Τα μάτια σου, ρε ματια μου

●♡ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8♡●

         Γιατί? Γιατί? Τι έκανε? Τον είδα με το τραύμα στο κεφάλι του... Έλεγα πάνω από το κεφάλι του...

Μ: - Γιατί σε εσένα μωρό μου?, εκλεγα με λιγμους από πάνω του.

     Χωρίς δεύτερη σκέψη καλεσα το ασθενοφόρο. Τον έβαλαν σε ένα άσπρο κρεβάτι με μια μάσκα οξυγόνου και κάθισα δίπλα του. Τον λυπομουν θα ταλαιπωρηθει πολύ σκεφτόμουν. Τον έβαλαν σε μια κλινική. Σε λίγα λεπτά βγήκε ο γιατρός.

Γ(γιατρος): - Φαίνεται ότι το τραύμα δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας του αλλά κάποιος του έριξε.
Μ: - Δηλαδή θέλετε να πείτε ποιος κάποιος  τον χτύπησε?
Γ: - Ναι, εσείς δεν ξέρετε τίποτα?
Μ: - Δυστυχώς,  όχι.
Γ: - Μην ανυσηχειται, θα σας πει όταν ξυπνήσει!
Μ: - Μπορώ να πάω να τον δω?
Γ: - Φυσικά.
Μ: - Ευχαριστώ 

  Προχωράω προς την πόρτα της κλινικης. Δεν αντέχω να δω αυτό το θέαμα. Ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω, με μηχανήματα. Ξέσπασε σε κλάμα με λιγμους καθώς του πιάνω το χέρι του. Άνοιξε τα μάτια του.

Μ: - Γιώργο μου είσαι καλά? Ξυπνήσες ματιά μου.
Γ: - Μμ.... που είμαι?
Μ: - Δεν θυμάσαι ματάκια μου?
Γ: - Όχι και πολλά.
Μ: - Σε είδα πάνω στο χαλί και το κεφάλι σου είχε αίματα. Καλεσα γρήγορα το ασθενοφόρο και τώρα είσαι στην κλινική.
Γ: - Σε ευχαριστώ...είπε ανυμπορος να μιλήσει.
Μ: - Μην μιλάς άλλο είσαι κουρασμένος, του είπα και τον αγκαλιασα.

     Μου έκανε χώρο να ξαπλωσω δίπλα του. Αχ καιρό είχα να μπω στην αγκαλιά μου. Μου είχε λείψει αυτό. Να ξεχνιεμαι στην αγκαλιά του, να νιώθω πως ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Του χαιδευω την κοιλιά του. Νιώθω τους γυμνασμενους κοιλιακούς του. Εκείνος γέλασε απλώς.

Γ: - 😅Χαχαχα μου είχε λείψει αυτό, είπε ψιθυριζωντας.
   Κοκκινησα αλλά του χαμογελασα.
Γ: - Αχ, μου αρέσει πολύ όταν κοκκινιζεις, γιατί έτσι ξέρω πότε νιώθεις αβολα ή αμηχανα.
Μ: - Αυτο θεωρείται καλό για εσένα όχι για εμένα.
Γ: - Ίσως... Μαρία δεν φαντάζεσαι πόσο μου ελειψες αυτές τις δύο τελευταίες μέρες.

    Πριν προλάβω να πω κάτι χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν η Βίκυ. Η αλήθεια είναι πως της το έκλεισα αυτές τις μέρες που ο Γιώργος ήταν στο νοσοκομείο επειδή ήμουν στεναχωρημενη αλλά τώρα λέω να της το σηκώσω γιατί θα με βρισει.

Β: - Καλά, εσύ που χάθηκες?
Μ: - Σορρυ, είμαι στο νοσοκομείο.
Β: - Τιι? Έρχομαι τώρα.
Μ: - Δεν είμαι μέσα σε κλινική. Ο Γιωργος είναι.
Β: - Τι έχει?
Μ: - Ασε, χτύπησε το κεφάλι του αλλά για να πω την αλήθεια δεν το χτυπησε αλλά κάποιος τον έριξε. Έτσι μου είπε ο γιατρός.
Β: - Μα καλα ποιος να ήθελε να του κάνει κακό?
Μ: - Πραγματικά, δεν ξέρω αλλά εάν ξέρει κάτι θα μου τα πεις όλα χαρτί και καλαμάρι όταν βγει.
Β: - Ξέρεις μήπως ποτέ θα βγει?
Μ: - Όχι, αλλά νομίζω πως λογικά αύριο. Έρχεσαι σε παρακαλώ από εδώ?
Β: - Εννοείται, θα σε ρωτουσα και εγώ τώρα.
Μ: - Αντε κλείνω τώρα για να ετοιμαστεις, οκ ?
Β: - Οκ, μπειμπι κλείνω.

    Μπήκα ξανά στο δωμάτιο του. Είχε κλείσει τα μάτια του μάλλον  θα ήταν κουρασμένος. Τον αγκαλιαζω. Εκείνος μου πιάνει σφιχτά το χέρι μου.

Γ: - Μην φεύγεις. Σε θέλω εδώ μαζί μου.
Μ: - Δεν θα φύγω μην ανυσηχεις απλώς βγαίνω λίγο έξω γιατί έρχεται από εδώ η Βίκυ με τον Παναγιώτη. Να σε ρωτήσω κάτι?
Γ: - Ναι... είπε χαμηλωφωνα, ήταν εξαντλημενος από όλο αυτά. Δεν είχε δυνάμεις.
Μ: - Ναι πάρω τηλέφωνο τους γονείς σου?
Γ: - Όχι, μην τολμισεις, είπε τσαντισμενα.
Μ: - Εντάξει..

   Είχα ξεχάσει πως δεν τα πήγαινε καλά με τους γονείς του. Σε λίγο χτύπησε και η πόρτα.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΎΩ ΌΛΟΥΣ ΣΑΣ 😙😙😘😘
ΈΑΝ ΘΈΛΕΤΕ ΚΆΝΤΕ  VOTE
ΕΆΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΚΆΝΤΕ COMMENT😀😀😀😁😁😙😙😘😘