ! ΔΕΝ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΝ ΤΟΝ ΚΟΠΟ...καθε μερα τα ιδια και τα ιδια...φωνες...καβγαδες..Να με πατήσει κανένα αμάξι καμία μέρα να ησυχασω. Σαν τρελή που γυρνούσα σήμερα πήγε να μου κάνει την χάρη ένα αλλά δεν σταμάτησα ...έτρεξα στο πεζοδρόμιο σαν το μωρό που είμαι...Δεν είμαι αρκετά καλή για τίποτα...ουτε καν να πάρω ένα αξιόλογο βαθμό στο σχολείο...ούτε να κάνω τους γονείς μου περήφανους - μα πως να τους κάνω περήφανους ..Τους έχω στερήσει τόσα πολλά... ακόμα και τα γέλια . Μονο τσακωμους τους έχω φέρει ...φωνάζουν...Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα ...Δεν αντέχω δεν αντέχω}
Η παράγραφος σταμάτησε ενώ την κάλυπτε ένα μεγάλο κομμάτι από δάκρυα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά ενώ γύρισα αργά την σελίδα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Δεν ήξερα αν η Λυδία μου κάνει πλάκα πάντως σίγουρα...κάτι δεν πήγαινε καλά.
{Νεα χρονια...γεμάτη όνειρα και ελπίδες. Όλα μαλακιες. Τι είναι αυτό το τόσο διαφορετικό; απλά ξεκινήσαμε πάλι από την αρχή. Ούτε να χαμογελάσω δεν μπορώ στους συγγενείς. Θα ξαναρχίσω πάλι σχολείο και θα με κοιτάζουν όλοι με αυτό το βλέμμα που κρίνει και ότι περάσει από μπροστά τους. Νέοι καθηγητές , που δεν νοιάζονται για τα παιδιά και για την μάθηση που θα ασκήσουν, μονο να πληρωθούν τους νοιάζει... και όνειρα...τι όνειρα μπορεί να κάνει κάποιος οταν όλα τα όνειρα σου έχω καταστραφεί από συγκεκριμένα άτομα; και ποιος είναι τόσο δυνατός να συνεχίσει να σέρνεται- }
Γύρισα απότομα τις σελίδες καθώς κουνησα το κεφάλι μου
{ σήμερα πήγαμε για ψώνια. Μέσα στο μαγαζί ζαλιζομουν. Πολύ κόσμος...Το κεφάλι μου είναι βαρύ. μια άσχημη βαβούρα. Βρομαει. Θέλω απλά να κλείσω τα μάτια μου και να πέσω κάπου. Αντίθετα κάθομαι στην γωνίτσα με τα παπούτσια περιμένοντας κάποιος να κάνει τον κόπο να με ψάξει. Πρέπει να θυμησω στο εαυτό μου να μην περιμένω τίποτα από κανένα...}
《 αρκετά για σήμερα...》μουρμούρισα στον εαυτό μου κλείνοντας το βιβλίο . Αυτό το άτομο...Δεν ξέρω γιατί αλλά..νιώθω πως είναι παγιδευμένο στο ίδιο το μυαλό του...Τι φύλακη...
Άρπαξα το κινητό μου . Έπρεπε να κάνω κάτι αλλά το κεφάλι μου με πονούσε. Σηκώθηκα αργά και κατευθύνθηκα στην κουζίνα .
...
《 Σε ευχαριστώ ρε Λυδία που συναντιεσαι μαζί μου τέτοια ώρα...》 ξεφυσιξα καθώς εβαλα ένα από τα χέρια μου στο κεφαλάκι μου και το έτριψα δυνατά.
Εκεινη γέλασε απαλά και μου έτριψε την πλάτη 《δεν κάνει τίποτα》
Περάσαμε φευγαλέα από έναν τοίχο με έναν τεράστιο καθρέφτη. Έτρεξα όπισθεν ( ναι καλά ακουσατε) και με κοίταξα στον καθρέπτη. Ααα καλά εντάξει δεν ξέρω για τους άλλους αλλά με βρίσκω θεογκομενα και λίγα λέω!!!!
