Reaching Star

Fangirl's Dream. Number 1

Requested by DisheveledMindue 😍

Pinost ko na naman to, may Errors kasi e..

Read Unfairytale mag u-update na ako. I just finished this one and wait for more requests. Kaya ikaw Jk! Eto na UD mo sa Unfairytale! Wala namang nagbabasa e.😩

Once upon a time there was a girl who keeps minding her bias life. She's minding up until 13 years, and so now she's mending her heart that's been broken.
😚😚
It broke.

___________________

"Bogo shipda ireoke mahalnikka bogo shipda~" I sing.

Habang kumakanta sila, ang BTS, ang gustong gusto kong Kpop group. Ang mga mahal ko, hindi ko mapigilan ang sarili kong maging emosyonal.

I really love them. So much.

Hindi ako mayaman, hindi rin naman ako mahirap. Pero isa na rin itong dahilan para maging imposible ang pangarap ko, ang makasama sila, ang mapakasalan ang Bias ko.

Ang makasama sila sa Pagtuklas ko sa buong mundo.

Nakangiti ako sa Screen ng Laptop ko, pero lumuluha, habang hinahawakan ko ang mga mukha nila. Pero sa Screen lang.

Isang Kurot sa damdamin ang bagay na iyon, para akong binibiyak kapag iniisip ko ang mga bagay na ito.

Iniisip ko kung kailan ko sila makikita, iniisip ko kung makikilala ba nila ako.

"Ayy, you never walk alone..." Ang sumunod na kanta, lubos na napaiyak ako. I never walk alone, nga ba ang tinutukoy nila?

"Nauie sonn, nauie gomjjiga isanya..." Patuloy ko pa.

Kung pwede lang na pabilisin ko ang oras ko, habang pinapatagal pa ang oras nila. Kung pwede ko lang talaga silang makita. Kung kaya ko lang, sana dati pa ay kilala na nila ako.

Pero pasensiya na, hindi naman ako mayaman e. Sapat lang ang pera namin para sa edukasyon namin at sa sakit ko.

"Forever, we are young..." Ang isa pang kanta.

Bangtan Sonyeondan, mamimiss ko kayo. Gusto kong isigaw, gusto kong sumigaw noon pa man, gusto kong isigaw yung mga pangalan nila, gustong gusto ko. At hindi ako mapapagod na gawin ang bagay na iyon.

"Gwaenchanna, ja han dul set hamyeon ijeo!" Ang ending ng Final Concert. Ang pinakahuling concert, ang pinakahuli.

Rinig ko ang iyak ko, kahit suot ko ang Earphones ko, ganun rin naman ang iyak ng mga tao sa loob ng Dome.

Gusto kong sumigaw ng 'I love you Bangtan Sonyeondan.' Pero wala ako doon, hindi nila ako maririnig. At lalong hindi nila ako mapapansin.

Huwag kayong magkakamali, nagipon ako para sa Concert umabot ito ng 16 thousand. Kasi, 11 pa lamang ako ay nagiipon na ako, pinalagpas ko ang iba nilang concert. Dahil gusto kong makalapit sa kanila. Naghintay ako ng 7 years para dito, kaso nga lang ay nagkasakit na naman ako. Bumalik na naman ang sakit ko, kaya napilitan akong ilaan na lamang ang pera ko sa pagpapagamot ko bukas.

Dumating ang puntong sabay sabay na silang kumakanta, sabay sabay kaming kumakanta. Mas palakas ng palakas ang mga hagulgol namin.

Kita ko rin ang mukha ng BTS na malungkot na nakangiti. Sa puntong ito parang biniyak ang puso ko ng makita ko ang mga luha nila.

Ang luha ng Mahal ko, ang bias kung tawagin.

Gusto kong sabihing wag siyang umiyak, kasi mas lalong bumibigat ang dibdib ko.

Until the music fades. At sumigaw sila ng "We'll miss you, We love you. Armies! You'll stay forever here in our heart!" I love and I'll miss you too. Bulong ko.