Εχω πορτοκάλι μαλλιά κοντά που πέφτουν μπούκλες στους ώμους μου, γαλαζογκριζοτετοια μάτια, λεπτά χειλάκια.《 Φτου σου κουκλάρα μου εσυ!!!! 》 ειπα κάνοντας πισω τα μαλλια μου και χαχανισα. Καλά ντάξει μιλάμε ειμαι και γαμω-
Σταμάτησα όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην λυδια. Δεν κοίταζε καν τον καθρέφτη, τα μάτια της έπεφταν στο πάτωμα και δάγκωνε τα χείλια της.
Ετριψα το κεφάλι μου στεναχωρημένη που την έβλεπα έτσι. Άπλωσα τα χέρια μου στον ευαίσθητο λαιμό της και την αγκαλιασα από πίσω καθώς της φίλησα το μάγουλο απαλά.
《Ει!! Τι μούτρα είναι αυτά!!! Είσαι μια κούκλα!!!》 Της ψυθιροφωναξα ενώ εκεινη γελασε σιγανα.
《Εύα...δεν θες να μάθεις πως ήσουν πριν;》 Η Λυδία με κοίταξε στα μάτια ενω εγώ ανατρίχιασα και έχασα τα λόγια μου για λιγο
《Π-π-παρελθόν χρυσή μου , δεν πρέπει να κάνουμε αναδρομές στο παρελθόν για ανούσια πράγματα , σωστα;》 της είπα γλυκά .
《Ανούσια;》 δεν μπορώ να εκφράσω με τι λύπη έλεγε αυτην την λέξη. Τα μάτια της ήταν τρομαγμένα.
《Κοίτα λυδια οι άνθρωποι αλλάζουν, και ναι είναι ανούσια να ξέρω τι ΗΜΟΥΝ cause simply αυτό ανήκει στο παρελθον》της είπα χαμογελώντας
Έμεινε για λίγο ήσυχη κοιτοντας κατω 《Εσύ πάντα ενδιαφεροσουν για το παρελθόν...》 είπε σιγανά στον εαυτό της. Καιιιι ησυχία.... μπράβο ελενη- Εε Εύα σκατα τα έκανες παλι * αυτομουτζομα* αν και... αυτή η μούτζα μου φάνηκε πολύ γνώριμη.
Η μουσική στο δρόμο δυνάμωσε ενώ εγώ χαμογέλασα και την τράβηξα από τον καθρέφτη.
《 μανδαμ, μου χαρίζεται αυτό το χορό;》 την ρώτησα με την όσο πιο βαριά φωνή μπορούσα να κανω τραβώντας την βίαια κοντά μου. Ναι σιγά μην την ρωτουσα κιόλας.
《Ούτε να το σκεφτείς!!》 Άρχισε να ουρλιάζει , να κουνιέται και να χτυπιέται σαν χταπόδι.
《Σουτ! Τώρα μιλάνε τα σώματα!》Της είπα αυστηρά.
.
.
.
.
Αυτό ακούστηκε πολύ ανώμαλο... Ααα και άλλη γνώριμη πρόταση
~Heyoooo
Νέο κεφ^^ ναι ναι ξέρω ήταν βαρύ κεφάλαιο ΑΛΛΆ αληθινό . Γράψτε στα κομμεντ τι πιστεύετε ότι θα γίνει και πως σας φανηκε!!! Μπαιι
YOU ARE READING
Last Memories
RomanceΠώς θα ήταν ο κόσμος σου εαν μια μέρα ξυπνούσες χωρίς να ήξερες καν το όνομα σου,μέσα σε ένα άσπρο δωμάτιο; Η Εύα θα ξεκινήσει ξανά την ζωή της, μετα απο το ατύχημα που της συμβαίνει με "μονο οδηγο" ένα παλιό τετράδιο. (Βασισμένο σε γεγονότα) Μην ξ...
